Kennarinn - 01.07.1900, Qupperneq 12

—144—
10. sd. e. irín.
Lexía 19. ág. 1900.
HINN SKULDUGl ÞJÓNN.
Matt. 18:23-35.
23. Þar fyrir er guös ríki eins liáttað og konungi einurn, er reikningsskap vildi
iuilda við þjóna sína; 24. En er hann tók reikniuginn að iialda,var færður til lians
máður sá, er honum varskyldugur um tíu þtísund pund; 25. Og sem liann ntí ekki
liafði þau til að borga ineð skuld sína, bauð konungurinn, að selja skyldi sjálfan
liann, konu lians og börn og alla eigu lians, ti! aö borga þar með skuldina. 26. ]>á
féll þjóninn til fóta lians og mælti: umlið þtí mig, lierra, alt skal eg borga þér. 27.
Þá aumkaðwt herran yjir þcnna þjóh, tct liann á Inirtu fum oy (jaf honvm vpp nlla
HkuUUna. 28. Eu er liann lór tít, liitti hann einn af sínum samþjóuum, er lionum
var skyldugur um hundrað peninga; þenna tók lianu höndum, tólc fyrir kvorkar
lionum, og mælti: gjald þtí það þtí ert már skuldugur. 29. En samþjón lians féll
fram að fótum honum, og l>að, að hann vildi umliða sig, og lofaði að ltíka hon'um
alt; 30 Eu liaun vildi ekki, og setti hann í myrkvastoi'u, unz liann hafði skuldinni
lokið. 31. En er samþjónar iians sáu iivað skeði, urðu þeir mjög liryggvir. Fóru
þcir því og sögðu konungi sínum alt hvað gjfirst hafði. 32. Þá lét lierran kallaþenna
mann fyrir sig og mælti: )>ú illi þegn, alla skuldina gaf eg þér upp, sakir þess )>tí
baðst mig; 33. hvort sæmdi )>ér þá ekki einnig að ver miskunsamur við )>inn sam-
þjón, eins og eg var miskunsamur við |>ig? 84. Þá varð herra lians reiður, og bauð
að selja liann í hendur kvölurunum, unz liann hafði goldið alt það, er hann var
skuldugur. 35. Þann veg mun og ininn liimneski faðir brej'ta við yður, ef þör.
eltki, liver og einn, fyrirgefið af hjarta bróður yðar hansafbrot.
LEXÍAN 8UNDUKLIDUD.
I. Syndaskui.din.—Allar samlíkingar um þjóna og ráðsmenn, sem gera eiga iierra
eða konungi sínum reikning,tákna dóminn á efstadegi (Matt. 12:36). Við þannmikla
dóm munu allir reynast skuldugir fram yiir alt, sem )>eir geta borgað (Kóm. 3:23,
Pred. 7:20). Vórgetuin fallið á ásjónur vorar og beðiö uin uppgjöf skuldarinnar,en
ekki þornm vér að segja *‘alt skal eg borga þér”, því vér eigum ekkert sjáltír til að
með borga fyrir syndir vorar.
II. Gudi.ko FYitiKGKKNiNG.—Guðs eilifa elska og meðaumkunarsomi fyrirgefur
■—gefur oss upp syndaskuldina. Enginn boðskapur er mönnunum nokkurt fagnað-
ef'ni, annar eu sá, að guð fyrirgefl syndirnartil fulls og alls og glej'mi þeiin alger-
iega. An þessarar vissu um miskuu guðs mundum vér sturlast við að hugsa til þeirrar
stundar, þá vér skulum ganga fram fyrir guð til að dæmast af lionum.
III. Vkit skui,diim öÞkum fykikgbfningu.—Vör getuiii ekki lilotið fyrirgefningu
nema vór um ieið eignumst fyrirgel'ningar-andann. “Eyrirgef oss vorar skuldir, svo
sem vér og fyrirgefum vorum skuidunautum.” (Matt. 5:14,15). Eins ogeg breyti við
aðra, svo mun guð bre.yta við mig. (Juð gefur mér náð til |>ess, að gera þaðöðrum
á einhvern liátt, sem iiann gerir mér á fullkominn liátt.
IV. Kf.ikninos tíminn. Oss er ekki sagt það fyrir, hve nær vér eigum að koma
fram fyrir herran, en á hverri stundu eiguin vér að reyna að vera viðbúiiir.