Heimilisblaðið - 01.10.1914, Síða 8

78
HEIMILISBLAÐIÐ
[igl^Eí3EiSljI=Jr^jT=l=T=.l=T=li=I=i=pj=T3Ei£Ei3l=I=A=i=gT=Iji
aa
Iprccðurnir.
Eftir
ias&giaai Rider Haggard. ígj=Ei'=j=i=i
Æ
Inngangur.
Þegar höfundur þessárar sögu, var fyrir
skömmu staddur á grassléttunni við Tíher —
-við takmörk Galíleu, og virti fyrir sér fjallið
„Hattinn", þar sem ritningin beridir til að Frels-
ari vor hafi haldið fjallrœðuna, og ]mr sem Jusef
Salahedin, alkunnur undir nafninu Saladín sol-
■dán, nærri tólf öldum síðar, svifti kristna menn
öllum yfirráðum í Gyðingalandi, í einni hinni
mannskæðustu styrjöld er sögur fara af, og varð
J>á „sælufjallið“ kristnum mönnum sannkallað
„blóðfjall11!
Við endurminningar þessara gagnstæðu at-
burða, er gerst höfðu á sama stað, vaknaði sú
þrá hjá skáldinu. að tvinna saman hina ýmsu
þræði sögunnar eftir bestu föngum, svo að þeir
sem kynnast vilja hinum alvarlegu og dularfullu
atburðum þeirra tíma, geti fengið sanna mynd
— þó óskýr sé — af stríðinu milli krossins og
hálfmánans, er háð var á sýrlensku sléttunni,
■og eyðimörkunum umhverfis. Af kristnum ridd-
urum og konum þeirra, ást þeirra og þrautum
heima og austur í löndum. Af morðvarginum
mikla, er Norðurálfumenn kölluðu „fjallahöfð-
ingjann gamla“. Um hinn grimma, en jafnframt
drenglynda Saladín, og hina hraustu Serki hans.
Af hinni stórkostlegu orustu er háð var við
„IIattinn“, og lokaúrslitum styrjaldarinnar, er
krossfarar töpuðu Jerúsalem fyrir fult og alt,
dvo að krossmerkið var að fullu og öllu fótum
troðið. Þessi þrá er því valdandi að saga þessi
kemur fyrir almennings sjónir.
* • *
*
Saladín soldán, „stjórnandi hinna trúuðu“,
„drolnari austurlanda“, sat eina nótt í höll sinni
í Damaskus, niðursokkinn í hugsanir sínar.
Hann var að hugsa um, hvernig hann, sem fyrst
var fátækur og lítilsvirtur, hefði að ráðstöfun Allah
komist til vegs og valda án vilja síns. Hvern-
ig það hefði orðið orsök til upphefðar hans, að
hann var af Rureddin konungi í Sýrlandi knúð-
ur til að fylgja Shirkub frænda sinum til Egifta-
lands. Hann mintist föður síns, Ajub hins vitra,
og bræðranna, er hann hafði alist upp með,
sem allir voru löngu dánir. Þá dvaldi hugur
hans lengst við minningu Zoheide systur hans,
er kristinn riddari hafði numið á brott. Já,
hann mintist æskuvinar síns, — er dvaldi um
stund sem fangi hjá föður hans — Andrew d’
Arcy, sem vegna óstjórnlegrar ástar strauk brott
með Zobeide, og olli þar með ættfólki hennar
niikillar sorgar.
Saladín mintist þess að hann hafði heitstrengt
að flytja hana aftur frá Englandi, þvi þangað
höfðu þau farið, en hann frétti dauða hennar
áður en hann framkvæmdi þá fyrirætlun sína,
en af njósnarmönnum, er hann gerði út, frétti
hann að Zobeide hefði látið eftir sig eina dótt-
ur, er nú hlaut að vera fullþroska, og þótt enskt
blóð rynni einnig í æðum hennar, var hún þó
systurdóttir hans, en lifði í fjarlægu landi, meðal
vantrúaðra.
Hugur hans hvarflaði nú frá þessum hálf-
gleymdu viðburðum, að styrjöld þeirri er nú
stóð fyrir dyrum, sem hann var að búa sig
undir, og verða átti úrslitin milli falsspámanns-
ins Jesú og afkomenda Múhameds. Hann varp
mæðilega öudinni, því honum ofbuðu blóðsút-
hellingarnar, þó hin ofstækisfullu trúarbrögð hans
knýðu haun til hveriar styrjaldarinnar á fætur
annari.
Loks sofnaði Saladin og dreymdi hann þá
mjög einkennilegan draum. Hann dreymdi, að
frammi fyrir honuni stóð kona, er liann sá, er
hún lyfti upp blæjunni, að var forkunnar fögur.
Honum virtist hún vera sér mjög lík í andlits-
falli, en miklu fegri. Hann vissi jafnframt, að
þetta var dóttir Zobeide systur lians og enska
riddarans, er hafði numið hana brott. í svefn-
inum undraðist hann yfir hvernig á þvi stæði,
að hún birtist honum þannig, og liann bað Allah,
hinn volduga og alvitra Guð, að skýra það fyrir
sér. Alt í einu sá hann sömu ko.nuna standa
frammi fyrir sér á sýrlensku sléttunni. Þau
voru á allar hliðar umkringd af Serkjum og
krossriddurum. Sjálfur ætlaði hann í broddi
fylkingar sinnar, með brugðnurn bogsverðum að