Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.10.1935, Blaðsíða 6

52
MANAÐARBLAÐ K. F. U. M.
þekkingar á Guðs orði, og síðar muntu grípa
til hans með gleði, er þörfin krefur.
M. R.
------------
Sævar.
Hann kom hingað til mín, og talaði fátt
en tókst þó að láta mig skilja,
að lífið var dapart, það Ijek Jiann opt grátt,
en Ijet sem hann vildi það dylja.
Hann gekk þó að heiman með göfuga vo'n,
og girntist að auka sinn hróður.
Hann hugðist sem góður og göfugur son,
að gleðja aldraða móður.
Svo gjörðist hann farmaður, sigldi um sjá,
og sótti til framamdi landa,
hann þrekmikinn hjelt sig en hugði’ ekki þá,
að hjer mundi soilurinn granda.
En vonirnar brugðust, það veitti’ honum sár,
og viljann það lamaði og þróttinn.
Hjá freiðandi öldum hann felldi oft tár.
Nú fannst honum lífið sem nóttin.
Og valdið hið illa til valda nú braust
lijá vonsmknum dreng, sem var góður.
Hann vantaði trúna,, liann vantaði traust,
hann veltist, og drakk, og varð óður.
En móðirin hafði í huganum dvöl
við' háreistar öldur, sem gnmiða.
Hið titrandi hjarta af harmi og kvöl
fjekk helsár, er leiddi til dauða.
Nú hataði hann lífið, já hataði allt,
og hugurinn dapur og þungur.
En harmurinn nisti, og hjartað var kalt
hjá honum, sem enn var svo ungur.
Hver getur svo huggað og hjáipað í neyð,
að hugsjúka ungmennið kcetist?
Það er ekki alltaf þó gatan sje greið
að glæstustu vonimar rcetist.
Jeg veit bara’ um einn, sem að voldugur er.
hann veit um hvert barn, sem að grætur.
Hann ríkir um eilífð, með rjettlæti fer,
og reisir hinn seka á fætur.
Við krossinn, hjá Jesú hann kraup nú og bað
með kramið og iðrandi hjarta.
Hann öðlaðist friðinn, við elskunnar stað,
og eilífðar vonina bjarta.
Ort á Siglufirði í ágúst 1935.
Jóhs. Sig.
---—!■ >»-»>---
Hann leit á hann
og fór að þykja vænt um hann.
Mark. 10, 17—22.
1 ofangreindri frásögn, er sagt frá ung-
um manni, sem kom til Jesú. — Hann
átti það sammerkt með mörgum æsku-
mönnum, að hann hugsaði um framtíðina.
Hann var byrjaður að leggja þann grund-
völl, er hann taldi að mundi d,uga. Hann hafði
gjört allt, sem hann hjelt að þyrfti, til þess
að tryggja framtíðina. En þó var hann ekki
ánægður. Og er ha,nn hafði heyrt um Jesúrn,
skundar hann til hans. Hann átti brýnt er-
indi við hann, Honurn lá mikið á hjarta, svo
mikið, að hann kom hlaupandi til hans. Pað,
sem gjörði hjarta hans svona órólegt var
það, að hann hafði fúndið tómleik inn í
sálu sinni. Hann hafði fundið það, að sú
framtíð, sem hann var búinn að tryggja sjer
hjer í heimi með auð sínum og grandvarri
breytni, var ekki nóg, Sú tilfinning hafði
gripið hann, að hann œtti ekki eilift Uf, og
nú kom hann með kvíða og óiróa í hjarta til
Jesú, til þess að fá svar hjá honum. »Hvað
ác jeg að gjöra, til þess að erfa eilíft líf?«
Frá æsku hafði hann kappkostað að fram-
fylgja boðorðum Guðls, og samt fann hann
það, að hann átti enga tryggingu eilífs lífs.
Hann hefði getað reynt að kæfa þessa til-
finningu, í brjósti sínu, notað til þess auð
sinn, eins og- svo margir. En hann gerði það
ekki. Röddin í brjósti hans var of sterk.