Verði ljós - 01.04.1901, Síða 6

54
félagið við guð veitir þeim þó, mitt í veikleika þeirra, þann kraft, er
þeir hafa ekki þekt fyr. Þessi staðhöfn er hinn mikli vitnisburður um
sannleika kristindómsins. Það vantar ekki í kristindóminn mikið, sem
er erfitt viðfangs og ómögulegt að skilja; eu vorir tímar eru „realist-
iskir“ tímar, er lúta valdi staðhafnauna. Fyrir því segi ég við alla þá,
sem annaðhvort efast um sannleika kristindómsius eða hneykslast á
honum: Reyuið hvort það er ekki sannleikur, að kristindómurinn getur
veitt yður það lifsþor og þá krafta, sem yður vantaði áður svo tilfinn-
anlega. Og við alla þá, sem játa sig vera kristna, sogi ég: Látið Ijós
yðar skína; sýnið það með lífi yðar, tali yðar og íramgöngu, að þór
liafið öðlast þrótt og þrek ekki, eins og sumir ætla, J)rátt fyrir
kristindóminn, heldur fyrir hann.
Eg get eigi með orðum lýst því, hvað kristindómurinn hefir verið
og er fyrir mig, í meðlæti og í mótlæti, Jivað jiað er, að vita sig eiga
frelsara og hve frámunalega ógæfusamur ég mundi vera, hve tómt og
fátækt og gleðisnautt líf mitt mundi verða, ef að ég ekki þyrði að trúa
á hann. Ég skil það eigi sjálfur, reyni ekki heldur að skilja þáð ; en
ég heygi mig fyrir þessari staðhöfn : að hjá honum er þá hvíld að
finna, sem óg hvergi hefi getað fuudið annarsstaðar, — að hann hefir
megnað að kyrra storminn i sálu minni og lægja bylgjurnar. Það er
hann, sem ekki lifði til þess að þóknast sjálfum sér, heldur gaf Hf'sitt
til lausnargjalds fyrir alla, til þess að vér gætum lifað fyrir hann. Og
þegar komið er ineð þá spurningu : „Getur maðurinn verið sjálfum sér
nógur ?“ þá svara óg út frá lífsreynslu minni, að einungis í lífssain-
félagi við frelsarann getur maðuriun lifað auðugu og heilbrigðu og
hamingjusömu lífi.
ipámcnn Ísraelsríkis. Imos.
Eftir 0. H. Cornill, prófessor i Königsberg.
[NiSurl.]
Hvernig komst. J)á Amos til þessarar sannfæringar, sem umhverfði
öllu því, sem þá þótti liggja í ákvörðun lsraelslýðs ? Þegar liann er
að lýsa með sjálfum sér hruni ísraels, ósigri og falli herliðsins, ránum
og eyðileggingu landsins, böndum og burtflutningi fólksins, þá er hinn
útlendi óvinur í huga hans énginn annar en Assýrar, euda J)ótt hann
aldrei nefni þá. Þetta ískyggilega Jirumuský hafði aftur og aftur varpað
eldingum yfir sjóndeildarhring Israels, í fyrsta sinn árið 876, og öldina
næstu á eftir tíu sinnum í hið minsta. Síðast, árið 767, höfðu Assýríu-
menn komist alla leið vestur undir Libanóu og kliðjarðarliaf, og lierjað
hvervetna löndin moð báli og brandi. Þó var liáskinn i þetta sinu
ekki mjög yfirvofandi, því að ríki Assýra var í uppnámi miklu um þær