Heimilisblaðið - 01.02.1918, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
25
þá heimsku henda, að sleppa trúnni á valdi
hins góöa.
Og þótt hann væri enginn guöfræöingur, held-
ur yfirleitt fremur veraldlega sinnaöur fræöi-
maður, þá haföi hann enga tröllatrú á tómum
jaröneskum framförum, geröi fremur lítiö úr öll-
um gæöum þessa heims, en vonaði hins bezta
hinumegin. Og þótt hann sjálfur talaöi litiö um
guðdóm Krists, þá tók hann ágæta, gamla og
einkunt nýja, Krists-sálma i i sálmabókiná, t. d
sálrna Þ. Böövarssonar, en slepti nú samt, því
miöur, sumum góöum sálrnum, t. d. hinni indælu
„Jesú minning".
Ii a n n v a r t a 1 s m a ö u r m a n n ú ð a r-
i n n a r, dæmdi afbrot vægilega, vildi ntilda
refsingarnar, heimtaöi að farið væri drengilcga
meö sveitarþurfa, og aö þeir ættu eins gott og
aðrir á bæjunum, og vildi láta manna þá til lífs
og sálar. Eins sagði hann, að óhæfa væri að
sundra nokkrum fjölskyldum, er saman vildu
vera.
Magnús er faðir hóflegrar íslenskrar frihyggju
og umburðarlyndis. Og Espólín kveður svo um
hann:
„Þig skulu allir, allir prísa
andinn sem að frjáls er í.“
En margir landar, sem frjálslyndir þykjast,
skilja ekki Magnús. Mál hans er reyndar oft
óljóst og stirt, en oftar saint alþýölegt, öflugt
og fjörugt. Og ráðríkur var Magnús og lítils-
virti þá sem litilsviröa menninguna.
Ef.
Ef geymir þú eklci geisla þá,
sem Guð þér og náttúrau veitir
þá myrðir þn lmgans helgu þrá,
og lijartanu i steingjögur breytir
og augun þorna, þar titra ei tár
því tilfinning svör engin gefnr.
En liverfi þér gleði, samúð, sár,
— þú sjálfum þér glatað hefir.
G.
r
I
i
■
KKSKrffl Þýtt lir sögusafuinu „Houseliold Worcls". D5fefeij3
[Niðurl.]
Brúðkaupsðagurinn hennar.
Saga eftir
Charles Dickens.
I
Hefði hún litib svo á, aS maður hennar
væri orðinn gerspiltur, þá hefði áform hennar
verið heimska. en það brá enn fyrir iðrun í
augnaráði hans, sem sýndi að hjartað hans
^óða náði ennþá yfirtökunum, og ástin ótrauða
og óbifanlega, sem hún bar til hans, glapti henni
svo sjónir að hún gerði sér í hugarlund, að
hún gæti komið honum aftur á rétta leið með
ást sinni og árvekni, ef henni bara tækist að
venja hann af því að vera á bandi með Kobba.
Það vildi svo til, að eitt af systkinabörnum
hennar giftist bónda í fjarlægri sveit á Eng-
landi. Þá var það einu sinni, að svo hittist á,
að maður hennar var ódrukkinn og fullur ang-
ursemi út af háttalagi sínu; þá tók hún á því
sem hún hafði til af sannfæringarkrafti til að
verka á tilfinningu hans og kærleika. „Eg veit“,
sagði hún, „að það er hann Kobbi sem ginnir
þig til að drekka, þó að þú vildir feginn standa
það af þér, og því held eg, að ef þú getur nú
einu sinni brotið afl vanans á bak aftur, og
hættir að hafa nokkur mök við hann, þá gæli
okkur öllum verið borgið enn sem komið er.
Taktu þig nú upp og farðu til frændkonu minn-
ar; hún hefir svo oft beðið okkur að koma til
sin, og nú ætla eg að skrifa henni og segja henni,
að þér sé skipað heilsunnar vegna að breyta
til með samastað, Þar ber ekki vín fyrir augu
þér, ekki deigur dropi, því að maður frænku
minnar er sérlega bindindissamur. Þú ert
hneigður fyrir sveitabúskap; farðu þar út á
akra og aldingarða og legðu liönd á plóg' og
reku; þá verður þú alt annar maður, Georg.
Þegar þú kemur aftur, þá slitum við öllu sam-
félagi við Kobba.
Þessi tilraun Onnu hepnaðist. Georg grét
þá fögrum tárum, íaðmaði konu sína að sér og
hét henni því, að bann skyldi ekki bragða
brennivín framar. Anna lét það ekki lenda við