Verði ljós - 01.06.1899, Qupperneq 11

91
leikanum er skýlaust haldið fram í hverju sem er. Krist.in-
dómurinn hefir of góða sögulega samvizku til þess, að haun geti verið
ljósfælinn eða hræddur við nokkurn sannleika, sem er það í rauu og
veru. En vér erum ljósfælnir, vér erum hræddir við sannleikann, þegar
vér viljum halda honum leyndum, — en livað veldur þeirri hræðslu?
Mundi ekki orsök hennar, þegar vel er að gáð, reynast að vera van-
traust á kristindómnum, vantraust á sjálfuin hinum algjöra sannleika? —
En vautraust á kristindómnum — hvað er það aunað en vautraust á
Jesú Kristi, hinum óhagganlega grundvelli kristindómsins, honum, sem
sagðist sjálfur mundi verða með söfnuði sinum til enda veraldar og lifir
og ríkir að eilífu?
Eigum vér þá að þegja?
Nei, vór viljum tala, treystandi sigurkrafti sannleikans, — vér vilj-
um tala, treystandi því, að hann, sem er sjálfur saunleikurinn að eilifu,
láti sannleikann ná festu í hjörtunum og verða honum sjálfum til dýrðar.
,,'Mér er það fyrir minstu þótt ég dæmist, af mannlegum dómi“ —
ég vil það heldur en hitt, að ég verði staðinn að því að „vilja verja
guð með ranglæti, — haus vegna að viðhafa slægsmuni“.
ÍL
gtutt athugasemd.
Mel, 1. mai 1899.
Kæri séra Jón Helgason!
Eg get ekki annað en talið það skritið, að óg skuli fara að hnjóða
i yður lit af einni þeirri greininni eftir yður í „Verði ljós!“, sem óg er
yður hvað þakklátastur fyrir, en það er greinin um „innblástur heilagr-
ar ritningar“ í inarts-tölublaðinu; en það er bót í máli fyrir yður, að
það er ekki nema að eius eitt atriði, sem ég tel ekki rótt með farið hjá
yður og það atriði snertir auk þess ekki aðalmerg málsins. Það sem
óg tel ekki rétt hermt lijá yður, er það sem stendur efst á 45. blaðsíð-
unni um islenzku þýðinguna á orðunum i 2. Tim. 3,16-(„öll ritning er
iuublásin af guði“). E»ór segið: „En á þessum orðum er varlega byggj-
audi, með því að útlegging þeirra er röng, þótthún sé gömul og
komi víðar fyrir en í íslenzkum biblíuþýðingum11. Eius og orðin liggja
í grein yðar tel ég víst, að allir muni taka þau svo, að vor íslenzka
biblíuþýðing hafi í þessum stað ávalt verið röng, og því að eins kallið
þór villu þá „gamla“. En hér er þeim rangt til gert frændunum Guð-
brandi biskupi og Þorláki biskupi Skúlasyni: Þeir liafa báðir í sinum
biblíum: „Því að öll ritning af guði inngefin11; i Steins-biblíu er
ranga þýðingin komin iun, en í Waisenhúss-biblíunni (1747) er villunui
aftur bygt út, sem vonlegt er, þar sem liún nákvændega fylgir texta
Þorláks-biblíu. Itanga þýðingin má þannig ekki lieita gömul í vorri