Kennarinn - 01.07.1900, Qupperneq 9

—14i—
SK l'RINGER.
Lexian i dag er nm tvo slæma drengi og nm fískinet. Hvað mörg vkkar barmlnná
bafa reynt að físka? Þegar menn vilja veiða marga fiska í einu, brúka þeir net.
í ám og YÖtnuni, sem ekki eru mjög djúp, brúka menn stör og löng net. Endar
netsins eru festir sinu við livorn bát, svo er bátunum róið áfram og netin dregiu
eftir vatninu. Eftir nokkra stund eru netin dregin upp úr vatuinu og er þá í
þeim alls konar flskar, illgresi, steinar og aðrir li'utir. Góðu fiskarnir eru svo
teknir og hirtir, en óætu flskunum ogónýtu lilutunum er kastað burt.
t:>essum flskidrætti er það líkt að safna fólki í sunnudagsskóla og kirkjur.
Við reynum að safna þangað öllum, vondum og góðiim. Þeir sem eru vondir og
óguðlegir geta orðið góðir menn, því guðs orð kennir |>eim, livað þeir verði að
gera svo |>eir geti orðiö guðs börn. Guði geðjast ekki |>eir menn, sem ekki
feyna að hlýða orði hans, og einhveru tíma mun hann senda engla sína til
að aðskilja gott og ilt. Þá tekur guð til sin alla góðu mennina og loyíir
þeim aö vera hjá sór i himnaríki, en liinum vondu útskúfar hann og rekur
burtu frá sér. Biblían segir að hann muni kastaj þeim í “brennandi eld,” og þar
verði “óp og gnistran tanna.” Það bíður óttaleg liegning allra óguðlegra.
Vondir menn geta ekki komist til guðs rikis; Þeir geta ekki búið uálægt guði.
Nú ltoma drengirnir til sögunnar. Þeir voru báðir vondir drengir, Samt var
annar verri en hinn. Faðir þeirra sagði við annan þeirra: ‘iSonur, far þú og
vinn verk í víngarði mínum.” Drengurinn svaraði: “Ég fer hvergi.”—Það er
ósköp ljótt að segja nei, þegar pabiii og mamma segja manni að gera eitthvað.
Iívernig er fjórða boöorðið? ]>essi drengur iðraðist samt þess, að hann var
vondur, og fór og vann verkið, sem faðir lians iiafði sagt honum. Þegar faðir-
inn kom til liins drengsins, sagði drengiirinn: “Já, ógskal fara,” en svo fór hann
hvergi. Hann var miklu verri drengur. Hann laug að föður sinum; það var
ljótt og óguðlegt. Þeiin sem segja ósatt stundum verður aldrei trúað. Guð
liatar lygina.
Báðir synirnir voru vondir. En það var munur á þeim. Sá fyrri liugsaði sig
um á eftir og fann að hanu liafði gert rangt og bætti svo brot sitt. Faðirinn
fyrirgaf honum og elskaði liann. Guð mun á sama liátt fyrirgefa oss ef vér
iðrumst og bætum ráð vort. En guð mun vissulega straffa )>á, sem látast vera
góðir, en eru vondir; sem segja já, en lilýða þó ekki; sem segjast vera
guðs liörn, en gera )>ó ekki vilja lians. Þeir meun eru hræsnarar og þeir eru
andstyggilegir fyrir guði.
BENDINGAU TIL KENNAHANS.— Dæmisagan um netið: jSjórinn er veröldin,
fiskarnir eru mennirnir, netið er kirkjan. Eins og netið, kemur liún að ofau
niður í sjóinn. Hún er guðleg að uppruna. Um síðir verður netið dregið
að landi—upþ að eilifðar ströndunum. öllu illu verður )>á kastað liurt, burt
frá kærleika og miskun föðursins, friðþæging sonarins og náðarverkum andans.
Hinum iilu verður að eilifu útskúiað í þanu “eilífa eld, sem búiun er djöíiintim
og árum hans”.—I seinni dæmisögunni er oss sýnt eit.t. liúsfélag. í þvi eru þrjár
persónur: góður og þolinmóður faðir og .tveir synir háns. Faðirinn á víngarð,
sem hann vili að synir sínir vinni i. Faðirinu er guð, víngarðurinn er kristin
kirkja, synirnir eru ímyndir tveggja tlokka mannanna—hinna lilýðnu og hinna
óblýðnu, þeirra sem aðliyllast Krist seiu frelsara siuu og hiuua, sem hafna honum.