Hljómlistin - 01.04.1913, Blaðsíða 11

HLJÓMLISTIN
57
() Kristur Jesús, guðs kærasti son,
kominn af himnaríki,
af mildi þú leystir alt mannlegt kyn,
mjög svo að föðurnum líki;
fyrir þinn son og bitran deyð,
þú bjargaðir oss frá synd og neyð,
svo oleum að þér víki.
I3ú heitir alleina vor hjálparmann,
sem himnaríki vildir oss býta.
Pú ert guðs lamb það er gæzku vann
og gjörðir oss ekki forlíta;
þú ert það himneska hjálparráð,
höfum vér fyrir þig fengið náð,
má oss því enginn ávíta.
() heilagi andi, eð liæsta blóm
og huggari allra manna,
hjálpa þú oss frá djöiladóm
og drag þú oss lil hins sanna,
því Kristur Jesús, hann keypti oss dýrt,
kvölum oss svifti, það er nú skýrt,
gef oss hans gæzku að kanna.
Lúters sálmurinn er síðastur í sálmakveri
Marleins og þýddur eftir frumtextanum, en
aðeins þrjá versin; frumsálmurinn er 4 vers.
í Hóla sálmabókunum og Grallaranum er
hann 5 vers og ætlaður sem kirkjusöngur
eftir blessan á 16., 17. og 18. sunnudag eftir
trinilatis. í aldamótasálmabókinni, Lrg. 1801,
er hann með breylingum M. Stephensens og
versafjöldinn því sami og í eldri bókunum,
en í síðuslu sálmabókunum frá 1871 og 1886
er hann í nýrri þýðingu eftir lektor Helga
Hálfdánarson og þá fyrst 4 vers eins og
frumsálmurinn og nákvæmlega þýddur.
í sálmakveri Marteins er þýðingin þannig:
Vor guð, hann er svo voldugt skjól,
verja fyrir oss og skjöldur;
hann leysir oss, sú líknar sól,
frá langri nauð oss heldur.
Sá gamli, grimmi’ óvin,
grípur hann alt til sín,
makt og margan’prett
inóti’ oss hefir lil sett;
á jörðu’ er ekki hans líki.
Vor eigin makt er einskisverð,
allir verðum snart unnir;
styrk hönd fyrir oss í stríði er gjörð,
sloltir þeir verða bundnir.
Kant þú hann kenna hér,
Kristur hann heiter,
drottinn allsherjar,
í dýrð einn guð hann er;
hann skal sigurinn halda.
Þó veröldin djöíla væri full
og vildi’ oss alla gleypa,
óttumst vér ekki alt það kruil,
að engu verður sú sneypa.
Þó lieimsins liöfðingi liér
liarðlega ybbi sér,
getur liann gjört ei prett
því guð Jiefir dæmt hann rétt;
eilt guðsorð gelur liann bundið.
Samvinna ísl. söngfélaga.
í »Óðni« var fyrir nokkrum árum skýrt
frá því, að Sigf. Einarsson vildi reyna að
koma á samvinnu og sambandi milli ísl.
söngfélaga. Hugmyndinni var vel lekið, en
engin framkvæmd varð úr. Að minsta kosli
er mér eigi kunnugt um það. Þessi liug-
mynd er svo ágæt, enda var hún viðurkend
— i orði. En það er alls eigi einlilílt. Nú
er k’ominn tími til að taka framkvœmdarlökin.
En — að því þarf að gæta, að á þessu stigi
inálins er það söngfélaganna en eigi nppá-
stungnmannsins að beita sér fyrir málið, —
sjálfra þeirra vegna. — Eg gjöri ráð fyrir
því, að liér í Reykjavík myndu verða bezt
tök á því, að velja góð lög og senda söng-
félögunum út um landið, og því þykist eg
mega treysla, að til Sigfúsar myndi allra
manna bezt að leita, ef félögin hugsa alvar-
lega fyrir ráði.
Eg ætla ekkert að tala um gagn það, er
söngfélögin gælu liaft af sambandi og sam-