Heimilisblaðið - 01.10.1937, Page 12

156
HEIMILISBLAÐIÐ
aði hann, sig á því, að það var alveg sama,
hvaða hús þetta væri: Þarna var bústaður
og’ þar m.undi hann hitta fólk, sem mundi
hjá.lpa. honum að koma, því áfram, að Jim
Cochrane væri Skugginn.
Síðasta spöhnn mátti segja, að hann
hlypi. Hann koimist. að húsmu og barði á
dyrnar. Hann hrópaði og kallaði.
En enginn svaraði, ekkert heyrðist nema
bergmálið. Hann reif upp glugga og kali-
aði aftur. Ekkert svar kom. að heldur.
Húsið stóð autt. Hann mundi núna, að
hann hafði ekki séð rjúka úr reykháfnum.
Örvæntingin greip hann. Hann 'henti sér
á hurðina. ógurlegur sársauki gavntók all-
an iíkamann. Það syrti fyrir augum hans.
og Harry Lang hneig meðvitundarlaus
niður.
XXXVIII.
Auðuvnin bráð.
Iíin langa bið hjá leitarmönnunum átti
ekki að verða svo afleit, Þegar tók að
kvölda, komu konur frá Curtin og næst.u
sveitabæjum, með fullar körfur af mat.
Konurnar voru ekki síður en mennirnir
áfjáðar í, að bundinn væri endi á hin
hræðilegu verk Skuggans.
Það var hrein og bein veizla, sem, haldin
var með söngvum og hrópum, sem hinn
hungraði maður í kjarrinu gat heyrt. Þeir
sýndu samt mestu varkárni og gættu þess
að gefa ekki færi á sér. Á hverri st.undu
•gátu þeir búist við, að Skugginn kænií
þjótandi eins og óður hundur og réðist, á
Þá. —
Þeir höfðu aðsetur sitt bak við hæðina.
Og smátt og smátt höfðu safnast þaiigað
tvö—þrjú hundruð m.anns. Allir voru þeir
vopnaðir með skammbyssum. og rifflum.
Lágu þeir nú og biðu þess að ráða niðui-
lögum Skuggans. Allir höfðu það sama í
höfðinu, að vinna hér hetjulegt verk, og
vitundin um liðsfjöldann gerði þá mjög
hugrakka.
Skugginn gat ekki sloppið, það var áreið-
anlegt. f þeim háf, sem. þeir höfðu veitt
hann í, var enginn möskvi svo stór, að hann
kæmist út. Með fram kjarrinu öllu var ó-
slitin víglína af varðmönnum. Einnig
voru menn komnjr á flekum. út á fljótið.
Einasta leiðin, þar sem ekki voru varð-
menn, var kviksyndið. Allar leið:r voru
þa,kt.ar mönnum með vopn.
Sérhver hafði hast sinn tilbúinn, eí'
Skugginn skyldi samt á yfirnáttúrlegan
hátt komast í gegn. Heilir heystabbar
höfðu verið settir fyrir gxðingana. Þetta
var eins og smá Ix>rp, sem, risið hafói upp á
nokkrum. klukkust.undum — t.il heiðurs
einum einasta, manni.
Skömmu fyrir sólarlag var auðsjáanlega
einhver hreyfing í þessu þorpi. Það var
frétt, sem gekk mann frá manni og hafði
áhrif á hvern einstakan.
Hún var komin! Sylvia Rann var komin
til að vera. viðstödd dauðdaga ástvinar síns
- þannig va.r orðrómurinn, og þessu fylgdi
mikill óróleiki. Það var ekki hægt annað,
en að hafa samúð með henni, hversu kjána-
legt, semi þetta annars virtist, alt vera. Þeir
gátu ekki annað en virt trygð hennar við
Skuggann í þessi tvö ár, sem hann hafði
sést á þessum slóðum. Nú var hún komin
til að standa við hlið hans síðustu stundina
og kannske til að deyja með honum.
Þegar hún kom, fór hún beina leió til
sheriffans, Algie Thomas,. Það heyrðist
undrandi hluttekningarfult skraf milli
manna. Andlit hennar var náfölt og svarf-
bláir baugar í kring um augun, og öll
hennar framkoma og útlit bar vott, um,
hvílíka erfiðleika hún hafði átt við að
stríða þetta síðasta dægur og þá örvingb
un, sem kramdi hjarta hennar. Á eftir
henni reið fósturfaóir hennar, Plummer.
Það var Plummer, sem fyrstur tók til
máls.
»Thomas«, sagði hann, »þetta er nu
kannske ekki rétta leiðin, sem ég fer, en
það var ekki um annað að gera. Ég 8'a*-