Heimilisblaðið - 01.10.1937, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
153
SIÍUGGIIVIV
Skáldsaga, ci'tir Gcorge Owen IJaxtcr.
Skotum hans var nú svarað lengra í
burtiu. Tom sá því strax að fjandmenn
hans höfðu dreift sér yfir mikic svæði, og
nú skildi hann hvað þeir liöfðu lokað vel
gildrunni.
Til að fuilvissa sig um þetta, teymdi hann
hestinn lengra inn í skóginn og litaðist um
eftir tré, sem hann gseti klifrað u.pp í og
svo þéttvöxnu, að óvinirnir kæmu ekki
auga á, hann.
Hann klifraði upp og hafði þaðan gott
útsýni yfir það landslag, er leitarmennirn-
ir földu sig í.
Af þessum níu mönnum sá hann fimm.
Þeir höfðu, einfaldlega skriðið bak við stóra
steina, og þarna biðu þeir í fullu öryggi
fyrir skotum þess, sem stæði niður á jafn-
sléttu. En þeir voru algerlega varnarlaus-
ir gagnvart Tom Converse þarna, sem hann
stóð í trénu.
Hann miðaði rifflinum hugsandi. Eí
hann vildi, gat hann skotdð einn mann í
hverju skoti. Tvö skot hvert á eftir öðru
mundu losa hann við tvo þá næstu, Þeg
ar hinir sæu það, mundu þeir rjúka, upp
og reyna að komast lengra í burtu., og þá
gætj hann áreiðanlega skotið þá niður einn
af öðrum. Nóg hafði hann af kúlum í
forðabúri sínu. Þegar þetta væri um garð
gengið, gæti hann kallað á Captain updir
tréð og rent sér niður í hnakkinn og þeyst
út um það hlið, er hann hafði rofið á þessa
fjandsamlegu víglínu. Og þá mundi Cap-
tain brátt koma honum í öryggi með flýti
sínum,
Hann sneri sér við og blístraði lágt, svo
lágt, að aðeins hesturinn gat heyrt: það, en
ekki óvinir hans, hversu nálægt, sem þeir
voru. Að stu.ndarkorni liðnu sá hann líka
Captain koma gangandi inn undir tréð.
Iíann hneggjaði iágt og leit upp í tréð ti!
húsbónda síns.
Svo lyfti Tom rifflinum, og er hann mið-
aði, varð Joe Shriner, sá maður, sem hann
langaði mest til að drepa fyrir miðinu.
Hann leit nú til hægri, og þá sá hann strax
hið magra, föla andlit Skuggans.
Það yar eins og forlögin hefðu stefnt
þecsum mönnum beint fram fyrir byssu-
hlaup hans. Hann gat séð Skuggann bæra
svolítið á sér, þar sem hann lá„ Það var
Shriner, sem fyrir skömmu hafði stokkið
upp og misst pípuna vegna kúlunnai.
Hann hlaut að hafa fundió til í tönnunum.
Tom gat ekki annað en brosað, er hann
hugsaði til þess. Nú miðaði hann einu
sinni enn og í þetta sinn í enni Skuggans.
Fyrst hann — hann allra fyrst og svo
hina.
En honum fanst sem sá fingur, er átti
að hreyfa gikkinn, væri dofinn. Það var
eins og hann neitaði fyrir fram að fram-
kvæma þessa skipun. Hvernig átti hanr.
að fara að kreppa fingurinn og aflífa einn
mann? Það gilti einu þótt þessa tvo menn
þyrsti í líf hans og blóð og vildu, vinna. allt-
á móii honum — þeir voru samt mann-
legar verur, sem hann hafoi vald til að
kveða dauðadóm yfir.
Aldrei hafði Tom Converse lent í jafn
mikilli andlegri þrekraun. Hann lét riffil-
inn síga og var um leið ljóst, að engin von
var fyrir hann að sleppa og harla lítil til
að hann héldi lífinu. Þetta var einasta