Heimilisblaðið - 01.10.1917, Page 6

il2
HEIMILISBLAÐIÍ)
=T=*=T=*=T=l=7=l=T=iS=Sr

f
! r os ð u r n i r.
Eftir
dFa=T=t=ir=gjrfil Rider Haggard. BtSevseheI;
[Frh.]
„Það er sannleikur að eg er yður skuld-
ugur Sir 'Wulf“, svaraði furstinn lilæjandi.
„Hermenn, snertið ekki þennan lirausta ridd-
ara, er hefir vogað svo langt til að mæta
niér. Soldán, eg bið yður að uppfylla ósk
mína. Millum mín og Sir Wulfs eru gamlar
væringar, sem aðeins verða útkljáðar með
sverði. Látum okkur útkljá þetta í næði hér
hér á þessum stað, og skipið svo fyrir, að
þó eg falli, skal enginn ráðast á sigurvegar-
ann, og enginn hefna mín.“
„Gott“, ansaði Saladin. Fari svo, er Wulf
minn fangi og annað ekki, eins og bróðir
hars er þegar orðinn. Eg skulda honum, því
hann frelsaði líf mitt meðan við vorum vinir.
Gefið Frankanum að drekka svo bardaginn só
jafn“.
Svo gáfu þeir Wulf að drekka, og þegar
hann hafði drukkið var Godvin róttur bikar-
inn, því mamelúkarnir þektu og elskuðu
bræðurna.
i, Hestur yðar er dauður, Sir Wulf, svo við
verðum að berjast á fæti“, sagði Hassan og
hljóp af baki.
j, Göfuglýndur sem ætíð“, sagði Wulf
brosandi, „jafnvel eitraða vinið var gjöf“.
„En í síða-ta sinn er eg hræddur um“,
svaraði Hassan glaðlega.
Feir staðnæmdust gagnvart hvor öðrum.
í fjallshlíðunum hélst enn þá æðisgengin or-
Usta. A slóttunni neðanundir var fótgöngu-
liðið felt sem hráviði, en foringjar þess her-
teknir. Stór hópur manna nálgaðist herbúðir
soldáns með glaum og gleði, og báru þeir
brot af hinum helga krossi hátt yfir höfðum
sér, en aðrir ráku eða drógu með sér fjölda
fanga og þar á meðal konunginn og helstu
riddara hans.
Jörðin var rauð af blóði, en BÍguróp og
angistar- og örvæntingarkvein bárust um
loftið, en mitt í öllu þessu, umkringdir af
alvarlegum risavöxnum Serkjum, stóð emír-
inn klæddur hvítri skikkju, með gimsteinum
skreyttan vefjarhött á höfði, og andspænis
honum hinn kristni riddari, með herklæðin
öll 'döluð og ötuð blóði.
í>eir sem á þá horfðu, höfðu alveg gleymt
orustunni, því athygli þeirra hafði snúist að
þessum tveimur mönnum.
„Það verður mikilfenglegt einvígi11, sagði
einn af þeim við Godvin, sem fengið hafði
leyfi til að standa upp. „J?ví þó að bróðir
yðar sé yngri og sterkari, er hann særður og
þreyttur, en emírinn óþreyttur og ósár.
Lítið á, þeir eru þegar byrjaðir11.
Hassan hafði höggið fyr, og hitti sverðið
stálhjálm Wulfs svo hann riðaði. Hann hjó
aftur til hans á skjöldinn, og það svo fast
að Wulf kiknaði í linjáliðum.
„Bróðir þinn er glataður11, sagði einn af
höfðingjum Öerkja, en Godvin svaraði aðeins:
„Bíðið!“
Meðan hann sagði þetta dróg Wulf sig til
baka undan þriðja högginu.
„Hann flýr!“ hrópuðu Serkir; en aftur
sagði Godvin „Bíðið“!
Þeir þurftu ekki að bíða lengi, því nú
kastaði Wulf skildinum til hliðar en hóf hið
langa sverð sitt báðum höndum og æpti hróp-
ið gamla: „Ad’ Arcy! Ad’ Arcy!“ og hljóp
að Hassan eins og sært ljón. Hann brá
sverðinu og það fóll, og sjá! Skjöldur Serkj-
ans skiftist í tvent, Það féll aftur og hjálm-
ur hans klofnaði. í þriðja höggi virtist hand-
leggurinn rifna frá við axlalið. og Hasssan
hneig deyjandi til jarðar.
Wulf stóð og horfði á hann, en sorgar-
kliður barst frá mannfjöldanum því þeir elsk-
uðu Hassan.
Hassan benti Wulf með vinstn hendinni,
en hann fleygði sverðinu, til þess að sýna
honum að hann óttaðist ekki nein svik, og
gekk til hans og kraup við hlið hans.
„Hraustlegt högg“, sagði Hassan lágt, „sem
skar sundur tvöföld herklæði af Damaskus-
stálí. Eins og eg sagði yður fyrir löngu, vissi