Heimilisblaðið - 01.06.1918, Blaðsíða 10

90
HEIMILISBLAÐIÐ
fyrir augu, eða orðið að þola aðra eins
angist og geðshræringu.
»Eg get ekki komið í þessu augnablik-
inu, Játvarður, en eg kem bráðum — rétt
bráðum. Veiztu af hvcrju hann bróðir þinn
er að gráta? Hann er rétt að þvi kominn
að sofna, löngum og rólegum svefni. Hann
gæti ef til vill, sofið værara, ef þú vildir
hætta að gráta. Heldurðu að þú gætir ekki
stílt þig um það, Játvarður?«
Það fór undir eins að draga úr grátstöf-
nm Játvarðs, og þvi lengur sem Maria tal-
áði, því lágværari varð hann og loks þagn-
aði liann alveg.
»Eg skal segja þér það, að hann bróðir
þinn litli verður alheilbrigður, þegar hann
vaknar af þessum langa svefni. En það
verður ekki hérna, heldur langt langt í
burtu — þar sem hann pabbi þinn á nú
heima«.
»Láttu mig fara þangað lika!«
»Eg er viss um, að þú fer þangað lika.
En fari nú svo, þá geturðu ekki átt lengur
heima hérna, þá verðurðu að eiga þar
heima, sem pabbi þinn á heima núna«.
»Ætli hann Daníel Kobb striði mér þar ?
Hann er svo gjarn á að stríða okkur?«
María þurfti nú fyrst að vita, hver hann
væri, þessi Daniel Kobb; en það var dreng-
hnokki, sem átti heima i næsta húsi og var
ekki búinn að fá veikina enn. Hann vildi
alt af hafa skopparakringluna hans Ját-
varðar, En skyldi hann lika vilja hafa hana
þar sem þau áttu öll að setjast að og verða
heilbrigð.
»Nei, sagði María, »og þú kærir þig held-
ur ekkert um hana þar. Þegar við tókum
okkur upp og fórum þangað, þá þurfum
við ekki að vera að fást um að flytja nokk-
uð með okkur. þar verður alt fyrir hendi,
sem við þurfum á að halda«.
»Að hverju á eg þá að leika mér?«
»Eg veit ekki fyr en við komum þangað
og við fáum að sjá það; en eg er hárviss
um, að það verða miklu betri leikföng en
skopparakringlan þín. En, heyrðu, ertu
reiður við Daniel? Heldurðu að þú vildir
að hann fengi sýkina? og þykir þér vænt
um, eða þykir þér leitt, að hann skuli
ekki hafa neina skopparakringlu ?«.
Nú hætli Játvarður að gráta; hann hafði
ekkert heyrt til þessa, nema gráthljóðið í
sjálfum sér; en nú varð hann alt í einu
hissa, honum barst hljóð að eyra, undar-
legt hljóð, hann gat ómögulega felt sig við
það.
»Það er nú bráðum úti«, mælti Maria
blíðlega, »það er hann bróðir þinn, hann
er nú rétt að sofna. Ligðu nú grafkyr og
hugsaðu þig um, hvað þú mundir segja við
Daniel, ef þú færir langt. langt burtu héð-
an og hvað þú vildir láta verða um skopp-
arakringluna þína, þegar þú gætir ekki
lengur notað hana sjálfur. Þú verður nú að
segja mér, hvað þú vilt, þegar eg kem til
þin, og þess er nú skamt að bíða«.
María vissi nú ekki, hvort Játvarður litli
gæti nokkuð hugsað, en hann lá grafkyr
þau augnablikin, sem bróðir hans átti eftir
ólifuð; var það Mariu ekki lítil hugfró, því
að bún hefði ekki getað svarað honum;
ekki hefði þurft annað en óminn af mál-
rómi hennar til að stöðva þau andtök að
fullu. sem litli sjúki drengurinn tók með
æ lengra míllibili. Hún var altekin af þreytu,
hún var orðin máttlaus í handleggjunum
að sitja svona lengi hreyfingarlaus. En i
þeim sömu svifum rann halasjarnan stóra
upp undan fjallsbrúninni. Það var dásam-
lega fögur sjón og kom svo óvænt, að hjarta
Mariu tók að slá óðara, ekki af ótta, held-
ur miklu fremur af gleði. Stjarnan rann
upp hægt og hægt og mátti af þvi sjá, að
hún var ekki stjörnuhrap eða loftundur,
eins og hún hélt í fyrstu. Og þegar hún
tók að leika skinandi halanum, þá þekti
liún þessa dýrðarsjón og gladdist ósjálfrátl
við hana, hún vissi varla hvernig á þvi
stóð.
Þegar litli sveinninn hætti loks að draga
andann við öxlina á Maríu, á lagði hún
litlu beinin á kné sér og sá þá við bjarma
af ljóstýru i hinni stofunni, að augun voru
hálflokuð og engin sársauka tilkenning lýsti