Heimilisblaðið - 01.03.1916, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
43
borð, og sátu við það tólf gestir, elstu þjónar
hans, skógarverðir, og þessháttar, Það var
venja að láta alla aðra þjóna, veiðimenn og
svínahirða sitja við þriðja horðið fyrir framan
eldinn en vegna þess að nú gat ekkert hamlað
því að þeir drykkju sig út úr, og það hataði
Rósamunda, voru þeir nú látnir sitja úti i hlöðu
svo þeir gætu etið og drukkið eftir vild.
Þegar allir höfðu tekið sér sæti, bað prest-
urinn borðbænina, og var svo tekið til snæð-
ings. Það voru að vísu engar dýrindis kræs-
ingar, en nóg ^af öllu, fyrst fiskur svo ýmsir
kjötréttir og loks ávextir margskonar. Við neðri
borðin var aðeins drukkið öl, en á pallinum var
drukkið hið dökka vin er Wult halði keypt,
að undanskyldum þeim Sir Andrew og Rósa-
múndu er hvorugt hrögðuðu vin; hann vegna
heilsu sinnar, en hún vegna þess að hún hafði
óbeit á áíengum drykkjum, sem að líkindum
stóð 1 sambandi við hið austurlenzka ætterni
hennar.
Gleðin óx nú óðum. Gesturinn var hinn
skemtilegasti, og sagði margar ástar- og hern-
aðarsögur, sem hann virtist hvortveggja vel
kunnur, og hafa tekið þátt í. Sir Andrew varð
sjálfur kátur, gleymdi þjáningum sinum og hló
hátt, en Rósamunda, er virtist fegurri en nokkru
sinni fyr, með hina gullsaumuðu slæðu og silki
saumaða serk, sem bræðurnir höfðu gefið henni
hlustaði á og brosti eins og í leiðslu.
Það leið að veislulokum er Georgios hróp-
aði alt i einu: „Vinið! Hið kristallstæra vin
frá Trooidos! Eg var búinn að gleyma því.
Hef eg leyfi yðar hr. riddari til að sækja það?“
„Já, góði vin“, svaraði Sir Andrew. „Vissu-
lega hefir þú leyfi til að sækja þitt eigið vín“.
Georgios stóð upp og tók stóra könnu og
silfurbikar af hliðarborði því er vínföngin stóðu
á, hann gekk með það að litla kútnum er stóð
tilbúinn á trjábút, beygði sig yfir hann og tók
tappann úr og fylti bikarinn á barma. Hann
benti einum þjóninum við ysta borðið að rétta
sér könnu er stóð á því, og eftir að hafa skol-
að hana úr víni, fylti hann hana og rétti þjón-
inum, svo þeir gætu drukkið skál húsbónda síns
hið helga jólakvöld. Bikarinn bar hano inn á
borðið og fylti með eigin hendi drykkjarhorn
allra sem við það sátu að Rósamundu undan
teknri því hún bragðaði það ekki, þrátt fyrir
það þó hann biði henni það óspart og honum
gremdist það auðsjáanlega að hún þáði það ekki,
Það var lika aðeins til þess að hryggja ekki
manninn að Sir Andrew tók einnig ofurlítið, en
þegar Georgios snéri við honum bakinu, bland-
aði hann vinið með vatni. Þegar alt var loks
tilbúið, fylti hann, eða þóttist fylla sítt eigið
drykkjarhorn og í því hann lyfli þvi, sagði
hann:
„Drekkið nú skál hins hrausta riddara Sir
Andrew d’Arcy, sem eg, að siðvenju þjóðar
minnar, óska langra lifdaga. Drekkið vinir,
drekkið óspart, því slíkt vín mun aldrei framar
koma inn fyrir yðar varir“.
Svo lyfti hann horni sínu, og virtist tæma
það i einum löngum teig, og fylgdu allir dæmi
hans, jafnvel Sir Andrew drakk dálítið af horni
sínu, sem fylt var tveim þriðjungum af vatni.
Alstaðar heyrðist undrunarkliður.
„Vin! Það eru ódáins vegar!" sagði Wulf.
„0“, greip presturinn fram í. „Adam hefði
getað drukkið þetta vín i Paradis".
Það barst einnig aðdáunarhljómur frá þeim
er sátu við neðstu borðin yfir hinu gómsæta
víni.
Vínið var lika sannarlega gott og áfengt,
því eftir einn sopa var sem móða félli yfir hug-
sanir Sir Andrews, en henni létti af aftur og
sjá! Endurminningarnar svifu fyrir hugskolsaug-
um hans. Atburðir sem gleymdir voru fyrir
mörgum árum gægðust nú fram úr óminnis-
djúpinu. En þetta leið einnig hjá og einhver
óljós kvíði eða ótti greip hann, en hvað hafði
hann að óttast þetta kvöld? Hliðinu við virkis
grafirnar var harð lokað, og þar að auki menn
þar á verði. I hans egin hlöðu innan þessara
múra sátu yfir tuttugu áreiðanlegir menn að
snæðingi, og þeir sem hann treysti bezt, sátu
inni í höllinni og við hlið hans hinir hraustu
riddarar Wulf og Godvin. Nei, það var ekkert
að óttast og þó hafði hann enga ró. Alt í einu
heyrði hann rödd að honum fanst í fjarlægð.
Það var Rósamunda er sagði:
„Hvað á þessi þögn að merkja, faðir ? Fyr-
ir skömmu heyrði ég hávaðann í þjónunum í