Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.09.1934, Síða 12

58
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M
VINIRNIR.
Sögubrot.
I.
Peir voru 12 ára þegar þeir kynntust.
Peir höfðu verið á fundi í Y.-D. og voru nú
á leið heim, og urðu samferða. Fyr höfðu þeir
aldrei veitt hvor öðrum eptirtekt. En nú
var eins og hugir þeirra væru samstilltir. Þeir
ávörpuðu hvor annan jafn snemma.
»Hvað heitir þú?« »Jeg heiti Sigurður.«
»Jeg heiti Stefán.«
Á heimleiðinni töluðu þeir um alla heima
og geima, voru kátir, og ljetu ýmsum látum.
Þeir námu staðar fyrir utan húsið, sem Sig-
urður átti heima í. Þar ákváðu þeir, að þeir
skyldu hittast næsta dag heima hjá Sigurði.
-- Eptir þessa samfundi urðu þeir mjög sam-
rýmdir. Þeir voru fermdir saman. Eftir ferm-
inguna gengu þeir í U.-D., og sóttu vel fundi
þar. Þeir fóru stundum saman í Vatnaskóg.
Á veturna sóttu þeir vel skógarmannafundi.
Eitt sinn, er þeir voru í skóginum, gerðist
mikil breyting á lífi Sigurðar. Það gerðist
með þeim hætti, sem nú skal greina:
AHur flokkurinn sat inni í stóra tjaldinu.
Það var guðsþjónusta. Textinn, sem lagt var
út af var I. Tím. 1, 5. »Það orð er satt, og í
alla staði þess vert, að við því sje tekið, að
Kristur Jesús kom í heiminn til að frelsa
synduga menn, og er jeg þeirra fremstur.«
Það laust eins og eldingu niður í sál hans.
Honum fannst í sífellu hljóma rödd í sálu
sinni, sem sagði: »Hann kom í heiminn til að
frelsa þig, hann dó fyrir þig. Hann kom til
að hjálpa þjer. Þyggðu hjálpina.« Hann fór ao
hugsa alvarlega um afstöðu sína til Guðs.
Hann hafði aldrei efast um sannindi krist-
indómsins; en nú fann hann, að hann átti
ekki þessi sannindi sem fullvissu í hjarta
sínu.
»Hann kom í heiminn til að frelsa þig.«
hljómaði í sífellu í sál hans. Þegar guðsþjón-
ustunni var lokið, fór hann einn langt út í
skóg. Honum fannst hann þurfa að vera einn,
aleinn, í ró og næði, með hugsanir sínar. Hann
settist undir trje og fór að íhuga með mjög
mikilli alvöru orðin, sem foringinn hafði les-
ið upp inni í tjaldinu, og það, sem hann mundi
úr ræðu hans. »Að gefa Guði hjarta sitt, á
meðan maður enn er ungur.« -— »Já, hvern-
ig á jeg að fara að því; hvernig á jeg að fara
að því; hvað á jeg að gjöra?«
Hann tók ákvörðun. Um kvöldið ætlaði
hann að ná tali af foringjanum og biðja hann
að leiðbeina sjer.
II.
Sólin er að hníga til viðar. I fjöllunum
skiptist á skin og skuggar. Þannig var það
einnig í sál Sigurðar, þegar hann í kvöld-
kyrðinni kom út frá foringjanum, sem hafði
verið að leiðbeina honum og hjálpa. Þögul
bæn steig upp til Guðs úr djúi sálar hans,
bæn um það, að sólin ekki sígi til viðar í
hjarta hans, bæn um það, að sólin risi hátt
og flæmdi alla skugga í burtu.
Hann fór ekki sti ax inn í skála, því hann
vissi að hann gat ekki sofnað. Hann gekk
því niður að vatninu, og settist þar' á stóran
stein og horfði út yfir vatnið, sem var spegil-
sljett og fagurt. Hann bar það saman við
öldurótið, sem var í sál hans. Hann þráði aö
Jesús kæmi og hastaði á vindinn og öldurnar,
svo það yrði spegilsljett og fagurt i sál hans,
eins og vatnið var, sem hann horfði á. Hann
stóð upp og fór inn í skóginn. Þar kraup
hann til bænar, og bað heitt og innilega um
fullvissu í trúnni. Á meðan hann var að biðja
kom yfir hann ró og friður í svo ríkum mæli,
að honum fannst hann vera alsæll. Og þaö
var hann líka á þessari stundu.
Hann fór heim í skála og háttaði, og sofn-
aði undir eins. Um morguninn þegar hann
vaknaði var sál hans fyllt af friði og gleði.
Þetta hafði hann aldrei þekkt áður. Nú átti
hann fullvissuna í trúnni. — Nú skildi hann
svo vel, að Jesús Kristur kom í heiminn til að
frelsa synduga menn. Nú var hann frelsingi
Krists.