Heimilisblaðið - 01.06.1918, Side 4

84
HEÍMILISBLAÐIÐ
»Nú, þeir eru þá allir aulabárðar«, sagði
Halastjarnan.
En nú tók Jörðin þykkjuna upp fyrir
mennina. Henni datt i hug, að hún hefði
verið alt of hreinskilin við framandi stjörnu,
sem auk þess var — að eigin sögn — loft-
kend og laus á kostunum. Fyrir því svaraði
liún i mjög virðulegum róm. »Fjarri fer því,
mín góða Halastjarna, fjarri fer því! En til
hvers er að tala um þessa hluti, sem þú
þekkir ekkert til? Það er langt frá því að eg
sé að raupa, en eg vildi bara yfir höfuð biðja
þig að gefa því gaum að eg er langmerki-
legust meðal stjarnanna. Litastu um í öllum
himingeimnum, alt til endimarkanna, og þú
munt hvergi finna jafningja minn. Llttu á
Venus, sem skín þarna fyrir handan, og
Júppiter og Marz og hvað þær nú heita allar
saman stjörnurnar, sem ganga kringum Sól-
ina eins og eg. Og lítlu svo á mig. Taktu
eftir djúpu, svölu aldingörðunum mínum,
taktu eftir beykiskógunum og pálmalundun-
um minum og-------------«
»Svo að eg segi nú rétt eins og er, þá sé
eg ekki neitt af öllu þessu«, sagði Hala-
stjarnan. »Eg er ekki að segja að það séu
ósannindi. Annars virðist mér þú vera sveip-
uð í þokuhjúpi«.
»Æ-já«, sagði Jörðin hálfsneypt. Því var
eg næstum búinn að gleyma. — Það er gufiv
hvolfið«.
»Skárri eru það nú ósköpin sem hlaðast á
þi'g — skorpa. menn og gufuhvolf!«
»Halastjarna«, sagði Jörðin alvarlega. »Að
vísu renn eg braut rnína um Sólina eins og
hinar stjörnuruar, sem eg gat áðan og að
vísu er eg ein hin allra smærsla; en það er
eg viss um, að eg í raun og veru er miðja
veraldar«.
»þú stendur á öndinni!« sagði halastjarn-
an. »Þú segist ekki vera vön að raupa —
en þú ættir nú að tylla þér niður og halda
áfram að raupa«.
»Tylla mér niður?« sagði Jörðin stj'gg.
»þá væri nú fljótt úti um mig. Því að alt er
undir því komið, að eg gæti nákvæmlega
umferðar minnar um Sólina. Og eg segi þér
satt að eg er ekki að raupa. Eg er hin und-
ursamlegesta meðal stjarnanna og það ein-
ungis vegna mannanna minna. Þeirra líki
finst hvergi annarsstaðar! Ilæ! Heyrðu! Hvert
ætlarðu? Ertu farin?«
»Já«, sagði Halastjarnan.
»Hamingjan góða«, sagði Jörðin hrygg.
Geturðu ekki verið hérna svo sem eitt eða
tvö ár. Við höfðum það svo skemtilegt. —
Það er annað en gaman, skal eg segja þér,
að verða að fara sömu leiðina ár og sið og
hafa engan til að spjalla við nema þetta
heimska Tungl«.
»IIver er það?« spurði Halastjarnan.
»Það er þessi litli veslingur þarna«, svar-
aði Jörðin. Þessi sem allalíð rennur kring
um mig. Þetta er stjörnuveslingur, sem kom-
inn var á sveitina en eg tók að mér, þegar
hún var á hrakningi í himingeimnum. Nú er
hún útbrunnin og naulbeimsk — fáráð-
ur sem eins vel ætti heima á letigarðinum.
En hér er það sveitasiður að hafa Tungl.
Júppíler hefir jafnvel átla talsins. En það
kalla eg nú heimsku-rembing«.
»Vertu sæl«, sagði Halastjarnan.
»Bíddu við«, bað Jörðin.
»Eg má það ekki«, svaraði Halasljarnan.
Mér er mörkuð braut, og verð nú að liraða
mér. Auk þess leiðist mér skrum þilt«.
»Hvenær kemurðu aftur?« spurði Jörðin.
»Eftir þrjú hundruð ár«, kallaði hún.
Hún varð minni og minni. Að lokum hvarf
hún alveg.
»Þetta var rösk stjarna«, sagði Tunglið.
»Það var ferð á henni, er hún lagði af stað.
En sá hali! Ja, munur er nú á því, ellegar
að vera pláneta«.
»Jú-jú«, sagði Jörðin meinill. »Það er
nærri eins gott og að vera Tungl«.
En Tunglið var fult og gerði ekki nema
að glotta.
Eftir 300 ár kom Halasljarnan aflur.
Jörðin hafði beðið með óþreyju og trúlega
talið umferðirnar um Sólina. Hún hafði
skreytt sig fjólum og öðrum blómum er hún