Verði ljós - 01.03.1897, Side 3

35
unni mjög, sendi hann þennan síðast til þcirra“. Og Páll skrifar:
„Þegar íylling tímans kom sendi guð son sinn“.
Hann var þannig guðs sonur á alt annan hátt, en aörir monn;
það er samróma svar heilagrar ritningar og hins kristna safnaðar
upp á þessa spurningu; hann var guðs sonur á alveg einstakan
hátt; í því tilliti hefir hann aldrei átt sinn lika. En á hvcrn hátt
var hann þá guðs sonur? Það er næsta spurningin. Einnig þessari
spurningu svarar kristinn söfnuður hikiaust. Frá því hann fyrst lærði
að þekkja hann, hefir hann ávalt tilbeðið hann. Lærisveinarnir
tilbáðu hann reyndar ekki í fyrstu. í fyrstu dáðust þeir að hon-
um, lofuðu orð hans og athafnir, og viðurkendu hann sem hinn
fyrirheitna Messías. En því lengri sem samvistir þeirra urðu, því
dýpri varð aðdáun þcirra og lof. Því betur sem þeir kyntust hon-
um, því meir nálgaðist aðdáun þeirra tilbeiðslu. Og þegar hann
birtist þeim eptir upprisu sína, hrutu Tómasi af vörum þessi orð:
„Minn drottinn og minn guð!“ — og tilbiðjandi lotning gagntók
þá alla. Uppfrá hvítasunnudeginum mikla var ekki um annað að
ræða en trú og tilbeiðslu. Söfnuðir þeir, er myndast eptir það,
f'yrst meðal Gyðinga, síðan meðal heiðingja, eru allir samhuga í
því að tilbiðja og ákalla Jesúm. Tilbeiðsla hans var einingarband-
ið milli þeirra og hið samoiginlega auðkenni þeirra. Kristnir menu
voru beinlínis kallaðir „þeir, sem ákalla Jesú nafu“ (Pstgj. 9, 14;
i. Kor. 1, 2), á alvég sama hátt og hinir sönnu Ísraelítar voru á
dögum hins gamla sáttmála nefndir „þeir, sem ákalla nafn drott-
ins“. Jesús var yfir höfuð kristnum mönnum hið sama, sem Jehóva
hafði verið Gyðingunum. Þess vegna er og þegar í fyrstu kristni
farið að kalla Jesúm „drottin11. Það, að viðurkenna Jesúm sem
drottin, er í Rómverjabrjefinu (10, 9) gjört að sáluhjálparskilyrði,
og í fyrra Korintubrjefinu (12, 3) er það talið auðkenni kristilegrar
prjedikunar. Eins og ísrael hafði gjört sjer vonir um, að Jehóva mundi
verða tilbeðinn af öllum þjóðum jarðarinnar, þannig gjöra kristuir
menn sjer þegar í upphafi vísa von um það, að Jesús muni um
síðir verða tilbeðinn af öllum, dauðum sem lifandi, englum sem
mönnum. „í Jesú nafni skulu öll knje beygja sig“, segir Páll
(Fil. 2, 10—11), „bæði þeirra, sem eru á himni og á jörðu og
undir jörðuuni, og sjerhver tunga viðurkenna guði föður til dýrðar,
að Jesús Kristur sje drottinn“.
Af öllu þessu er það auðsætt, hvaða hugsun kristinn söfnuður
innibindur í orðatiltækinu „guðs eingetinn sonur“. Kristindómur-
inn framgengur af gyðingdóminum ekki sem rof nje fráhvarf, held-