Kirkjublað - 15.01.1934, Page 2

14
KIRKJUBLAÐ
að sækja hana til sakar. Þeir, sem hlaupa á því hundavaði
í ályktunum sínum, sjá ekki annað í kirkjunni en þjóna
hennar og forráðamenn — prestana, og gleyma því oftast
nær, að þeir eiga sjaldan líka hinn sama dóm.
Nei, sannleikurinn er sá, að þar sem svo hagar til
eins og hjá oss, að frá því að kristni var lögtekin, hafa
svo að segja állir þegnar þjóðfélagsins tilheyrt kirkjunni,
þá er algjörlega ómögulegt að gera fullan greinarmun á
kirkjunni og þjóðfélaginu. Það er ógerlegt, nema ef vera
skyldi í alveg einstæðum tilfellum og það sárafáum, að
segja, að kirkjan hafi ekki beint eða óbeint átt þátt í
þeim viðburðum, sem nokkuð skifta þjóðfélagið að ráði.
Áður en ég færi frekari sannanir fyrir þessu, finnst
mér ég enn verða að hamra á nauðsyn þess, að safnaðar-
vitundin vakni og 'aukist í landinu. Einstaklingarnir al-
mennt verða að verða sér þess meðvitandi, að þeir eru
meðlimir í kirkjufélagsskapnum. Menn og konur verða að
skilja það, að annaðhvort eiga þau ekki heima í þeim
félagsskap, eða þeim ber að vera áhugasöm og staríandi
að því, er Öll mál kirkjunnar snertir. Fyr er ekki hægt að
vænta bóta á því ófremdarástandi, sem nú ríkir og er
flestum til angurs og mörgum til hneyxlunar.
Vera má, að þeir hafi rétt fyrir sér, sem halda því
fram, að til þess þurfi að skilja ríki og kirkju. Að minnsta
kosti má alveg telja víst, að kirkjunni ríði lifið á, að fá
meira sjálfforræði í löggjöf og fjármálum. Meðal annars
myndu menn átta sig betur á, hvort þeir væru með kirkj-
unni eða móti, ef þeir yrðu að jeggja ineira beint að
mörkum til að halda henni. Og reynslan ber um það, að
þeim, sem fórnuðu henni svo og svo miklu, varð hún sí'
fellt kærari.
Ekki er óhugsanlegt, að hvað snertir kirkjuskipunina,
gætum vér lært einna mest af Finnum, ef litið ^er til ná-
grannalanda vorra. Annars verður það efni, að bíða annar-
af greinar. Og á meðan ekki fæst ráðin bót á þvi, verð-
um vér að láta nægja að halda málinu yakandi og vekja
sem flesta til nreðvitundar am skyldur sínar i söfnuðinum-