Heimilisblaðið - 01.03.1954, Síða 26

— Ef til vill. En hann er einn af
þeim, sem vonast eftir að hagnast
af kunningsskap sínum! Auk þess
þori ég að veðja um, að hann er að
draga sig eftir laglegu hjúkrunar-
konunni. En við skulum hraða okk-
ur af stað.
Hann fór úr sloppnum.
— Ég hélt, að þér ætluðuð út með
vini ?
— Já, það eruð þér.
A leiðinni til kaffistofunnar sagði
hún:
— Yður fórst svæfingin vel úr
hendi. Hafið þér nokkuð á móti
því að aðstoða mig í næstu þrjá
mánuði ? Ég hef fengið leyfi til þess
að hafa aðstoðarmann við svæfing-
arnar. Launin eru fimmtíu pund.
Hann sagði, án þess að líta á hana:
— Það getur ekki verið, að yður
sé alvara, Anna?
Hún starði á hann.
— Hafið þér nokkurntíma heyrt
mig fara með staðlausa stafi?
Duncan horfði með ánægju á bréf-
spjaldið, sem var ekki undirskrifað,
en bar póststimpil, er hann kannað-
ist mæta vel við: Strath Linton.
„Tveir stigamenn, er þér kannizt
vel við, koma til St. Andrews á
fimmtudaginn. Ef þér viljið hitta þá,
eruð þér beðinn að mæta okkur í
Bókaverzlun Leckies klukkan eitt“.
Allt í einu hvarf brosið af andliti
Duncans. Hann hafði boðið Önnu út
að borða í tilefni af hinni nýju stöðu
hans.
Á meðan hann stóð með bréf-
spjaldið í hendinni, sá hann greini-
lega fyrir sér í huganum, hvað allt
það, sem skeð hafði síðustu sex vik-
urnar, var honum mikils virði. Hann
hafði fundið félaga, þar sem Anna
Geisler var. Bæði höfðu þau einsett
sér að ná ákveðnu marki.
Honum hafði gengið námið betur,
síðan hann kynntist henni. Hann
hafði sett sér ennþá hærra mark-
mið. Þekking hans á skurðaðgerðum
hafði aukizt að miklum mun.
Hann stóð og hleypti brúnum, án
þess að geta ákveðið sig. Fullur sam-
vizkubits settist hann niður og skrif-
aði nokkur afsökunarorð til Murd-
ochs. Hann vildi sízt af öllu móðga
hina góðu vini sína. Hann sagðist
þurfa að vinna á sjúkrahúsinu á
fimmtudaginn, enda var það rétt,
því að hann átti að mæta á fyrir-
lestri seinni hluta dagsins.
Svo kom fimmtudagurinn. Hann
hafði ákveðið að bjóða Önnu til
hádegisverðar í einu nýjasta veit-
ingahúsi bæjarins, „Thistle GrilT',
þar sem hann vildi ekki, að þau
borðuðu á ódýrri almenningsmat-
stofu.
Maturinn var borinn fram, vínið
kom á borðið. Anna hallaði sér yfir
borðið og klingdi glasi sínu við
glas hans.
— Guð hjálpi okkur! sagði hún.
Við skálum fyrir læknisframa okkar!
HANN leit í kringum sig og hrökk
við. Murdoch og Jean gengu
inn um dyrnar. Þau komu strax
auga á hann og sáu hann skála við
Önnu. Það var enginn vafi á því,
að þau misskildu samveru þeirra
þarna.
Duncan roðnaði. Hann hafði ekki
íhugað, að Murdoch mundi velja
þennan dag til að matast í „Thistle
Grill".
Gamli læknirinn gekk í áttina að
borði Duncans ásamt Jean. Duncan
reis á fætur, heilsaði þeim og kynnti
þau fyrir Önnu. Hann áleit, að það
útskýrði málið.
En það voru leiðinleg mistök.
Murdoch gekk boginn í baki í
gamla tweedjakkanum sínum. Hann
hleypti brúnum og hvessti augun
á Önnu. Svo sneri hann að henni
baki, leit á Duncan og ræskti sig.
— En þér skiljið ekki . . .
— Jú, ég skil það mæta vel, sagði
Murdoch hæðnislega. Þér eruð önn-
um kafinn á sjúkrahúsinu.
Duncan fann, hve afsökun hans
hafði verið heimskuleg. Hann flýtti
sér að setjast niður. Hann var sár
og reiður og vildi ekki segja fleira.
Jean bar þess merki, að hún væri
bæði áhyggjufull og móðguð. Hún
fór að tala, en Murdoch tók undir
handlegg hennar og leiddi hana að
borði í einu horni salarins.
Eftir dálitla þögn spurði Anna:
— Hvaða maður er þetta ?
— Einn af beztu vinum mínum,
svaraði Duncan þreytulega.
[62]
— Já, einmitt! Hún lyfti brún
um. Og hún? '
— Sömuleiðis!
Hið góða skap, sem þau voru '•
þegar þau settust að máltíðinni, var
rokið út í veður og vind.
Þau gengu til sjúkrahússins, en
Anna átti að framkvæma þar skur
aðgerð klukkan hálf þrjú.
Aðgerðin átti að fara fram í fyr
irlestrarsalnum, sem var troðfullur
af stúdentum, læknum úr bænuU1
og úr nágrenninu. Þar var og mjóf?
frægur maður, er naut mikils álits,
Lee gamli prófessor. Frægð Önnu v£ir
nú kunn orðin, og sökum þess,
hún ætlaði að framkvæma rnjö?
athyglisverða skurðaðgerð, var svon®
margt áhorfenda. Overton, sem all*
af var i essinu sínu, þegar hann fe
tækifæri til þess að láta bera á ser'
aðstoðaði Önnu við uppskurðinn.
Duncan fann til taugaslapple'^
þegar hann tók við starfi sínu v'
skurðarborðið. Hann hafði áhyg&
ur vegna þess, sem skeð hafð'
veitingahúsinu. Þessir mörgu ah° ^
endur voru honum heldur ekk' 8
skapi. Þetta var mjög vandasön1
svæfing. Hann fálmaði með he'
brigðu hendinni á milli hinna mörg
handfanga.
Eftir því, sem leið á uppskurðin11
varð honum ljóst, að svæfingin va
ekki eins og hún átti að vera, Ann"
leit stöku sinnum hvasst til han^
og hann veitti því líka athygl'’
aðrir gáfu honum gætur. Overt°n
leit rannsakandi til hans og star
á vanskapaðan handlegg hans.
Allt í einu fannst honum han
óhæfur til þessa verks. Honum f'P
aðist við svæfinguna. ^
Og svo, þegar hann ætlað'
endurnýja eterinn, skeði það verst®
sem fyrir gat komið. Flaskan ran^
á milli fingra hans og datt á g°
Það varð alger þögn. Allir
á Duncan, nema Lee prófessor,
horfði hugsandi út í loftið.
— Klaufi, tautaði Overton. ^
var heppni, að ekki skyldi hljóta
slys af.
- - í flýt'
— Þögn! Anna sneri ser ' ■'
að ungu hjúkrunarkonunni, ung
Dawson: — Standið ekki Þarn
hvumsa. Flýtið yður að ná í 8
flösku af eter.
— Já, doktor, svaraði hjúkruna
HEIMILISBLAP,P