Verði ljós - 01.01.1896, Blaðsíða 10

eða skamt að bíða. Ankin roynzla á prestakosningarlögunnm
heíir bæði á þessu ári og liðnum árum bent á íiciri og fleiri ann-
marka á þeim.
Auk tímaritanna um kristindómsmál, tveggja frá Vesturheimi og
eins hjer á landi, er hclzt að getatveggja annara rita: „Kristilegr-
ar siðfræði“ og trúvarnarbæklings um „Sannleika kristindómsins",
beggja eptir sama höfund. Atriðið, sem sannað cr og varið í hinu
síðarnefnda riti er hyrningarsteinn kristindómsins, guðdómur Jesú
Krists. Hvervctna í kristinni kirkju er þörf trúvarnarrita; hvcr-
vetna verður hún að heyja baráttu og það einnig á voru landi.
Að vísu er ekki nema eitt tímarit á íslenzkri tungu, sem haldið
er úti í þeim einum tilgangi að hrekja meginatriði kristindómsins,
en ærið eru þær kaldar, kveðjusendingarnar, sem trú vorri og
kirlcju eru sendar í suinum af tímaritum þjóðarinnar. Þessar köldu
kveðjur kolna hvaðanæfa, í bundnu máli og óbundnu, frá aðal-
mentastöð íslenzkra námsmanna og hinum fjarlægustu hjeruðum
þessa laiids. Sumar ráðast að baki, aðrar að brjósti, sumstaðar er
leitast við að særa kirkjuna á höfuðið, lítilsvirða guðdóm frelsar-
ans og endurlausnarverkið, en sumstaðar er verið að fíkra við hæl-
inn, ráðast á ýmsa fornhelga siði og aukaatriði kirkjulærdómsins.
Flestar af slíkum röddum vilja láta þjóðfjelagið sigla sinn eigin
sjó, án kirlcju og kristindóms. Það þyngir aðeins skipið niður
og tcfur fyrir framsókninni á siglingu lífsins, segja þeir. En dreng-
skapar minstur er þó kugsunarháttur þcirra, er lcggja til að hahla
kirkjunni fastri við ríkið, í þeim einum tilgangi að liindra fram-
farir hennar. Slikar kcnningar hafa verið fluttar á árinu,
sem leið. Geti slikur hugsunarháttur og þess konar háværar radd-
ir ekki komið vinum kirkjunnar til að vera vel vakandi og varir
um sig og hina andlegu móður, scm þcir eiga að verja, þá hlýtur
deyfðin að vera mikil og drunginn þungur, scm þeir eru haldnir
af. Hatursfullar árásir á kirkjuna verða opt í höndum konungs
hcnnar að öflugustu verju fyrir hana. Hans vegir eru ekki ætíð
vorir vegir. Blóð píslarvottanna varð líka forðum frjósamasta út-
sæðið á akri kirkjunnar. Mun ckki mega álíta, að Iiið fjöruga og
starfsama trúarlíf bræðra vorra fyrir vcstan haf, cigi að nokkru
leyti rót sína í frekári árásum og harðari ytri trúarbaráttu, scm
þcir hafa orðið að hoyja hingað til cn vjer hjerheima? Ýmsirat-
burðir á sjónarsviði kirkjulífs íslands þetta Iiðna ár virðast einnig
gefa von um að árangurinn af auknum árásum og ofsóknum á
þessa hclgustu dýrgripi mannshjartans, kristna trú og sáluhjálpar-