Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.06.1929, Qupperneq 7

MÁNAÐARBLAÐ K. P. U. M.
5
H J A R T A
Eptir Edmondo de Amicis.
Bók handa drengjum.
Austurríkismenn voru nú komnir enn nær.
Afmynduð andlit þeirra voru nú þegar sýni-
leg gegnum reykinn; og mitt í skotgnýnum
mátti heyra óp þeirra og storkunaryrði, og
köll þeirra um að gefast upp, annars væn
ekkert í vændum nema dauðinn. Sumir af
hermönnunum voru hræddir og hörfuðu frá
gluggunum, en undirforingjarnir ráku þá
jafnharðan fram aptur. En vömin varð lin-
ari, og á öllum mátti sjá vonleysi og örvænt-
ing. Það var ekki unnt að veita mótspymu
mikið lengur.
Þá linuðu Austurríkismenn skothríðina og
heljarmikil rödd barst til hinna umsetnu
fyrst á þýzku og þarnæst á Itölsku: „Gefist
upp!“
„Nei!“ öskraði höfuðsmaðurinn út um
glugga. Og nú byrjaði skothríðin enn ákaf-
ari og heyptarfyllri en áður, á báðar hliðar.
I þessari svipan fjellu enn nokkrir hermenn.
Nú var meira en einnn gluggi varnarmanna
laus. Úrslita augnablikið stóð fyrir dyrum.
Iföfuðsmaðurinn var að tauta með sjálfum
sjer: „Þeir koma ekki, þeir koma ekki!“ og
hann þaut um kring með kreptum hnefutr.
og sveigði sverð sitt eins og óður væri, og
ásetti sjer að falla heldur en gefast upp. Þá
kom undirforingi hlaupandi ofan af lopti og
hrópaði hárri röddu: „Þeir eru að koma!“
„Þeir eru að koma!“ æpti höfuðsmaðurinti
yfir sig af fögnuði.
Við þetta óp þyrptust allir út að gluggun-
um, særðir og ósærðir, liðsmenn og foringj-
ar, og hertu á vörninni.
Nokkrum mínútum seinna mátti sjá nokk-
urskonar hik koma á óvinina og ruglast tóku
raðir þeirra. Höfuðsmaðurinn safnaði nú
hóp af þeim er eptir lifðu saman í stofunni á
neðsta gólfi og bjó allt undir að g'jöra útrás
með settum byssustingjum. iSíðan þaut hann
upp stigann. í sama bili heyrðu varnarmenn
dunur af fótatökum, og síðan húrraóp, og
sáu út um glug'gana hina tvíspertu hatta
ítala, sem gengu fram í fylkingu gegnum
reykinn og hersveit vera að nálgast húsið á
hraðgöngu. Mátti nú sjá vopnablik og bar-
ciaga í návígi. Þá voru opnaðar framdyr húss-
ins og út ruddist hópurinn, sem byrgðir
höfðu verið inni svo lengi. Þeir rjeðust á
fylkingu Austurríkismanna, er var þar beint
framundan, og nú stóðst ekkert fyrir þeim.
Raðir óvinanna rugluðust og lögðu síðan á
flótta. Ilæðinni og húsinu var borgið og
sterkt setulið var sett þar með fallbyssum
að verja hæðina.
Höfuðsmaðurinn, og þeir sem eptir voru
af hetjuhóp hans, fór nú aptur til herdeildar
sinar; hann hjelt áfram að berjast, fjekk
sár af byssukúlu í vinstri höndina í síðustu
hi inunni um kvöldið.
Dagurinn endaði með sigri á vora hlið.
En daginn eptir stóð aptur ný orusta, voru
ítalir ofurliði bornir, þrátt fyrir ágæta vörn
móti óvígum her Austurríkismanna og morg-
uninn 26. urðu þeir að halda undan til Min-
cio.
Þótt höfuðsmaðurinn værí særður, fylgdi
hann þó fótgangandi hermönunm sínum á
undanhaldinu. Voru þeir allir þreyttir og
þögulir. Um kvöldið komu þeir til Goito við
Mincio. Hann fór þegar í stað að leita uppi
liðsforingja sinn, sem hjúkrunarliðið hafði
tekið að sjer særðan í handleggnum; hlaut
hann að vera kominn þangað á undan her-
göngusveitinni. Honum var vísað til kirkju
einnar, sem gjörð hafði verið að bráðabyrgð-
ar sjúkrahúsi. Hann hjelt þangað. Kirkjan
var full af særðum mönnum, er lágu í rúm-
um, settum í tvær raðir, og á dýnum á gólf-
inu. Tveir læknar og margir aðstoðannenn
\oru þar á þönum, önnum kafnir; stunur og
niðurbæld vein voru að heyra hvaðan æfa.
Við innganginn nam höfuðsmaðurinn
staðar og skimaði um eptir liðsforingja sín-