Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.10.1926, Blaðsíða 9

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
7
in strauk honum. Og’ einmitt í þessu bili leit
hann eins og rannsóknaraugum á Sedrik og
lagði svo stóra hausinn á hnjeð á drengnum.
Og um leið og Sedrik svaraði, strauk hann
blíðlega kollinn á þessum nýja vini sínum.
„Já, og svo var það nú hann Dikk“, sagði
hann. „Þjer mundi líka vel við Dikk; hann er
svo grandvar".
„llvað áttu við með því“? spurði jarlinn.
Litli lávarðurinn hugsaði sig um eitt
augnablik. Hann var ekki alveg viss, en hjelt
að það væri eitthvað gott, því Dikk hafði
notað orðið svo opt.
„Jeg held það þýði það, að hann vilji ekki
svíkja neinn“, sagði hann að lokum, „eða
níðast á dreng, sem er minni en hann og að
hann svertir skóna mjög vel og gjörir þá
eins gljáandi eins og hann getur. Hann er
skóburstari að handiðn“.
„Og hann er einn af kunningjum þínum,
er ekki svo?“ sagði jarlinn.
„Hann er gamall vinur minn“, svaraði Sed-
rik. „Ekki alveg eins gamall og hr. Hobbs.
Ilann færði mjer gjöf rjett áður en skipið
lagði af stað“.
Hann stakk hendinni niður í vasann og
dró upp velsamanbrotinn, rauðan klút, og
rakti hann í sundur með aðdáunarsvip. Það
var rauði silkiklúturinn með purpuralitu
skeifunum og hestahöfðunum.
„Hann gaf mjer þetta“, sagði hann. „Jeg
ætla allt af að eiga það. Það er hægt að hafa
það um hálsinn eða hafa það fyrir vasaklút
Hann keypti það fyrir fyrstu peningana,
sem hann vann sjer inn eptir að jeg keypti
Kobba út og gaf Diklc nýju burstana. Það
er minjagripur. Jeg setti skáldskap í úrið
hans hr. Hobbs. Það var svona: „Er þetta
þú sjer, mundu’ eptir mjer“. Er þetta jeg
sje, jeg man eptir Dikk“.
Tilfinningum hins háborna jarls á Dorin-
court verður varla lýst. Hann var gamall að-
alsmaður og mjög svo veraldarvanur, svo að
það var enginn hægðarleikur að koma hon-
um í bobba; en allt þetta kom svo flatt upp á
hann, að hann varð nær agndofa og fann
óvenjulegar geðshræringar vakna hjá sjer.
Ilann hafði aldrei verið barnhneigður; hann
hafði haft allan hugann á sinni eigin ánægju,
svo að hann hafði aldrei haft tíma til að
skipta sjer af börnum. Hann hafði ekkert
kært sig um sína eigin syni meðan þeir voru
ungir — og þó minntist hann þess stundum,
að honum hefði þótt faðir Sedriks vera lag-
legur og röskur drengur. Hann hafði allt af
verið svo eigingjarn sjálfur, að hann hafði
farið á mis við þá ánægju, að kynnast óeig-
ingirni hjá öðrum, og hann hafði aldrei
rennt grun í, hve ástúðlegt og bljúgt og trú-
fast barnshjartað getur verið. Hann hafði
ávalt litið svo á, að drengir væru ógeðfeldar
skepnur, heimtufrekir, gráðugir og hávaða-
samir, ef þeim væri ekki stranglega haldið í
skefjum; báðir eldri synir hans höfðu ávalt
verið kennurum sínum erfiðir og óviðráðan-
legir; um yngsta son sinn hafði hann sjald-
an fengið umkvartanir, og hjelt hann að það
væri af því, að ekki hefði þótt ómaksins
vert að kæra sig svo mikið um hann, þar sem
hann var yngstur og hafði engar framtíðar-
horfur. Aldrei hafði jarlinum komið til hug-
ar að honum myndi þykja vænt um sonar-
son sinn; hann hafði sent eptir Sedrik vegna
ættardrambs síns. Úr því að þessi drengur
ætti hvort sem væri að erfa hann og taka
við eignum og óðali ættarinnar, vildi hann
ekki að nafn sitt yrði að aðhlátri með því að
vera borið af ómentuðum rudda. Hann var
sannfærður um, að drengurinn mundi verða
versti aulabárður, ef hann ælist upp í Ame-
ríku. IJann hafði engan velvildai'hug til
drengsins, vonaði aðeins að hann væri nokk-
urnveginn vel útlítandi og sæmilega viti bor-
inn; hann hafði orðið fyrir svo miklum von-
brigðum af völdum eldri sona sinna, og er
Erról höfuðsmaður kvæntist hinni Amerísku
stúlku, hafði hann orðið svo hamslaus af
reiði, að hann hafði aldrei getað hugsað sjer
að nokkuð gott mundi þaðan koma. Þegar
því þjónninn opnaði dyrnar og tilkynti komu
Fauntleroys lávarðar, sárkveið jarlinn fyrir
að líta á drenginn af hræðslu við að hann