Ljósvakinn - 01.07.1925, Blaðsíða 5

5á
LJÓSVAKINN
Heimilislífið,
Þegar rætt er um kristileg heimili, ber
ekki fyrst að athuga hvernig gangi til
á annara heimilum, heldur ber miklu
fremur þjer og mjer að spyrja: Hvern-
ig er mitt eigið^heimili? »Væri hann
sonur minn«, segir sá, sem ekkert barn
á, um son nágranna síns, »þá vissi jeg
hvað jeg skyldi gjöra við hann«. Að
sjálfsögðu er þó ekkert erfiðara, ekkert
sem útheimtir meiri visku og hjálp frá
Guði, en einmitt;það, að ala börnin upp
á rjeltan hált.
Á þessu sviði er það svo margt og
mikið, sem um er aö ræða, að ekki
verður auðið hjer, að segja mikið um
það. Þó skal bent á það, [að kærleikur
og fullkominn trúnaður eru aðal-mátt-
arstoðir kristilegs heimilis, hjer til telst
og einbeittni. því miður eru þau heim-
ili mörg, þar sem ósamlyndi er milli
manns og konu, milli foreldra og barna,
það eru mörg þrep þar til vjer komum
að því heimili, þar sem alt er eins og
það á að vera. Kærleikurinn er ekki
deilugjarn, heldur velviljaður, hann gjör-
ir ekki konuna eða börnin að þrælum.
Tilgangur Guðs með börnin er sá, að
þau vaxi upp og verði að sjálfstæðum,
kristnum mönnum, og það er skylda
foreldranna með aðstoð Guðs, að gjöra
alt er þeim er mögulegt til þess að þetta
takmark náist.
Á meðan barnið er lítið, eru erfið-
leikarnir með það oftast minstir. Fyrsta
sinni, sem það fer að heiman, er jafn-
an sama viðkvæðið: Jeg vil fara heiml
Það getur ekki sofnað í ókunnu rúmi.
Það þjáist af heimþrá. Pú, sem ert faðir
eða móðir, manst víst þá dagana þegar
litla barnið þitt hjúfraði sig með ástúð
og trúnaðartrausti að brjósti þjer, hversu
litla höndin lá örugg í þinni og þið
fylgdust að. En þú manst líka ef til vill
eftir því, hvernig það smám saman fjar-
lægðist þig eftir því sem árin færðust
yfir það — manst hvernig litla höfuðið
hvildi sjaldnar og sjaldnar við brjóst
þjer og litla höndin í þinni hönd. Loks
hætti það að þurfa þín með á þennan
hátt. Viðkvæðið breyttist og varð: Jeg
vil »út«. Pað er mjög eðlilegt að ungt
fólk langi »út« til að sjá sig um — en
hvert? Hefir það nú lært að þekkja
Guð, lært að segja nei við þeim freist-
ingum og hættum, sem mæta því þarna
»úti?« Því miður eru svo margir uugir,
sem fara óundirbúnir að heiman —
mæta óundirbúnir hættum og freisting-
um og liða þess vegna skipbrot á ólgu-
sjó hins syndumspilta mannlifs.
Vinur minn sýndi mjer nýskeð tvo
hveitiakra. Á öðium akrinum var hveit-
ið næstum fullþroskað, öxin voru há,
stór og þroskamíkil, og kjarninn var
góður. Á hinum akrinum var hveitið
einnig að verða fullþroska, en öxin voru
smá, og það leit út fyrir ljelega upp-
skeru. 1 fyrri akurinn var hveitinu sáð
snemma um vorið, — á rjettum tíma;
þess vegna varð árangurinn góður. Á
meðan barnið er ungt, er hinn hentugi
tími að sá hinu góða sæði í hjarta þess,
þá ber að sá sannindum Biblíunnar á
ljettan og auðskilinn hátt í hinn gljúpa
jarðveg, og þá munu ávextirnir á síðan
koma í Ijós. Það er sælt þegar foreldr-
arnir eru horfnir burtu, að minning
þeirra vekur einungis gleði, þakklæti og
kærleika í hjörtum barnanna.
Pau heimili eru til, þar sem heimilis-
fólkið sækir trúlega guðshús, vanrækir
ekki hvítdardagsskólann eða neinar
slíkar stofnanir; en þegar það kemur