Menntskælingur - 01.10.1948, Blaðsíða 12

12
MENNTSKÆLINGUR
ég allt í einu eftir því, að ég hefi
ei;ga tösku.
Eg hljóp upp stigann aftur og
fann töskuna. En hún var tóm.
Helzt þyrfti ég að hafa einhverj-
ar bækur með méi, ekki satt?
Hafandi tautað nokkur blótsyrði,
\ alin af handahófi, hóf ég leit í
bókastaflanum á borðinu.
Eg.málti svo sem vita það!
Nú hefir kvenfólkið einu sinni
enn verið á ferðinni „að laga til!“
Þær bækur, sem voru efstar í stafl-
anum í gær, eru nú neðstar. Eg sný
rlaflanum við og finn þær, sem ég
þarf að nota. En það væri ekki
aiveg sannleikanum samkvæmt, ef
ég segði, að það hefði gengið háv-
aðalaust.
Loksins var ég reiðubúinn. Einu
sinni enn leit ég á klukkuna. Eg er
að sjálfsögðu orðinn alltof seinn,
en það var gaman að vita hversu
iniklu það næmi.
Nú ríður þó á að flýta sér! Fyrri
lduta leiðarinnar hljóp ég, en það
hafði aftur í för með sér, að ég
\arð að hvílast hjá andapollinum.
Fkki hafði ég langa viðstöðu þar,
því að svanirnir gerðu virðingar-
verða, velheppnaða tilraun til þess
að sannfærá mig um það, að himna-
faðirinn hefir gefið þeim allra
kykvenda ljótasta rödd.
Yfir menntasetrinu hvíldi ægi-
leg ró, sem mér fannst myndi boða
allt hið versta.
Eins og flóttamaður, sem snýr
MISLITT FÉ IV.
Árni Einarsson
IV. bekk. M.
aftur heim .í fangelsið, laumaðist
ég inn í íorstofuna, fór úr frakkan-
-um .og hengdi hann upp.
Síðan tiplaði ég inn göngin, eins
hljóðlega og mér var framast unnt,
læddist niður stigann og eftir sára-
fá andartök gægðist ég inn um rifu,
sem er á hurðinni á stofunni okkar.
Inni kyrrt er allt og hljótt, ekki
kvik —
Eg opnaði hurðina, og afsökun-
arbeiðnin á seinlæti mínu var alveg
að skreppa út úr mér, er hark í
stólum og borðum vakti mig til lífs-
ins aftur.
Frammi fyrir mér stóð allur
bekkurinn!
Kennarinn var nefnilega ókom-
inn!
Glanni.