Heimilisblaðið - 01.10.1917, Síða 12

HEIMILISBLAÐIÐ
118
„Segið þór það sem þekkið sannleikann11,
svaraði Saladín.
„Við játum ekkert“, ansaði Godvin, „en
eigi annar okkar að deyja, krefst jeg þess sem
sá eldri“.
„Og eg krefst þess einnig sem sá yngri“,
sagði Wulf, sem talaði nú í fyrsta sinn.
„Vel 'mælt af ykkur báðum, það lítur því
út fyrir að þið verðið báðir að deyja“.
Lá gekk Bósamunda til soldáns, kraup á
kné fyrir honum og mælti:
„Ef þér vitið ekki hvor þeirra er sekur
þá vægið báðum, eg grátbæni yður um það“.
En bak við Saladín stóð gamli og ráðslingi
presturinn, er fyr var i ráðum með honum,
og hvislaði einhverju í eyra soldáns, er hugs-
aði sig um og mælti síðau: •
„Það er gott, eg fylgi ráðlegging yðar“.
Presturinn yíirgaf réttarsalinn og kom að
vörmu spon aftur með tvær iunsiglaðar öskj-
ur úr sandeltró, er voru svo líkar að ekki var
unt að þekkja þær að. Hann skifti nú um
þær í höndum sór nokkrum sinnum og fékk
Saladin þær siðan.
„í annari þessari öskju“ sagði Saladin „er
gimsteinn sá er þektur er undir nafninuham-
ingjustjarna Hassans-ættarinnar. I hinni er
steinn að sömu þyngd. Komið hingað, Rósa-
munda, og fáið ættingjum yðar þær, eftir þvi
sem þór veljið sjálf. Það er sagt að töfraafl
fylgi gimstein þeim er nefndur er stjarna
Hassans. ÞaS er því bezt að láta hann skera
úr hvor þessara riddara á að deyja, og skal
sá deyja er hann hlýtur®.
Þegar Rósamunda heyrði skipunina, litaðist
hún um örvæntingarfull.
Hún starði á öskjurnar eitt augnablik, lok-
aði siðan augunum; tók öskjurnar eins og
þs^; komu fyrir, og rótti fram handleggina
um leið og hún hallaði sór fram á pallbrún-
ina. Bræðurnir tóku við öskjunum, jafnróleg-
ir og þeir voru vanir að vera, og tók hver
þá sem nær honum var, svo Godvin hlaut þá
sem var í vinstri hendi Rósamundu, en Wulf
úr þeirri hægri. Síðan opnaði hún augun,
leit upp og beið þess er verða vildi.
„Mikið umstang með eitt mannslíf“, hróp-
aði Wulf.
Hann reif siðan öskjuna upp hlæjandi,
braut innsiglið og hvolfdi úr henni innihald-
inu.
Og sjá! á gólfinu fyrir framan hann lá
stjarna Hassans tindrandi.
Masonda sá það og roði færðist aftur í
kinnar hennar.
Rósamunda sá það einnig, en tilfinningar
hennar fengu yfirhöndina.
„Ekki Wulf! ekki Wulf!“ æpti hún, og
hneig meðvitundarlaus i faðm Masondu.
„Nú vitið þér, herra, sagði gamli prestur-
inn „hvorn þessara bræðra prinsessan elskar“.
„Já, ég veit það nú“, svaraði Saladín.
Wulf kafroðnaði af gleði.
„Stjarnan ber nafn með réttu, að birta
hamingju“, sagði hann um leið og hann laut
niður til þess að taka hana upp. Hann festi
hana síðan á skikkju sína í hjartastað.
Síðan sneri hann sór að bróður sínum er
stóð fölur og þögull við hlið hans, og mælti:
„Fyrirgefðu mér, Godvin, en þannig skift-
ist oft hamingja ástar og stríðs. Öfundaðu
mig ekki, því þegar eg er dauður í kvöld,
mun hamingjan og alt sem hennifylgir verða
þín“.
Það var liðið að kvöldi, er Godvin stóð
frammi fjrir Saladin í hans eigin herbergjum.
„Hvers óskið þór“ ? spurði Saladin alvar-
lega.
„Bróðir minn er dæmdur til að deyja áð-
ur en náttar, eg beiðist þess að fá að deyja
í hans stað“.
„Hvers vegna Sir Godvin?“
„Af tveimur ástæðum, herra. Það er Wulf
sem Rósamunda elskar, svo það er glæpur
að drepa hann. Þar að auki var það óg en
ekki hann, sem geldingurinn heyrði semja
við Abdullah í tjaldinu, það sver eg yður.“
Ef svo er, er tíminn naumur, Sir Godvin.
Hvaða undirbúning þurfið þór? Þór viljið víst
tala við Rósamundu systurdóttur mína. Nei,
prinsessuna fáið þór ekki að sjá“.
„Eg vil fá að kveðja Masondu, þjónustu-
stúlku prinsessunnar11.