Kennarinn - 01.07.1900, Page 15

-147-
SKÝRINGAR.
1 )>essum tveimnr dœmisögum konnir Kriatur oss Uvo nær, hvernig og hví
vór eigum nö hiðja. Hverju guðs barni ætti |>að að biðja að vora jafn liauð-
svnlegt og eðlilegt eins og ar> anda, eta og drekka. ]>egar maður íinnur til
)>oss, að “í lionum lifum, hrærumst og erum vfir,” |>á þakkar maður fyrir ga-ð-
>n, s(>m maður nýtur og biður um áframhald guðs blessunar, Vör ættum
ekki að biðja endrutn og eins, iteldur ávalt. A morgnaua, ýtegar þú vaknar
eftir livíld tiæturinnar; á kveldiu />egar J/ú legst til itvildar; við livcrja máltíð,
/tegar J/ú /uggur gjaíir af ríkdómi guðs náðar; á hverjttm drottins degi,/teg-
ar Jjú kemttr ititt í guðs luís; ávalt að )>akka gjafaranutn allra góðra liluta.
I>að erti vissir t.ímar ætlaðir til bæna, en svo eru sérstakar kringumstæður,
svo sem mötheti og velgengni, si'tit knýja oss til sérstakra iiænagerða. Stund-
titti sýuist guð ekki t-aka eftir bænum vorum. Samt eigttm vér að ltalda
áfrant að biðja. Ekkjan, sem frá er sagt í dæmisögunni, kom ekki t-.ð eins
ointt sintii lteldur aftur og aftur til dómarans, )>ar til haiiit loks lét undan.
Þetta á að kentta oss staðfestu og /lolinmæði í bænittni. l’ö vér eigi fáum
svar, eigttm vér samt að biðja og /ireytast ekki. Óaflátanleg viðleitni ylirbug-
ar loks alla örðttgleika. Vertu einlægur og nteð fullri alvöru í bætiinui. )>að
er hin ó/>rovtandi náð, setn ber oss til himius. J’að er hin ó/;reytandi bæn,
sstn lilýtttr blossanina. Jakob sagði.1 “Eg sleppi />ér ekki nema )>ti blessir ntig,”
og drottinn guð ltevrði lianii og blessaði. Oss er sagt að rangláti dómarinn
Intíi ar) sið.nstu íátið ttndan. ILiklu fretmtr nmii |>ti guð, som er réttlátur og
miskunsíimiir, sýna þeim niiskuusemi og ltjálpa í noyð, sem kemur biðjattdi
að liásæti náðarinnar.
Hvers vegim eigum vér ar) ltiðja? Af )>ví vér girnuinst gjafir, sem faðir
vor á liiinmitn einn gstur gelið. Hánn or almáttugur, vér erum ekkert Vér
birljum um ljjálp oitts og ekkjatt. Vér biðjum svo vér fáum liina góðu og
lullkomtm gjöf lteilags anda og svo vér getmn sagt guði öll vankvæði vor.
1 liiitni dæmisögumii konnir frelsaritut oss ltvernig vér eigum að biðja. Tvoir
montt, segir hanit, fóru ttpp í musterid t.il aö biöjast fyrir. Anttar var Farisei,
ntnðttr vol lteima i Gyðinga lögmálinu og talinn mjög réttlátur; ltinn var
tolllieimtmnaðiir, sont var fvrirlitinn, og taliun mjög raiiglátitr. Bæn Faríse-
itiis sýnir að liann var í liæsta ntáta áttægður með sjálfan sig. Hnnn stærði
sig fyrir guði, að ltann væri ekki eins vondur og aörir menn. Hann
áloit tig róttlátan fvrst lianu gekk í kirkjtt og itagaði sér eftir siðvenj-
uitmn. En tollheimtumaðtirimt, sem í lijarta sínii ltorfði til itimins bað svona:
‘*CJttð, vertu mér sytnltigum líknsanmr!” Sálti hans linfði ovgt gttðs ósegjanlogit
■táð. Hann fann, að liann komst okki af án nádar, Og lionttm var ekki synjað
iiúriarinnar. Ilvornig eigum vér />á ad bidja? I audmýkt eins og tollheimtu-
ntaduritin, játa vora synd og treysta ntiskmt gur!s.
JiENOLNGAU TIL KENNAltANS.— Drag nákvmmlegá athvgli ar) ástandi
ekkjunuar og stadfostu lieúnar i vWleituinni. Hrag i'rain dæmi ttpp á bæii-
lievrsltt fyrir stadfestu í bæiiaákallimt. Minti á Jakoit, kattversku konuna, og
blót'í'allssjtíku konuna. Sýn iiijsmun hugarl'ars hittita tveggja niauna í muster-
intt. Útskýr hvernig vér allir vorðmn að biðja mcd bæu tolllieiintuinaiiiisina.-—
i.os fyrir Itörnmiutn bænasáhnana í sálntabókittni, nr. 404, 409, 4)0. Minn á
fyrit'h:it frelsaraus um bænhoyrslu. Bend á dætni bænrækinua niauna.