Ljósvakinn - 01.03.1924, Side 6
22
LJÓSVAKINN
þegar menn þektu alment mjög litið inn
í heilsufræðina, sést, að í hinum sið-
uðu löndum, hafa dáið 75 manns af
hundraði úr einni eða annari landfar-
sótt; en fyrir aukna þekkingu og marg-
víslegar varnir gegn næmum sjúkdóm-
um, deyja nú hlutfallslega fáir úr þeim.
En ýmsir nýtísku lifnaðarhættir, og
ofnautn slæmra fæðutegunda hafa aðra
hættu í för með sér, svo að skýrslurn-
ar sýna, að i sumum menningarlönd-
unum deyja nú álika margir, eða hér
um bil 75% af sjúkdómum, sem standa
i sambandi við úrkynjun og spillingu á
einn eða annan hátt og mælti nefna:
Afturför fyrir tímann, æðakölkun, heila-
blóðfall, nýrna-, lifrar- og hjartasjúk-
dómar. Margir deyja 10—20 árum eða
jafnvel meir, fyrir timann, af þvi þeir
hafa ekki haft þekkingu á þvi að end-
urnýja og uppbyggja likama sinn með
góðu efni. Aðrir hafa orðið þess varir,
að þeim var að hnigna, þeir hafa snú-
ið við btaðinu, farið að rækja líkama
sinn og hætta að borða annað en holla
fæðu, og með þvi móti hafa þeir náð
aflur æskukröftum sínum á sama tíma
og jafnaldrar þeirra hafa farið ofan í
gröfina af ellisjúkdómum, er þeir hafa
fengið löngu fyrir tímann.
t*ess eru dæmi, að menn fyrir holla
og skynsamlega lifnaðarháttu, hafa lifað
30—40 eða jafnvel 50 árum lengur en
búast hefði mátt við.
Kæri lesaril Ef þú vissir hvílik lifs-
auðgun felst i þvi, að þekkja þetta og
breyta eftir því; þá myndirðu dyggilega
og kappsamlega rækja holla lifnaðar-
hætti árið 1924, og þegar árið er é
enda, muntu vera þakklátur fyrir að
athygli þín hefir verið vakin á þessu.
C. 0.
Að mörgum dögum liðnum,
Kvöldskuggarnir féllu nú yfir hana
og óðum dimmaði i herberginu hennar.
En hún hreyfði sig ekki. Sætleiki ró-
legs samfélags við Krist var henni dýr-
mætari en svo eftir svo marga baráttu-
daga. En alt í einu hrökk hún við, því
að nú hrikti i hurðarlásnum. Ó, leigu-
tökukerlingin hafði komið til að efna
hótun sinal Hún gat ekki hreyft sig.
Hvernig átti hún að mæta henni betur
en á hnjám fyrir Drotni, hugsaði eg?
En — nei, það gat ekki verið hús-
eigandinn, fótatakið var alt of létt til
þess; hurðinni var ekki skelt aftur, og
engin sáryrði né ragn var á ferðinni.
Hver gat það verið? Hún sneri höfð-
inu með varúð og leit upp.
Vér hlaupum nú yfir það sem nú
gerðist næst. Petta var eitt af þeim
sjaldgæfu og dýrmætu augnablikum,
þegar tveimur ólikum og ákveðnum
bænum er svarað saman.
Vonarbjarmi.
Að loknum kvöldverði, þegar þau
voru gengin til hvilu, kom frú Brooks
inn til frú Lawrence, og mátti sjá af
svip hennar, að hún hafði eitthvað þýð-
ingarmikið að ræða. Hún hófsvomáls:
»Eg vil ekki spilla þægindum þeim
eða hvíld, sem þér hafið notið í dag,
eða til að trufla yður á nokkurn hátt,
en hefi merkilegt mál að flytja yður«.
»Svo, hafið þér það?« spurði frú
Lawrence forviða. »Hvað getur það
verið?«
»Eg mundi hafa sagt það fyrir laug-
ardag; en af þvi að við höfðum orðið
ásáttar um að gera þann dag að sér-
slökum degi með Drottni, þá hugði ég