Nýjar kvöldvökur - 01.08.1907, Blaðsíða 6

198
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
«Nei, haldið þér yður bara samflota við
okkur.»
«Já, herra,» svaraði Kain.
«Búist við að venda,» kvað við á fregát-
unni, og bátsmaðurinn blístraði við um leið;
á svipstundu var hún snúin við. «Hefnarinn»
stagventi líka, og lá rétt aftur undan fregátunni.
Eðvarð Templemóre og áhöfnin á «Fyrirtæk-
inu» höfðu nú borist miklu nær hinu skipinu,
eftir stefnunni, er þeir sigldu, og urðu nú al-
veg í standandi ráðaleysi með athæfi hinna skip-
anna, hvað það ætti að þýða. Stundum héldu
þeir að sér hefði missýnst, og þetta væri ekki
víkingaskipið, og stundum að víkingar hefðu
gert uppreist og gefist fregátunni á vald. Eð-
varð lét beita upp í vindinn, og stýrði beint
á þá, til að fá að vita hvernig lægi í öllu sam-
an. Kapteinninn á fregátunni hafði altaf stöð-
ugar gætur á báðum skipunum, og var stein-
hissa á því, hvað víkingur þessi gæti verið fífl-
djarfur.
«Hann ætlar sér þó aldrei að ráða til upp-
göngu á okkur, þorparinn sá arna?» sagði hann
við varaforingjann.
«Hver ætlar á það herra; þér þekkið orð-
ið sem af honum fer, og sumir segja að hann
hafi 300 rnanns innanborðs, og það er við-
líka margt og við höfum.»
«Eða hann ætlar sér að skjótast á kulborða
við okkur, gefa okkur eina hliðarhríð, og leggja
svo upp í vindinn aftur.»
«Að minsta kosti skulunt við hafa viðbúna
hliðarhríð handa honum* svaraði kapteinninn.
«Hafið til stjórborðabyssurnar, og takið úr
tappana. Blístrið upp stjórborðaverðina til fall-
byssnanna.»
«Fyrirtækið > færði sig nú nær fregátunni,
fast að henni á kulborða, og ætlaði að renna
sér aftur fyrir hana, og snúa við hinum meg-
in við hana.
«Hann dregur ekki seglin santan enn, herra,»
sagði varafotinginn.en skonnortan ldauföldurn-
ar hér um bil í hundrað faðma fjarlægð á ská
við hana kulborðamegin.
«Og hún er full af fólki, herra,» sagði
skipstjóri, og horfði á hana í gegnum náttkík-
inn.
«Hleypið á hana einni fallbyssu» sagði kapt-
einninn.
Hvellurinn dundi við; reykinn bar frá, og
fremra körfuseglið lafði út yfir borðstokk. Kúl-
an hafði hitt fokkumastur skonnortunnar, og
brotið það rétt neðan við kaðlahnýtingarnar.
Skonnortan var óvíg í bráðina.
«Skonnorta ho — hó— hvaða skonnorta er
það?»
««Fyrirtækið,» skonnorta hans hátignar.»
«Sendið undir eins bát hingað á skipið.»
«Já, herra.»
«AIlir menn upp! Minkið segl.»
Bramseglum og undirseglum fregátunnar
var slept og stórseglið heflað inn að mastrinu.
«FIaggmaður, hvar er hin skonnortan nú?»
«Skonnortan, herra? undan sliðrunum,» svar-
aði flaggmaðurinn; hann hafði eins og aðrir
haft alla sína eftirtekt beinda á «Fyrirtækið,«
og gleymt að liafa auga á hreyfingum þessa ame-
ríska skips, sem þeir héldu vera. Maðurinn
hafði svarað út á þekju, en stökk nú upp á eina
flaggkistuna til þess að gá að henni. En hún
sást hvergi. Kain hafði haft góðar gætur á
öllu því, sem fram fór milli hinna skipanna,
og verið við því búinn að smjúga burt fyrir-
varalaust, enda sneri hann skipinu við óðara
en fregátan hleypti skotinu á skonnortuna, og
setti upp öll segl upp í vindinn. Svo sáu þeir
hann í náttkíkinum svo sem áttung mílu aftur
undan; sáu þeir þá þegar að hann hafði leik-
ið á þá. Fregátan setti þegar upp öll segl, en
lofaði Eðvarð að hverfa aftur til skips síns, því
að ekki vartími til að bíða eftir báti hans, ogfór
að elta skonnortuna; en hún neitti nú rösklega
bæði vinds og segla, og var horfin sjónum í
dögun.
Eðvarð Templemóre hélt á eftir fregátunni
að svo núklu leyti sem hann gat neytt segla á
skipi sínu; var hann í hinu versta skapi fyrir
meðferð þá, er hann hafði orðið fyrir, og bölv-
aði sér upp á að hann skyldi heimta lierdóm
á ffláli þessu. Um hádegisbil kom fregátan til