Jólasveinar - 24.12.1914, Page 15

15
Sólskinsgutl sindraði í huga,
sat eg og vann upp á kraft.
Gullskýjatrédrumb einn tók eg
og telgdi mér „Hamar*-skaft.
Eg tegldi þótt tréð væri fúið,
titrandi’ af vonskýjasorg,
því haus mig á hamarinn skorti,
sem hæft gæti þessarj borg.
En þetta var augnabliks æsing,
sem óðara hvarf burt og dó.
þá hitti’ eg naglann á hausinn:
Með hauslausu skaftinu’ eg sló.
(Leirskáldið tekur annað blað upp úr hinum
buxnavasanum og les sem fyr):
Skáldið bograr við borðsins rönd
— á borðinu týran ljómar —.
Ljósgulan blýant hefir í hönd
í höfðinu kvarnir tómar.
Vél — stél — vél — stél —
Rækalli’ er erfitt að ríma vel.
þá kviknar í huganum heljarbál
af hálfdauðum mýrarljósum
og angan leggur um auða sál
úr eldri poétiskum fjósum.