Heimilisblaðið - 01.03.1916, Qupperneq 10

42
HEIMILISBLAÐIÐ
hina austurlenzku brúði sína, þar sem hún var
á skemtigöngu með Ayoub föður sínum. Svo
fóru þeir að tala um Kýpurey og þannig leið
dagurinn þar til dimt var orðið.
Loks sagði Georgios að hann yrði að leggja
af stað, því hann hafði sent leiðsögumann sinn
aftur til Southminster því þar ætlaði hann að
halda jólin.
Svo var reikningurinn borgaður. Meðan
verið var að spenna fyrir vagninn, boraði hann
gat á litla vínkútinn og setti tappa í, og áminti
menn um að nota ^ér það um kvöldið. Eftir
að hafa þakkað fyrir gestrisnina, kvaddi hann
að austurlenzkum sið og gekk út ásamt Wulf.
Það voru varla liðnar fimm mínútur þegar
köll heyrðust úti fyrir, og Wulf kom inn aftur
og sagði að hjólið hefði strax brotnað af vagn-
inum þegar lagt var af stað, og nú lægi hann
á hliðinni úti í garðinum.
Sir Andrew gekk nú út með Wulf og sáu
þeir þar Georgios, er blótaði þar ósparl á ó.
kunna tungu, og bar sig að sem Austurlanda-
kaupmenn einir geta gert í slíkum kringum-
stæðum.
„Æruverði riddari“, sagði hann „hvað á
eg nú að gera? Það er rétt komið svarta
myrkur, og hvernig get ég ratað veginn upp ós-
inn bratta? Eg býst við að hinar dýrmætu
vörur mínar verði að bíða hér í nótt, því ekki
verður hægt að gera við hjólið í nótt“-
„Enda er það heppilegast fyrir yður og þjón
yðar“, svaraði Sir Andrew vingjarnlega. „Kom-
ið nú inn og syrgið ekki. Vér erum vanir því
hér í Essex að hjólgaddar brotni, og þér getið
eins vel borðað jólamatinn hér á Steaple eins
og í Southminster“.
„Eg þakka yður hr. riddari, eg þakka yður.
En hvernig get eg, sem er aðeins ómentaður
kaupmaður, vogað mér i félagsskap aðalsfólks?
Látið mig og þjón minn borða með þjónum
yðar í hlöðunni, þar sem eg sje að þeir eru að
undirbúa máltíð sína“.
„Alls ekki“ svaraði Sir Andrew. „Skiljið
þjón yðar eftir hjá fólki mínu, sem mun annast
hann, en komið sjálfur inn í höllina, og fræðið
mig um Kýpurey, þangað til maturinn er til-
búinn, sem ekki mun verða langt að bíða. Þér
þurfið ekki að vera hræddir um vörur yðar,þær
skulu vera vel geymdar“.
„Eg hlýði, svo óverðugur sem eg er“, sagði
hinn hæverski Georgios. „Petros skilur þú? Þessi
eðallyndi herra ætlar að hýsa oss í nótt. Þjónar
hans munu vísa þér til borðs og sængur, og
hjálpa þér með hestana“.
Maðurinn, sem var Kýpurbúi — fiskimaður
á sumrin en essreki á vetrum — hneigði sig og
sagði nokkur orð við húsbónda sinn á ókunnu
máli.
„Þér heyrið hvað hann segir, heimskinginn
sá arni?“, sagði Georgios. „Hvað? 'skiljið þér
ekki grisku, aðeins arabisku ? Gott og vel, hann
biður mig um peninga til þess að borga með
mat og gistingu. Þér verðið að fyrirgefa hon-
um, því þó hann skilji tungu yðar, er hann
aðeins óbreyttur bóndi, og skilur það ekki að
nokkur geti fengið gisting og mat án borgunar.
Eg ætla þvi að gera honum það skiljaidegt“.
Hann talaði til hans nokkrar setningar sem
enginn skildi, og það með háværri, skrækróma
rödd.
„Eg býst ekki við að hann móðgi yður aftur
á þenna bátt hr. riddari. 0— jæja! nú fer hann
út, hann er nokkuð sérsinna. Já, látum hann
bara fara, hann mun koma aftur til kvöldverðar
þorparinn sá arni. 0, hann fæst ekki mikið
um vind né veður, það fást Kýpurbúar Iítið um
í loðfeldum sínum, þvi í þeim Ieggja þeir sig
oft fyrir i snjónum til að sofa“.
Svo héldu þeir átram inn í höllina en Ge-
orgios var altaf að kvarta undan óhlýðni þjónsins.
En brátt snéru þeir sér að öðru umtalsefni
þar á meðal mismun trúarjátningar hinnar róm-
versku og grisku kirkju, efni sem hann virtist
vera vel kunnur, og ótta Kýpurbúa við það að
Saladin mundi ná eynni.
Loks varð klukkan fimm og Georgios var
vísað til sætis við miðdags eða réttara sagt
kvöldverðarborðið, sem var reitt á palli framan
við uppgönguna að efri hæðinni. Það var lagt
á borðið handa sex manns: Sir Andrew, bróður-
sonum hans, Rósamundu, prestinum Matthew, sem
þjónaði við kirkjuna og borðaði í höllinni á
hátíðisdögum, og kaupmanninum Georgius.
Fyrir neðan pallinn nær eldinum var annað