Heimilisblaðið - 01.10.1917, Side 13

HEIMILISBLAÐIÐ
119
„Svo vil eg fá að sjá Egbert biskup“, sagði
Godvin og andvarpaði, „svo að bann geti
veitt mér syndafyrirgefning“, eftir trá vorri,
og skrifa upp síðustu óskir minar“.
„Gott og vel, hann skal koma. Eg vil
trúa þvi sem þér segið, að þér bafið verið
það en ekki Sir Wulf, sem eruð'sekur, ogtek
því yðar lif í staðinn fyrir hans. Yfirgefið
mig nú. Yerðirnir munu vitja yðar á ákveðn-
um tíma“.
Grodvin hneigði sig og gekk burt föstum
skrefum, en Saladín horfði á eftir honum og
tautaði:
«k
„Heimurinn á slæmt með að vera án svo-
góðs og hugrakks manns.“
Tveim timum síðar sóttu verðirnir Godvin
og gekk hann rólegur á svip, ásamt Egbert
bis^upi, er hafði dvalið bjá honum, út með
þeim.
Þeir fóru með hann inn í sal einn i húsi
því er Saladin bjó i, og var það stór, ógeðs-
leg hvelfing, iýst upp með kyndlum, ogbeið
Godvin og fylgdarmenn hans þar um stund.
Skömmu siðar kom Saladin og mælti:
„Eruð þér enn á sömu skoðun, Sir God-
vin?
„Það er eg“.
„Gott. Eg hef aftur á móti breytt skoð-
un. Þér getið kvatt frænku yðar, eins og þér
oskuðuð. Látið prinsessuna af Baalbek koma
hingað, svo hún geti séð sitt verk, hvort sem
hún er veik eða hraust. Látið hana koma al-
eina“.
Það leið stutt stund, og Godvin, sem heyrði
skrjáfa í kjól, leit upp og kom auga á konu
með blæju fyrir andliti, er stóð i einu horni
Lvelfingarinnar, þar sem skugga bar á, svo
bjarmi kindlanna brotnaði aðeins dauft á hin-
oui konunglegu dýrgripum hennar.
„Mér var sagt að þér væruð veik, prinsessa,
veik af sorg, sem var mjög eðlilegt, þar sem
maður sá erþérelskið, átti að deyja bráðlega11,
sagði Saladín. „Eg hef vorkent yður sorg
yðar, og líf hans er keypt með lífi ann-
ars manns, riddarans, sem stendur hérna“.
„Hún hrökk saman og hneig að múrnum.
„Rosamunda“, hrópaði Godvin á írönsku,
„eg bið yður, grátið ekki. Þannig er það
bezt, og þér vitið að svo er“.
Hún hlustaði á hann og breiddi út faðm-
inn, og þar sem enginn varnaði Godvínþess,
gekk hann til hennar þar sem hún stóð. Án
þess að lyfta slæðunni laut hún áfram og
kysti hann, sneri sér síðan við, rak upp lágt
angistaróp og flýði þaðan, án þess að Saladin
aftraði henni þess, Saladin undraðist þó með
sjálfum sér yfir þvi, að hún, sem elskaði Wulf,
skyldi þó kyssa Godvin. Þegar Godvin gekk
aftur til aftökustaðarins, undraðist hann
líka yfir framkomu Eósamundu, bæði því að
hún hefði ekki íalað eitt einasta orð, og því
að hún hefði kyst hann. Hugnr hans flaug
nú ósjálfrátt að heljarreiðinni niður fjallshlíð-
ina hjá Beirot, og vara þeirra er snert höfðu
vanga hans þá, og ilminn af lokkum þeim er
blærinn hafði leikið með um háls hans. Hann
stundi þungann og kastaði þessum hugsunum
frá sér, en roðnaði við, kraup síðan frammi
fyrir böðlinum og sneri sór svo að biskupin*
um og mælti:
„Heilagi faðir, veitið mér blessun yðar,
og bið þá svo að höggva“.
Þá heyrðist fótatak, sem hann þekti vel,
og hann sá Wulf standa frammi fyrir sór.
„Hvað ert þú að gera hérna“ ? spurði hann.
„Hefir þessi refur þá gabbað okkur báða“, og
hann hneigði sig fyrir Saladín.
„Riddarar11, mælti Saladin, „þið eruð hraust-
ir menn, sem eg vil heldur fella i orustu. Það
bíða ykkar tveir góðir hestar hór fyrir utan,
takið þá sem gjöt og ríðið héðan báðir tveir
með þessum grunnhyggnu sendimönnum Jerú-
salemsborgar. Við mætumst aftur á götum
borgarinnar. Eg þakka ykkur sem hafið sýnt
Salah-ed-din, hvað sönn bróðurást getur
verið sterk“.
„Yerði Guðs vilji“, svaraði Godvin, laut
soldáni djúpt og gekk burt.
Fyrir utan þetta ógeðslega dauðans heim-
kynni voru þeim fengin sverð sin aftur, ásamt
tveim góðum hestum er þeir stigu á bak.
Þeim var fenginn leiðsögumaður til sendi-
mannanna frá Jerúsalem, sem þegar voru ferð-
búnir og komnir á hestbak, og þótti þeim