Heimilisblaðið - 01.10.1937, Blaðsíða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
157
ekki horft á stúlkuna veslast upp af ein-
tómri eymd. Því það er nú svo, að hún
sver og sárt við leggur, að maður sá, sem
þið eruð að elta, sé ekki Skugginn, en það
sé sá, sem kallar sig Jim Cochrane, sem þið
eigið að taka«.
Algie Thomas horfði með meðaum.kvun
á ungu stúlkuna, á svipinn eins og hann
væri faðir hennar. Svo benti hann og
sagði:
»Þarna er Jim Cochrane!«
Eiginlega. var það nú ekkert, svar aó
benda á manninn, en það var nóg lii þets,
að Plummer þagnaði. Hann neri hökuna
m.eð beinaberri hendinni og hristi höfuðið.
»Mér fanst ég vera. skyldugur að koma
hingað«, sagði hann, »það var henni svo
mikið áhugamál«.
Með örvæntingarfullri röddu hrópaöi
Sylvia: »Thomas sheriff, ef ég sver, að .
Gamli sheriffinn bandaði á móti með
hendinni.
»Ég vil enga svardaga«, sagði hann.
»Þegar ung stúlka er í svona ástandi, get-
ur hún gert hvað sem er til að bjarga þeim
manni, sem hún elskar. Þaö gæti hugsasl,
Sylvia Rann, að þess vegna reynduð þér
að koma ódáðaverkum Skuggans á saklaus-
an mann. En ég læt ekki villa mér sýn á,
þenna hátt. Ég hefi séð mörg dæmi þess,
hvernig kvenfólk getur hagað sér undir
þessum kringumstæðum. Það sem ég ráð-
legg þér ei’, að snúa til baka og reyna að
gleyma honum. Hann er brátt ekki leng-
ur til«.
Síöustu orðin sagði hann með svo miki-
um hátíðleik, eins og Tom Converse hefði
þegar gefið upp andann. Unga stúlkan leit
ráðþrota í kringum sig. Meðal hinna mörgu
andlita sá hún andlit Skuggans sigri hrós-
andi, en þó jafnframt eftirvæntingarfult.
»Viljið þið kannske lofa mér að fara mð
ur eftdr og tala við hann?« spurði hún.
»Með fæði til hans, svo að hann geti leng-
ur hafst þarna við? Finst þér þú geta beð-
ið mig um það, Sylvia?«
»Ég hef engan mat meðferðis. Ég ætla
einungis að sjá hann, og kveðja hann í síð-
asta skifti. Viljið þér gefa mér leyfi til
þess, sheriff?«
Framkoma hennar og rödd var svo biðj-
andi, að ef sheriffinn hefði svarað með
neii, mundi hver maður í hópnum hafa
mótmælt og staðið með henni.
»Það veldur þér einungis meiri erfióleik-
um — og gerir þér alt örðugra, Sylvia, en
. . . ef þú endilega vilt fara, þá máttu það«,
sagði sheriffinn.. »Ég skal ekki vera á. móti
því. En ég krefst þess, að þú lofir þvf upp
á æru þína og trú, að koma strax aftur.
Viltu lofa því?«
»Já!«
»Jæja, farðu þá niður eftir til h,ans«.
Hún reyndi að þakka fyrir, en gat þao
ekki, og þeir sáu hana flýta sér niður hall-
ann og hverfa inn í, pílviðinn. Enginn
hreyfði sig. Lít.il gola, er var úr þeirri átt,
er skógurinn var, bar með sér óminn ai
rödd hennar — það voru kveinstaíir frá
henni »Tom — ó, Tom!«
Sýnilega brá sérhverjum, er heyrði þessi
hjálparvana kvein.
»Sheriff!« sagði Plummer. »Það er eitt-
hvað skakt í þessu. Við verðum að gera
eitthvað«.
»Þú heldur þaó, sem ég vildi mega
halda líka«, sagói sheriffinn. »En ég get
ekki hugsað mér það. Nei, Plummer, ég
get ekki ímyndað mér annað en sá., sem
ríður hesti Skuggans, sé líka Skugginn.
Mér finst það vera á móti allri skynseim
aó hugsa sér annaó. Eg hefi reynt að setja
mig í spor stúlkunnar, ég hefi reynt að lí.ta
á þetta út frá hennar sjónarmiði, en ár-
angurinn getur ekki orðið annar en þessi.
Þarna niður frá í kjarrinu er maður, og
sá maður er Skugginn, og hann verður að
deyja. Annað finst mér ekki hægt að segja
um þetta mál«, sagði Algie Thomas.
»Er ekki hægt að fresta þessu, þar til
sönnun er fengin fyrir, hvort hann er sá,
sem hann þykist vera?«