Verði ljós - 01.03.1897, Síða 11

43
út frá kirkjulegum venjum og viðtoktum cptir cigin geðþötta,
menn, sem virðast liafa prestskapinn að iniklu leyti í kjáverkum,
eru fremur kirðulausir um tíðakald, kasta köndunum til ungmenna-
fræðslunnar, og jafnvel sýna trúarinnar kelgu dómum óvirðingu, t.
a. m. með'því að ganga árum saman fram kjá guðs borði, — að
þeim ónefndum, seni með óprestlegri kegðun til orða og verka
ganga á undan söfnuði sínum með vondu eptirdæmi og vekja með
því fyrirlitningu fyrir sjálfum sjer, fyrir stjett sinni, já, fyrir kirkju
og kristindómi. Það eru þessir menn, sem þurfa að kverfa úr
starfsmannaliði kirkjunnar, því að þeir standa kinu kirkjulega og
kristilega lífi fyrir þrifum, og nýir menn að koma í þeirra stað,
menn, sem vita kver þá kefir kallað og til kvers þeir eru kallaðir
og vilja af einlægum kug stunda sitt köllunarverk, — nýir prestar,
sannarlega endurfæddir prestar, er kafa gcfið frelsaranum kjarta
sitt, eru fúsir til að leggja fram alla sína krapta í þjónustu kans
og hafa fullan skilning á ábyrgðinni, sem á þeirn kvílir, fullan
skilning á því, að „af þeim, sem mikið er gefið, verður mikið
heimtað og af þeim sem mikið er í hendur selt, af konum verður
meira krafizt".
En kvernig á kirkja íslands að eignast slíka menn? Það er
prestasköli landsins, sem á að hjálpa henni til þess. Hann er
uppeldisstofnun hinnar íslénzku prestastjettar og kefir veriö það nú
rjétta kálfa öid. Þaðan kafa þeir komið flestallir prestar landsins
á síðastliðnum fimtiu árum; þar hafa þeir fengið sitt prestlega upp-
cldi, bæði góðir og vondir, bæði nýtir og ónýtir. Hið kirkjulcga
ástand í landinu mun ávalt fela í sjer dóm yfir stofnun þessari, og
það getur ekki dulizt, að kirkja laudsins kefir opt kaft ástæðu til
að kveina: Hví sendir þú mjer slíka starfsmenn! Það er þá loks
eitt af líísspursmálunum fyrir framtíð kirkju vorrar, að þessi upp-
eldisstofnun prestastjettarinnar gefi ekki kirkjunni ástæðu til slíkra
kveinstafa. Það er og á að vera höfuðætlunarverk þessarar stofn-
unar, að framleiða góð prestsefni, en góð prcstsefni eru ekki þeir
einir, sem kunna reiprennandi svo eða svo mikið í trúfræði eða
siðfræði eða kirkjusögu, keklur fyrst og fremst þeir menn, er koma
þaðan með kjarta fult af brennandi kærleika til guðs góða sonar,
ineð sálu gagntekna af meðvitundinni um tign þess starfs, sem
þcir hafa verið að búa sig undir að takast á kendur, og með vilja,
stcrkan og einbeittan, vilja til að standa við liugsjónir kristindóms og
kirkju, kvar sem þeir koma fram og kvenær, bæði í lífi sínu og
kenningu sinni. — —