Nýjar kvöldvökur - 01.08.1907, Blaðsíða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
199
lians og greiddust þá málin á milli þeirra.
Að sönnu voru þeir allir saman sárgramir út
af því að missa af víkingunum, en kom þó
saman um það, að bíræfni sinnar og snarræð-
is vegna hefði hann átt það skilið að sleppa.
Mastur skonnortunnar gátu þeir bæklað saman,
svo að hún gat haldið áfram að vera á vakki
þar í hafinu. Timburmenn fregátunnar voru
sendir yfir í skonnortuna og gerðu að biluninni
og Eðvarð hélt svo áfram að leita að «Hefn-
aranum.»
XV. KAPITULl.
Misgáningur.
«Hefnarinri» silgdi í norður og hafði fjölda
segla uppi, svo sem hann þoldi. Reir, sem eltu
hann, voru orðnir langt á eftir og hvergi var
neitt að sjá í sjóndeildarhringnum; Fransiskó
var þá aftur farinn að sofa í káetu kapteinsins
sem áður; að morgni annars dags kom hann
upp á þiljur. Hann hafði talist fastlega und-
an að taka nokkurn þátt í forustu skipsins, þó
að Kain færi franr á það við hann, því að
hann áleit sig að eins sem farþega á skipinu,
eða fanga með drengskaparheiti. Hann var ný-
kominn upp; þá sá hann þá, fiskimennina tvo
frá Don Kúmanosi; þeir stóðu frammi á þilj-
um og voru að tala saman. Hann var alveg
búinn að gleyma því, að þeir höfðu verið
feknir; gekk hann til þeirra og~ fór að tala
v'ð þá. Þeir urðu alveg hissa og áttuðu sig
ekki fyrri en hann fór að tala við þá. Þeir
s°gðu, hvað hefði fyrir sig borið, og sýndu
honum þumalfingurna á sér; víkingarnir höfðu
*agt á þá handskrúfur til þess að pína sann-
leikann út af þeim. Fransiskó hrylti við, en
hann hughreysti þá hið bezta, og lofaði þeim,
að þeim skyldi^verða slept aftur innan skamms,
°g fá að fara heim aftur til húsbónda síns.
Þegar Fransiskó gekk aftur eftir skipinu,
'útti hann Hawkhurst uppi á þiljum. Peir litu
úver á annan, og sendu hver öðrum logandi
heiftarauga. Hawkhurst var fölur af blóðmissi
og mátti sjá að honum leið illa, en hann hafði
fengið fréttir um, að líkindi væru til að Kain
og Fransiskó væru sáttir, og hélzt því ekki við
í rúminu. Hann vissi líka að kapteinninn hafði
sneitt sig hjá orustu við «Fyrirtækið,» og réð
hann af því, að breyting'j nokkur mundi
vera komin á skapsmuni Kains. Rótt hann væri
sárlasinn, fastré ð hann þó að vera á fótum og
sjá hverju fram færi, og gefa góða gát að öllu.
Hann var búinn að fá brennandi hatur, bæði
á Kain og Fransiskó, og beið að eins færis
til þess að svala heift sinni. Sem stóð, stóðu
þeir betur að vígi, en hann þóttist vita að sú
stund rynni upp, að hann gæti ráðið niður-
lögum þeirra.
Fransiskó gekk fram hjá Hawkhurst, og
sagði ekki orð.
«þér eruð laus úr fangelsinu þykist eg sjá,»
sagði Hawkhurst og glotti háðslega.
«Rað er að minsta kosti yður að þakkar-
lausu» svaraði Fransiskó, «og líf mitt líka.»
«Jú, það mun vera rétt hjá yður; en eg
býst við, að eg eigi yður að þakka þessa kúlu
héma í öxlina» sagði stýrimaður.
«Já, það mun rétt vera» sagði Frans-
iskó stillilega.
«Og þér megið reiða yður á það, að þá
skuld skuluð þér fá borgaða með rentum.»
Meðan hann var að segja þetta, kom kapt-
einninn upp káeturiðið. Hawkhurst sneri sér und-
an og gekk fram eftir.
«Þessi maður hefir ilt í sinni, Fransiskó,»
sagði kapteinninn í hálfum hljóðum; «eg veit
varla hverju eg má trúa, en það verður að
hafa auga á honum þessum. Hann reynir að
fá fólkið á sitt band, og hefir þegar um all-
langan tíma setið á hljóðskrafi við marga. En
í raun og veru hefir það ekki svo mikið að
þýða, ef hann heldur sér í stilli nokkra stund
enn. Innan skamms skal eg ekki sjá eftir forust-
unni fyrir þessu skipi í ’nans hendur, en ef hann
reynir of snemma -- —«
«Eg hefi fáeina, sem eg get reitt mig á,«
svaraði Fransiskó, «við skulum koma ofan.«
Fransiskó lét kalla á Pompejus Króvmann