Framtíðin - 01.03.1908, Qupperneq 9

FRAMTÍÐIN.
5.
Hann unni miki'ð söng, og var ant um a<5
koma fólki til þess að syngja. Hann vilcli,
aS sungiö væri á hverju heimili. Og við
sjáum, aö hann hefur kent börnunum sín-
um aS syngja. Þarna standa þau þrjú og
syngja, en hann leikur undir. Konan hans
stendur meS yngsta barniS í fanginu.
Melankton, hinn lærSi og góSi starfsbróS-
ir hans, situr hjá börnunum, hrifinn af
söngnum. — Kisa vill líka vera tneS.
Rev. Fredarick G. Gotwald, York, Pa.,
hefur góSfúslega leyft aS brúka myndina í
blaSiS.
----o----
VALD FEGURÐAR’.NNAR.
Eftir Hclen Frances Huntingdon.
Kínverjar eru auSugir aS fornum spak-
mælum. En einkar vænt þykir þeim um
málsháttinn sinn þennan um vald fegurS-
arinnar: ,,Ef þú átt tvö brnuS, fargaSu þá
öSrit, og fáSu þér aftur lilju “
Hve mörg okkar spara ekk' brauSin fyr-
ir ,,hina vondu daga“, sem aldrei koma, og
svifta meS því sjálf sig liljum lífsins! 1
öllum heiminum er engin sál svo dökk eSa
spilt, aS hún finni ekki til hinna ógnar-
sterku áhrifa fegurðarinnat Kærleiki og
mannleg viSkvæmni getur fariS svo frarn
hjá sumum einmana sálum,aS hjörtu þeirra
verSi eins og steinninn fyrir mannlegum á-
hrifum, en ekki fyrir allri þeirri yndis-feg-
urS, sem guS hefur látiS heiminn vera svo
fullan af. í litla bænum, þar sem jeg átti
heima, bjó roskin kona, sem virtist vera al-
gerlega tilfinningarlaus fyrtr allri ánægju
lífsins, vegna þess aS ástvina-missir og
eignatjón hafSi gert hana svo beiska gegn
forsjóninni. Hún átti ofur-lítinn garS, og
gantlan hús-garm, er skýld. henni fyrir
regni og stormi. Og á hverjum ársfjórS-
ungi fékk hún dálítinn styrktareyri, sem
nægSi aS eins til þess aS halda lífinu í
henni. AS öSru lcyti leiS henni hörmulega;
engin regla á neinu, og ómögulegt aS fá
hana til aS taka nokkrum r inahótum, eSa
nokkurri huggun andlega, vegna þess aS
hún „kærSi sig ekki um neitt slíkt“, eins
og hún komst svo kitldalega aS orSi. ViS
skoSuSum hana eins og meinlausa mar-
tröS, og sögSunt: „Miklu betra fyrir hana
væri, ef hún væri dáin.“
Nokkru seinna flutti ti' bæjarins kona,
ókunn öllum þar. Hún hét Mrs. Aimes.
Hún elskaði alt fagurt, og kcppkostaSi meS
sínum litlu efnum aS láta feguröina vera
allstaSar í kringum sig. Hú*1 fór og heim-
sótti götnlu Línu; því þaö var kerlingin
kölluS. Sömu köldu, leiSinlegu viStökurn-
ar fékk hún eins og aSrir; en Mrs. Aimes
misti ekki eins fljótt kjarkittn eins og viS
hin. Einn kaldan eftir-miödag, þegar
gantla Lína lallaöi fram hjá á pósthúsiö,
til þess að vitja um styrkmn sinn, bauS
hún henni aS koma inn og fá sér te-bolla
meS sér. Hún þáði það. Og nú var henni
veitt eins og hún hefSi verið uppáhalds-
gestur. LeirtauiS, sem boriö var á borS,
hiS allra fallegasta, úr fínasta postulíni frá
Tokyo (í Japaný. Þótt óþrifin væri, varS
nú kerling svo hrifin, aS hún gleymdi al-
gerlega erindi sínu, sömuletðis ógæfu sinni
og ólund, og fór aS minnast á fyrri daga
sína, þegar hagur hennar var góður. En
á þá ltafSi enginn maSur heyrt hana minn-
ast áSur einu orSi. Þegat hún giftist,
hafSi maSurinn hennar gefiS henni leir-
tau eins og þetta. Hann hafSi komiS meS
þaS sjálfur frá Japan. Engan mun hafSi
henni þótt jafn-vænt um. En svo var þaS
tekiS frá henni npp í skuldir eins og allir
aSrir húsmunirnir hennar, sem nokkurs
viröi voru. Og upp frá því var henni
sama um alt.
Hún tafði lengi hjá Mrs. Aimes. Henni
bótti svo ánægjulegt í stofunni hennar. En
áður en lntn fór baS hún hr.na aS lofa sér
aS þvo upp leirtauiS. „ÞaS minnir mig á
fyrri daga“—sag'ði hún.
Skönimu seinna fréttist, að Mrs. Aimes
heföi gefiS gömlu Línu fallega leirtauiS
sitt. Um þaS var skrafaS margt. Var sumt
ekki sem vingjarnlegast í garS Mrs. Aimes.
Og fólk, sem þóttist vilja líta alvarlega á
máliS, áleit, aS Mrs. Aimes liefði gert sig
seka í heimskulegri eyöslu. En á fundi