Heimilisblaðið - 01.10.1937, Síða 10

154
HEIMILISBLAÐIÐ
leiðin, annars var alltí úti. Dauðinn beið
eftir honum þarna fyrir handan.
Það m.undi ekki verða, farið að yfirheyra
hann. Ekki einu sirni, þegar hann hafoi
verió á veil invahúsinu, var honum g'efið
tmk'færi til að sanna, hver hann væri.
Núna, þegar þeir voru búnir að hafa
svona mikið fyrir að taka hann fastan,
mundu þeir síst vilja hlusta á hann. Þeir
mundu ekki hlusta á eitt orð frá þeim.
manni, sem þeir álitu Skuggann.
Nú dó síðasti vonarneistinn. I fjarska
heyrðist. hávaði og læti. Hófadynur frá
hundru.ðum hesta, hrón og' köll frá fjölda
fólks. Niður hæðirnar sáust' nú koma
hópar af fólki, unair menn og gamlir. All-
ir voru vopnaðir rifflum, skammbyssum
og bareflum. Þessi hjörð dreyfði sér nú
eins og vatnsfall, er endar í vængmynduðu
afrensli.
Þarna komu þeir a^gandi og gargandi,
og það leit. út fyrir, að þessir menn, er fy.r-
ir voru, yrðu full fífldjarfir, því nú stóðu
þeir upp og heilsuðu fólkinu frá Curtin
með gleðiópi.
Nú voru dagar Skngeans ta’dir, það var
sýnilegt. Enginn gat, efast, um það. Tom
Converse hnipraði sig saman í trénu sínu
og andvarpaði þuuglega.
Það var aðeins ein spurn:ng, sem kom
til greina: Hvað gat hann dvalið lengi í
skóginum án þess að fá mat eða drykk.
XXXVII.
Harry Lang lifnar við.
Það var komið fram á miðjan dag, þeg-
ar Harry Lang, liggjandi þar sem Skugg-
inn hafði fleygt honu,m, hreyfði sig og
stundi við. Hann settist u’ p með miklum
erfiðismunum. Hann hafði fulla rænu, en
óþolandi kvalir í brotna handle.jgnum.
Höfuðið fanst honum alveg tdfinninga-
laust. Með aðstoð vinstri handarinnar tókst
honum að standa á fætur, með því að hann
náði í grein þar rétt, hjá. Hann leit á hægri
handlegg sinn.
Hcnum var ómögulegt að muna hvað
hafðí skeð. Hugsanir hans gátu ekki snú-
ist um annað en líðandi stund. Það fyrsta,
sem hann var viss um, var sársaukinn í
handleggnum og hendin hékk máttlaus
niður og einkennilega snúin.
Þetta var einkennilegt. Og svo fanst hon-
um eins og gríma væri límd á ásjónu hans.
Hann þreifaði framan í sig með vinstri
hendinni og fann„ að það var eins og þom-
uð aurleðja yfir a.lt andlitið. Þegar hann
leit svo á höndina, sá hann, að þurt, rautt
duft var á figurgómunum. Já, nú vissi
hann hvernig í öllu lá.
Hann hneig n'ður og hallaði sér upp að
tré, veikur af kvölum. Hægt cg hagt fór
hann að reyna að muna, hvað hafði skeð
frá því er þeir Jim Cochrane fóru frá bál-
inu. Hvernig þeir hefðu læðst í gegnum
skcginn, til að finna Skuggann, hvernig
þeir hefðu skotið, en Skugginn chpp'ð.
Hann mundi að hann hafði rekist á Jir.i
Cochrane.
Orðin, sem Cochrane ha^ði skelt á hann,
höfðu brent sig inn í vitund hans. Coch-
rane var Skugginn, og hann var kominn til
að hefna þeirrar kúlu, sem Harry hafði
sent honum fyrir tveim árum, þegar þre-
menningarnir biðu hans í rjóðrinm
Svo hafði hann heyrt hljcðið af riffil-
skoti, haiya hafði fengið högg í ennið, og
svo varð alt svart.
Hann strauk hendinni aftur yfir ennið,
það var sár í hársrótunum og hárið alt
blóði storkið. Þannig — nú skildi hann
samhengið í þessu öllu.
Skotið, sem átti að drepa hann, hafði
farið of hátt, og breytt. stefnu á ennisbein-
inu. Skugginn hafði ekki látið sér detta í
hug að hann gæti misst marks á svona
stuttu færi, og því álitið hann dauðann.
Jess Shermann var með mjög líkt s '■ r á
enninu, er hann fannst dauður. Jim Coch-
rane var Skugginn. Hann, verndaður af