Heimilisblaðið - 01.03.1946, Síða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
57
Haiui liáfSi ekki héyi t þaá, sem StampacÍe var aS seg.já
~~ að hann' og Ámok og fjörutíu krakkar hefðu urinið
því íiéilá vikri að Safria þrirrum mosa og brennivið
| hálköstiriri. Í>arna voru þrír slíkir bálkestir. Púður-
eningarnar þrumuðu yfir sléttuna, og Alan herti göng-
Ull£i' Hann kom alveg fram á hæðarbrúnina og sá nú yfir
htlu húsaþyrpinguna. Ótal verur voru þar á sífelldu iði.
^örn 0g konur hlupu um og köstuðu mosa á eldanði
^arlmennirnir stóðu í hálfhriag og snérri sér í þá Stíj
6em þeir bjuggust við, áð hárin riiuridi kbriiá úr. Fimmthi
uiversk íjóskér SvéifÍúðúst á átöriguhi sínrim í riátt-
évaÍáhúhv,
Hann vissi, að þau liöfðu búizl við honurii 9g hlakkað
til komu lians , því að þau voru böm öll saman. J afn-
'ei Tautuk og Amok, aðallireinhirðamir hans, vbrii
erri. Nawadiook ng Eébk vörii hörri: Háriri rétti Stafnp-
e gamlá byssuria sína og hraðaði sér til fóiksins,
staðráðinn í því að hugsa nú ekkert um Mary Standish
^ r®tu mínútur heimkomunnar. Hann sá og heyrði menn,
0llUr og börn koma lilaupandi á móti sér. Á svipstundu
'ar hann umkringdur. Köll, hlátrar og gleðióp kváðu
Vl®- Hann greip hendurnar, sem réttar vom að lionum,
, e® háðum sínumi Hann þrýsti liárðar, brúnar hendur
, J'rlriiannanhá, litíár irijúkar héridúr kvénriánriá bg tók
hrniri í faðrii sef; Háriri kiaþpaði á hérðar karÍriiarin-
ailria ög taíaði í éífellu, kaÍlaði á hvern og einn með nafni
°8 sagði eitthvað við hann, þótt fimmtíu manns væri
Ulriliverfis hann, þegar hörnin vom talin með. Þetta
þlr Tólkið hans, fyrst og síðast. Hann varð gripinn stolti.
etta fólk elskaði liann og safnaðist um hann eins og
^jólbkyldoföður, og hann þrýsti hendur fóiksins hvað
^ 11 annað og gréip börnin úr Örmum mæðra sinna og
^ariipaði þeitn aftur og aftur, hló og kaliaði í gleði sinni.
11 fyrir nokkrum mínútum hefði nærvera Mary Stan-
lgh áreiðanlega lagt hömlur á það, að hann léti gleði
.na 8Vo opinskátt í ljós. En allt í einu kom liami auga
'ana undir ijósastaurnum, sem reistur hafði verið
ai|ian við liúsið hans. Við hlið hennar stóð Sokwenna,
8aniall 0g visinn og' líkastur norn. Hvirfingin umhverf-
hann dreifðist jafnskyndilega og hún liafði safnazt
Pn H^rimennirnir skipuðu sér aftur í liálfhring sinn.
Pl arnir voru teknir að kulna. Nú tók fólkið að dansa.
ugeldar hvæstu í loftinu. Innan úr húsi hans barst.
ll,r frá grammófón. Það var auðheyrt, að sú sönglist
1 *tluð honum, því að verið var að leika lagið: Þegar
011 kemur heim.
^ar- Standish hafði ekki hreyft sig. Hann sá, að
skrautí'égir 8g íburðarmikiir í þfessari
mynd, að dæmi til slíks hafa aldrfei
sézt í Hollywood. Sérhvert smáatriði er_
þrautliugsað, enda hafa færustu kvik-
myndagerðarmenn Sovétríkjanna unnið
að þessari mynd með aðstoð sagnfræð-
inga og annarra sérfræðinga um þau
atriði, er mestu máli skiptu.
Um ,,andarin“ í myridínni ér það
skemriisl af áð segja; áð ívári grimtrii;
séiri til þessá Héfiir ;áidtiðtt þéss álilá
að véra gfirimiasti hárðstjóri í sögii
Rússa, er hafinn til skýjanna sem mik-
iÍÍ ög framsýnn þjóðÍtöfðingi, ér liafði
það göfuga markmið að efla ríkið. Kvik-
myndin hnígur öll að því að skapa keis-
aranum mikilléik og gfera hann að' feins
konar „syniboii11 uþp á jörmiindrÍtU
rússnesku þjóðarinnar. Grimmd hans ög
miskunnarleysi er afsakað með því;
að hann hafi barizt fyrir einingu og
veldi Rússlands, og alger fjöður dregin
yfir hversdagslega frantkomu hans og
breytni.
Frá sjónarmiði kvikinyndatækninnar
er ntynd þessi hið mesta stórvirki. Einn
góðkunnastí leikari RúsSa, Nikolaj Tjer-
kasov leikur ívan grintma af miklum
þrótti og tilþrifum. En hætt er við að
ágæti myridárinriár sfem slíkrar breyti
ekki í neinu þeim staðrfeyndum Sög-
unnar, að ívan keisari Var harðbrjóst-
aður grintmdarseggur og að lokum
brjálaður tnaður, sem skirrðist ekki
einu sinni við því að myrða sinn eigin
son.
Börn, sem stama.
Hvers vegna stama ekki lndíánar?
Þegar foreldrar konta með barn sitt
til læknis eða uppeldisfræðings, af því
að það stamar, eru þau venjulega frent-
ur foreldrarnir en barnið sem þarfn-
ast aðgerða, skrifar prófessor Wendell
Johnson í „Quarterly Journal of Speech“.
Prófessor Johnson lteldur áfram: Indí-
ánarnir í Norður-Ameríku hafa ekki
neitt orð yfir að stanta. Til þess liggur
sú cinfalda ástæða, að þeir ltafa ekki
þörf fyrir það, því að Indíánar stama
aldrei.
Hvers vegna stania þeir ekki? Af
því að Indíánarnir finna aldrei að þvi
við börnin sín, hvernig þau tala. Þeir