Kirkjublað - 15.06.1934, Blaðsíða 8

168
KIRKJUBLAÐ
Hinn fasti kjarni efnisins er því ekki meiri í hlutfalli
við rúmtak þess, en hnettirnir í himingeimnum í hlut-
falli við rúmtak það, sem sólkerfin ná yfir. Hve óend-
anlega lítið brot af rúmtaki hins fasta efnis, trésins,
steinsins, líkama mannsins, er í rauninni fastur kjarni.
Með tilliti til þess verður skiljanlegt, að til eru geislar,
sem geta komizt í gegnum jafnvel hið þéttasta efni.
En lítum nánar á rafeindirnar og kjarnann í ódeil-
inu. Eftir því sem vísindin hafa komizt næst, er hvort-
tveggja ,,aðeins“ raforka, jákvæð í kjarnanum, neikvæð
í rafeindunum, er öllu heldur í samræmi fyrir samdrátt
sinn. Þannig er allt efnið orka í vissri mynd/misjafnlega
sterk og skipað niður í mismunandi, reglubundin kerfi.
Hinn fasti kjarni alls efnis er orkan, bundin í þessi vissu
kerfi, sem vér köllum ódeili.
IV.
En nú opnast nýr heimur. Þegar hér er komið sögu,
fer oss að óra fyrir skyldleika efnis og anda. Efnið ér
orka, andinn er orka. í efninu er orkan bundin, orka
andans er hin frjálsa Jífsorka. Hvort er þá langærra,
efni eða andi? Allt, sem bundið er, verður leyst fyrr
eða síðar. Efni hrynja, en upp af þeim rísa ný efni: ný
orkusambönd, alveg eins og sólkerfin kvikna, deyja út
og blossa upp á ný. Til þess að leysa orku efnisins úr læð-
ingi, þarf lífsorku. Hin bundna orka efnisins þarf að leys-
ast af hinni frjálsu lífsorku andans, til þess að geta geng-
ið í þjónustu lífsins. Þetta gerist, þegar jurtirnar breyta
ólífrænum efnum í lífræn, en á þeirri starfsemi þeirra
byggist síðan allt æðra líf á jörðu. Undirstraumur alls
er hinn sami: hin guðlega, skapandi orka, sem býr í öll-
um hlutum, lifandi sem dauðum. En lífsmátturinn held-
ur ekki efninu í hinu frjálsa, lífræna ástandi nema um
stund; innan skamms skilur andinn við efnið, og það
hrynur aftur saman og lykst í fjötra dauðans. Eingöngu
meðan lífsandinn fyllir efnið og tekur það í þjónustu
sína, losnar það úr dróma hinnar dauðu náttúru. En