Framtíðin - 01.03.1908, Síða 7

F R A M T 1 Ð 1 N.
3.
Nú er ekkert lífs-afl til, sem
tryggir góða framtíð, nema sannur
og lifandi kristindómui. Framtíð
æskulýðsins verður þá því að eins
borgið, að liann sé vel kristinn. Sá,
sem varðveitir lífið heilbrigt og ver
það fyrir skemdum, er hann, sem
kallaði sig lífið, drottinn J e s ú s
Kristur. Við hann þarf æskulýður-
inn að halda sér. Og að fylgja hon-
um. Og láta sér þykja heiður að
því, að þjóna honum. Þá sér hann
um framtíðina. Hann ábyrgist hana
—að hún verði björt og góð, að von-
irnar verði ekki tál og hugsjónirn-
ar verði ekki að reyk.
Blaðið vill ])á lilúa að Tcristindóm-
inum í hjörtum æskulýðsins. Og af
því kristindóminum er ekkert mann
legt óviðkomandi, sem göfgað getur
mannssálirnar og styrkt manninn
andlega og' líkamlega, þá vill það
eftir föngum flytja alt bað, sem
orðið getur æskulýðnum að liði og
til góðs, og hjálpar honum til þess
að þroskast og verða andlega og
sid'ferðislega og líkamlega að hei'-
brigðum konum og mönnuin.
Blaðið vill þá líka, að æskulýð-
urinn lialdi áfram að vera íslenzk-
ur æskulýður, og telji sér það sóma
að vera af íslenzku bergi brotinn.
Það vill ]iá stuðla til þess, að bann
læri að þekkja sína þjóð og „eld-
gömlu ísafold“ sem bezt — þá þjóð
og það land, sem við eigum að vera
tengd við óslítandi böndum. Mynd-
ir langar það til að flytja bæði af
landinu sjálfu og.af bestu og helstu
sonum landsins, auk annara mynda,
sem gróði og gaman getur orðið að.
Þjóðerni og þjóðrækni verða
stórmál blaðsins — þættir í kristin-
dóms-prógrammi þess.
TJnglinga félags-míútÓ verður þá
líka einn stórþáttur þess. Sérstak-
lega bandalags-félagsskapurinn hjá
okkur. Blaðið á að verða og vill
verða málgagn þess félagsskapar.
Það langar til að styðja hann, og
verða milli-liður á milli félaganna.
Fara á milli með orðsendingar.
Félögin eiga ekki að ].ukra út af
fvrir sig. TTugsa bara um sig hvert
í sínu lagi. Það er ekki vegur til
þess að þroskast fallega. A.nda
einræningsháttar og einangurs þarf
að útrýma. En leiða samvinnu-
anda að öndvegi. Félögin geta
hjálpað hvert öðru. Enda hjálpa
þau sér sjálf mest með þ\í að gera
það.
Keinur meö ásUorun.
Á einu ríður nú. Það ríður á því,
að blaðið verði æskulýðnum vestan
hafs til sóma, bæði að ytra frágangi
og að efni. Og á því ríður, að það
komist ekki að eins á stað. Það þarf
líka að komast áfram fciða sinna.
Ekki má það dragast unp, lieldur á
það að dafna, safna kröftum og
verða sællegt og sjálegt. En á því
ríður þá, að unga fólkið alt taki
höndum saman og hjálpi blaðinu á-
fram. Ekki síst bandalögin.
Blaðið stendur ekki á eigm merg.
Það byggir á hjálp frá góðum
drengjum og stúlkum. Og það bygg-
ir á stuðning frá öllum beim, sem
æskulýðnum unna og ant er um
framtíð íslendinga í þessu landi.
Ef blaðið verður til sóma, þá
yerður það þeim að þakka, sem