Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.01.1929, Blaðsíða 4

2
MÁNAÐARBLAÐ K. P. U. M.
en hann snýr aldrei við þeim bakinu, sem
vilja vera hans vinir, en fyrirgefur. Vjer get-
um ekki misst nje af oss brotið vináttu Guðs,
nema með því sjálfir að snúa við honum
bakinu og yfirgefa hann, en hvenær sem vjer
leitum aptur iðrandi til hans í fullu trausti
hins óbreytanlega föðurkærleika hans, er op-
inn faðmur hans oss vís. — Látum því ekki
hugfallast, heldur ekki þá, er allt sýnist vera
á móti oss, þegar menn, er vjer treystum,
snúa við oss bakinu og yfirgefa oss, þegar
tíðarandinn hæðir oss fyrir fastheldni vora
við Guð og hans málefni. Höldum þá ennþá
fastara við hann og vörumst að slá af í
nokkru, eða láta undan kröfum vantrúarinn-
ar og tízkunnar. Því þótt allir sneru sjer frá
oss í fyrirlitningu, hvað gjörði það til, það
skaðaði oss ekki í raun og veru, ef þeir
gjörðu það af því að vjer vildum gjöra fulla
alvöru úr vorum kristindómi. En vjer erum
opt og einatt þær gungur að vjer þorum ekki
að gjöra það, sem aldarandanum mislíkar,
þorum ekki annað en að ýlfra með úlfunum,
til þess að úlfarnir fitji ekki upp á trýnið
og urri að oss. Já, meðal apanna reynum
vjer að láta svo sýnast að vjer höfum þó
ofurlítið skott líka, til þess að fá hjá þeim
nokkurt hrós fyrir smekkvísi og víðsýni, og
verðum álitnir verðir þess að fá að skottast
með þeim í hringiðu dönsum þeirra í trjá-
liminu. — En sá friður sem vjer öfium oss
með þessu móti er of dýrkeyptur, og opt
svæfandi fyrir samvizkur vorar. En hvers
vegna erum vjer svona hugdeigir? Það kem-
ur til af því að vjer höfum veiklast í trausti
voru á Guði og erum orðnir hjegómlegir í
huga og kveifarlegir í skapi. En Guð segir:
Jeg hef útvalið þig, láttu ekki hugfallast.
Treystu Drottni æ og æ! Látum oss svo á
þessum áramótum taka háttaskipti með end-
urnýjungu hugarfarsins, og hegðum oss ekki
eptir öld þessari, heldur lifum innilegar með
Guði og í hans orði, þá munum vjer fá að
reyna hver sje vilji Guðs, hið góða, fagra
og fullkomna. (Róm 12,2).
Trúarjátningar
kirkjunnar eru eins og beinagrindin í mann-
legum líkama, trúarsetningarnar andlífsdrætt-
irnir, sem gefa andlitinu lögun og sjerkenni.
Til þess að vera bræður þurfa menn ekki
að vera alveg eins.
Meðan maðurinn lifir, eru andlitsdrættirnir
fullir af lifi og endurspegla lifið hið innra,
líf andans. Þegar maðurinn er dauður, hefur
hann andlitsdrætti og beinagrind, en allt er
stirðnað og dautt og hreyfingarlaust. Meðan
kirkjan er lifandi og Guðs Andi býr í henni
þá speglast líf andans í hverjum drætti og
trúarjátningar og andlitsdrættir eru fullir af
lífi og fjöri; hirði hún ekki um vakandi lif
andans í trú og kærleika, hefur hún að vísu
trúarjátningar og trúarsetningar, en þá er
það allt stirðnað og dautt, og gagnar ekki.
En Jesús getur reist þann líkama upp frá
dauðum og gefið líf hinum dauðu beinum.
— En þeir, sem hugoa sjer trúarjátningar-
lausan söfnuð og trúarsetningalausan, þeim
ferst eins viturlega og þeim, sem vildu halda
því fram að mannlegur líkami yrði fullkomn-
ari, ef beinagrindin væri tekin úr honum og
allir andlitsdrættir og andlitslögun afmáð.
En þeir sem allt af eru að amast við trú-
arjátningum kirkjunnar og trúarsetningakerfi
hennar, vilja að vísu ekki að söfnuðir þeirra
verði beinagrindarlausir en þeir vilja fá aðra
beinagrind sem betur sje við þeirra hæfi,
vilja setja sínar eigin kenningar í staðinn
fyrir þær, sem Heilagur Andi hefur myndað
í kirkju Guðs. En tækist þeim að mynda
slíka kirkju eptir þeirra mynd og líkingu,
ætli sú „fígúra“, sem þá kæmi fram yrði ekki
eitthvað svipuð því sem segir í vísunni að
farið hafi, þegar „skrattinn fór að skapa
mann“. — Mjög hætt við því.