Alþýðublaðið - 11.05.1923, Blaðsíða 3

ALÞYÐMBLAÐIÐ
3
A1 d k r'sliáis ark
hæstaréttardúmara.
Verði á næstunni einhverjar
breytingar gerdár á stjórnar-
skránni (eða næst þegar stjórn-
arskrárbreyting veiður samþykt,
þótt það írestist um stund), er
rétt að breytá um leið einu orði
í 57. gr. hennar (urn dömendur).
í stað „má“ komi „slcal þegar í
staö.“ Verður þá niðurlag grein-
arinnar þannig, (gildir um þá
»dómendur, sem ekki hafá að
auk umboðsstarf á hendu): »Þá
skal þegar í stað veita þeim
dómara, sem orðinn er fulira
65 ára gamall, lausn frá em-
bætti, en eigi skal h nn missa
neins í af launum sínum.« E>ar
eð verið getur, að lögunum um
dómaskipun ríkisins verði síðar
breytt á þá leið, að fleiri dóm-
endur verði umboðsstaríalausir
en hæstaréttardómarar, er viss-
ast að tekið *sé fram, að ein-
skorðað aldurshámark eigi ein-
göngu við hæstaréttar dómendur,
Off orðist þá setningin þannig:
>E>ó skal þegar í stað veita þeim
hœstaréttardómara, sem orðinn
er fullra 65 ára gamall, lausn
frá embætti . . ,< o. s. frv,
Ástœður fyrir því, að náuð-
synlegt er, að ákvæði þessu sé
breytt þannig við fyrsta tæki-
færi. eru þær, a 5 stórum óheppi-
legt er, að mjög gamlir m«nn
hafi æðstu dómarastörfin á hö;íd-
um. Þrátt fyrir oað, að stjórnar-
skráin lieimilar stjórninni að veita
dómurum í hæstarétti lausn frá
embætti (með fuilum launum), þá
er þeir hafa nið 65 ára aldri,
geta þeir orðið tíræðir í embætt
inu, ef sú heimiid er aldrei not-
uð; og er eigi örgrant um, að
hætta sé á, að að því kunni að
reka, ef lausnarákvæðið er ekki
skerpt.
Héðinn Valdimarsson skrjfaði
aUrækilega um nauðsyn þess, að
hæstaréttardómarar séu ekki
látnir sitja takmarkalaust í em-
bættum, hve- gamlir sem þeir
verða, þá er hann reit í desem-
ber s. 1. um hæstaréttardóminn
yfir Ólafi Friðrikssyni fyrir að-
finslugreinar haa? um fjármála-
stjórn íslandsbanka. Mun les-
endum biaðsins sú grein varln
svo úr minni liðin, að þört ger-
ist á fjögurra mánáða fresti að
endurprenta ástæður Héðins
sama blaðinu og flutt hefir grein
hans, énda ætti þeim, er vilja,
að vera hægt um vik að Iesa
hana upp.
Dómarar f hæstarétti þurfa
jaínan að vera ungir í anda og
fylgjast vel með réttlætistilfinn-
ingu almennings og breyttum
hugsunarhætti, svo að lítil hætta
sé á, að sanngjörnum mönnum
finnist dómstorsendur þeirra runn-
ar aftan úr miðöldum eða eins
og komnar væru >at annari
stjörnu.< (Frh.)
Ouðm. B. Ólaf8son
úr Grindavík.
Staka.
Hamlar Bjarna' að hugsa rétt
hjartagæzkan mikla,
alþýðu að e.uðnublett’
alla geymir lykla.
Oamall í heltunni.
Edgar Rice Burroughs: Ðýir* TarzanSe
huga hvíta mannsins, er hann sá bátinn. Ef menn
Þessir höfðu komið til eyjarinnar frá annari eyju
eða meginlandinu, livi ekki að nota þá bát þeirra
til þess að komast til þess lands, er. þeir komu
frá? Sennilega var það bygt. og vafalaust var það
þá í sambandi við meginlandið, ef það var ekki á
íneginlandi Afríku.
þung hönd var lögð á öxl Mugambis áður en
hann vissi, að hann var eltur, og er hann snéri
sór við til varnar, tóku fiugur heljartaki um úlfliði
hans og vörpuðu honuin til jarðar áður en hann
gaf hreyft sig.
Tarzan talaði til hins fallna manns á máli svert-
ingja á vest.urströnd Aídku.
>Hver ert þú?< spurði hann.
>Mugambi, foringi Wagambac, svaraði surtur.
>Ég skal þyrma lífi þinu«, sagði Tarzan, >ef
þú lofar að hjálpa mér burt af eyju þessaii. Hverju
svarar þú?<
>Ég skal hjálpa þér<, svaraði Mugambi. >En
þar eð þú hefir drepið alla menn mína, veit ég
ekki, hvort ég get kornist úr landi þínu sjálfur, því
enginn er til þess að lóa, og áralausir komumst
við ekki yfir hafið.<
Tarzan stóð á fætur og lét fanga sinn standa
upp. Maðurinn var tröll að vexti, — eins hraust-
íegur svertingi og Tarz «1 var livítu: maður.
>KomduI< sagði ap naðurinn og bélt í þá átt,
er heyra mátti urrið í dýrunum úr. Mugambi hörf-
aði burt.
>Þau drepa okkur<, sagði hann.
>Ég held ekki<, svaraði Tarzan >Ég á þau<.
Enn þá hikaði svertinginn. Honum leizt ekki vel
á að koma nálægt villidýiunum, sem voru að éta
hermenn hans; en Tarzan neyddi hann til þess
að fylgja sér, og brátt komu þeir út úr skóginum,
og blasti þar /ið þeim ógeðsleg sjón. Þegar dýrin
sáu manninn, htu þau urrandi upp, en Tarzan gekk
á milli þeirra og dró Mugambi skjálfandi með
sér.
Eins og hann hafði kent öpunum að taka við
Shítu, eins sagði hann þeim nú að taka Mugambi
í félag sitt, og það gekk greiðlega; en Shítu gekk
illa að skilja það, ab hún raætti ekki fara eins
með þennan svertingja og hina, er húu hafði verið
kvödd til að læta í sundur! En vegna fylli sinnar
lét, hún sér bó nægja að ganga urrandi í kring
uru Mugambi, og ekki hafði hún augun af honum.
Mugambi hélt sér dauðahaldi i Tarzan, svo apa-
maðurinn gat varla varist hlátri að sjá, hve óttinn
hafði gagntekið foringjann. Loksins tók Tarzan í
hnakkadrembi kattarins, dró hann fast að surti og
barði hann á nasirnar í hvert sinn, er hann unaði
að hinum ókunna manni.
Við slíka sjón — að maður fékkst tómhentur
við eitthveit v.ltasta og grimmasta rándýr skógar-
ins — ætluðu augun út úr Mugambi. Og sú virð-
li. ■ '