Ljós og sannleikur - 01.01.1920, Qupperneq 7

Ljós og sannleikur
87
og hann haf'ði af Jesú, þegar hann var barn og
síðan alla æfi hans, alt fram í dauðann á kross-
inum. H a n 11 hlusta'Si altaf á orö eða raust
föður síns á himnum, h a n n var altaf hlýð-
inn.
Látið þið börn alt ykkar líf verða skæran lof-
söng Guði til dýrðar. En það getur ekki orðið,
' nema þið hlustið á Jesú og hlýðið honurn. Þá
verðið þið sæl og glöð. Látið Guðs vegna og
ykkar sjálfra þessi inndælu orð Jesú rætast á
ykkur:
„S æ 1 i r eru þeir, sem heyra Guðs orð og
varðveita það.“
Þá verður líf ykkar lofsöngur um Guð. Þá
vita allir, þá heyra allir og sjá, að þið hafið
verið með Jesú.
Litli trúboðinn,
Snemma geta þau börn orðið trúboðar, sem
heyra Guðs orð og varðveita það, muna það
og breyta eftir því.
Það sýnir meðal annars eftirfarandi saga, af
lítilli kaupstaðarstúlku.
Faðir stúlkunnar lá sjúkur. Það var sóknar-
presturinn; en meðan hann lá, þá fór hún á
pósthúsið til að taka á móti bréfum fyrir hans
hönd.
„Gjarnan vildi eg mega biðja yður að afhenda
mér bréfin hans pabba,“ sagði hún við póst-
meistarann. „Hver er það?“ spurði póstmeistari.
„Þekkirðu ekki pabba?“ spurði hún alveg for-
viða. „Nei, eg þekki hann ekki, hvernig ætti
eg að þekkja hann?“ spurði póstmeistari. „All-
ir þekkja pabba,“ sagði hún. „Hér er nú eirin,
sem þekkir hann ekki,‘‘ svaraði póstmeistari.
„Komið þér aldrei til kirkju á sunnudögum?"
spurði hún. „Nei, þangað kem eg elcki,“ svaraði
póstmeistari. „Farið þér þá aldrei til kirkju?
Það kemur til af því, að þér þekkið ekki pabba,
því að presturinn hérna er pabbi minn, og allir
þekkja hann,“ sagði hún. „Ef þú vilt segja mér
hvað hann hetir, þá skal eg vita, hvort hér er
nokkurt bréf til hans,“ sagði póstmeistari. Hún
sagði honum það. En um leið og hann sagði
henni, að pabbi hennar ætti ekkert bréf, þá
spurði hún: „Sögðuð þér, að þér færuð aldrei
til kirkju ?“ „Já, það sagði eg,‘‘ svaraði póst-
meistari og sneri sér við; hann lét þessa spurn-
ingu hennar litlu skifta, en litla stúlkan fórheim
og var döpur í bragði út af þessu þekkingar-
leysi og kæruleysi póstmeistarans.
Daginn eftir kom hún aftur, en póstmeistari
sagði, eins og fyrri daginn, að pabbi hennar ætti
ekkert bréf og sneri sér svo frá henni, en hún
sat við sinn keip og spurði: „Þér hafið aldrei
séð pabba, eða hvað?“ „Ekki séð hann, en eg
hefi heyrt talað um hann,“ svaraði póstmeistari.
„Allir, sem þekkja hann, hafa mestu rnætur á
honum og segja að hann sé góður ræðumaður
— afbragðs-góður,“ mælti hún. Póstmeistari
hló við, og kvaðst ekki efast urn það. „Farið
þér þá aldrei nokkurn tíma í kirkju?“ spurði
hún. „Ekki um þetta leyti,‘‘ svaraði póstmeist-
arí. „Gott þætti yður að heyra til pabba, það
þykir öllum,“ sagði hún. Póstmesitara þótti hún
nú of nærgöngul og sneri sér því frá henni.
Daginn eftir rétti póstmeistarinn henni bréf,
sem átti að fara til pabba hennar, og sagði um
leið: „Loksins er þá komið bréf.“ „Það gleður
pabba,“ mælti hún og þakkaði fyrir. „Eg vildi,
að þér kyntust honum pabba mínum, þér fengj-
uð brátt mætur á honum," sagði hún. „Ekki ef-
ast eg um það, ef hann er líkur dóttur sinni,“
svaraði hann. „Það vildi eg, að þér kæmuð til
kirkju á sunnudaginn kemur, til að heyra til
pabba, eg veit, að yður þætti það gott,‘‘ sagði
hún. „Eg er þar öllum bráð-ókunnugur og kynni
þar ekki við mig,“ svaraði hann. „Þér þekkið
mig og mér þætti meira en lítið vænt um að
sjá yður; þér getið komið og fengið að sitja í
stólnum okkar,“ sagði hún. Hantr hélt áfram
að afsaka sig, en hún lét ekki af þessu, fyr en
hann lofaði að koma, en sjá mátti á honum, að
honum var það hálfnauðugt. Hún hljóp þá leið-
ar sinnar og lá þá vel á henni.
Næsta sunnudagsmorgun eftir leit hún út um
gluggann milli vonar og ótta, til að sjá, hvort
veðrið væri gott, og snemma gekk hún í kirkju
og beið í stólnum með óþreyju. Loks kemur
maður hár vexti; hún gefur honum bendingu
og hann fer inn í stólinn og sest þar. Svo sett-
ist hún við hlið honum og lagði hönd sina t
hönd hans.