Heimilisblaðið - 01.10.1917, Side 5

tÍÉIMILISBL AÐÍÐ
llí
lagi, að hamingjustjarna íslands standi lágt, og
siðan segir hann: Og óska eg ])á á þessari
tið, að hún væri mér algerlega gengin undir“.
Hér kennir þungrar örvæntingrar um heill
og hag landsins.
I öðru bréfi (13. marts 1809) ritar hann:
„Eg óska, að þér mættuð komast að hagkvæmri
stöðu til að efla gagn og gæfu vorrar vesölu
ættjarðar, ef henni er framar viðreisnar von
hvað eg efa, en viðleitnin er hverjum boðin.
Mér virðast málefni hennar vera komin i það
horf, síðan Jón Eiríksson dó, er alt af leiðir
fjær og fjær hinu æskiiega takmarki“.
En enginn getur þó neitað Magnúsi um það,
að honum iá velfarnan alþýðu og sérstaklega
uppfræðing hennar rikt á hjarta. Hann var
óþreytandi að gefa út bækur, sem vera skyldu
alþýðu til fræðsiu og var það því meira þrek-
virki, sem etni og einkum orðfæri bókanna
var frábrugðnara, hugsunarhætti og tungutaki
alþýðu. Hann fræddi lika unga nienn. Hjá
honum naut Sveinbjörn rektor Egilson tilsagnar
undir skóla og er alkunnugt, hvílíkur nytsemdar-
maður hann varð í því að glæða ást skólapilta
á fögru máli og fornum íslenskum fræðum, því
að eigi fylgdi hann stefnu Magnúsar í þeim
efnum. Hann gerði Bessastaðaskóla að þjóð-
legum skóia og átti marga ágæta samverka*
menn að því.
Fornmentaástin varð hér vfirsterkari ný-
breytingum mannvina; þær dóu út með bókum
Magnúsar. En eitt var það, sem lifði: áhuginn
á því að „koma Islandi upp“, bæði með þvi
hagnýta sér reynslu annara þjóðá, eins og
mannvinirnir vildu einkum gera, og varðveita
°g auka alt hið bezía, sem þjóðin hafði sjálf
að erfðum tekið.
Mannvinirnir eru gott dæmi þess, hvernig
Guð fer að nota sterkan vilja, til að umskapa
Þjóðlífið, rýma því burt, sem feyskið er, til þess
að koma að nýjum gróðri kristindóms og
to'istilegrar menningar.
frúarbrögð og aðrar lífsskoðanir
á þessum voðalegu tímum.
Eltir G. Hjaltason.
XVII.
Ilið g'uðdómlegasta í biblíunni.
Margt er nú ritað um biblíu vora, og þótt
allir, sem nokkra trú hafa, kannist við að Guðs-
orð sé í biblíunni, þá munu þeir sárfáir hér á
landi, sem trúa þvi, að alt í henni sé Guðsorð.
Eg held, að séra Helgi sál. hafi hitt á það rétta,
í § 111 í kverinu, er hann segir, hvað Guðsorð
sé. Hann segir þar ekki, að alt í biblíunni sé
Guðs orð. Eg fyrir mitt leyti geri mikinn mun
á bókum biblíunnar. Mér þykir t. d. vænna
um Daníels en Esters bók, um Lúkasar guð-
spjall en Opinberunarbókina 6.—22. Vænna
um hina tignarlegu vígslubæn Salómons en
margt í Sálmum Davíðs.
Guðdómlegust i G. T. þykir mér hin mikla
bæn hins vitra konungs og margir Davíðssálm-
ar, margt í Spámönnunum, já, margt í lögmál-
inu, einnig saga forfeðranna, einkum Abrahams,
kap. 9 i Jósúabók er perla. Sá hélt eiðinn
helgannl Og þá er Jónasarbók fyrirtak, hvern-
ig svo sem hvalfiskssagan er skilin. Bók þessi
boðar Guð, sem elskar alt, sem lifir undantekn-
ingarlaust. — Já, i öllum biblíunnar bókum má
finna nóga guðdómsgeisla, þótt mannleg fingra-
för sjáist þar líka.
Og í N. T. er það fjallræðan, nefndar dæmi-
sögur, Lúk. 1 og 2. kap. og Jóhannesar guð*
spjalls formálinn, einkanlega samt pislar- og
upprisusögurnar, þarnæst ræða Páls í Aþenu.
borg, (Post. 17.), margar kraftaverkasögurnar,
Rómverjabréfið og margt í hinum hréfunum
hans. 1. Péturs og 1. Jóhannesarhréf, Hebrea-
bréf 11. kap., 1—5 kap. Opinberunarbókarinn*
ar og fleira og fleira.