Ungi hermaðurinn - 01.09.1908, Qupperneq 3

Ungl hermaðurlnn
67
»Nú, góða mín, það gjörir ekkert til,
hve margar hindranir verða á vegi þín-
um eða hvað mörgum erfiðleikum þú
mætir, ef þú að eins heldur í silfur-
þráðinn gengur alt vel. Vertu sæl,
sleptu aldrei þræðinum fyr en þú ert
komin til húss föður þíns«.
Svo kysti hún litlu stúlkuna og hvarf.
Þetta er skemtilegur og ágætur veg-
ur, sagði litla stúlkan við sjálfa sig,
og það var hann líka. Hann var græun
og sléttur; öðru megin rann tær og
hreinn lækur og á bökkum hans spruttu
alls konar blóm. Þegar litla stúlkan
varð þreytt að ganga, lagðist hún niður
( mjúka grasið og sofnaði sætt og vært;
en ætíð hólt hún silfurþræðinum í
hendi sér.
»Slepti hun þá aldrei þræðinum?«
spurði Jens litli.
Eg verð að segja eins og var, að því
miður gerði hún það, svaraði bókavörð-
urinn.
í fyrsta sinn sem hún slepti honum
var það með þessum hætti: Frh.
Litla brauöiö.
Þýtt af Jórunni Bjarnndóttur, Rvk 14 ára.
Það var einu sinni í mikilli hungurs
»eyð, að ríkur maður leyfði fátækustu
börnunum í bænum að koma heim til
sin, og hann sagði við þau:
Hérna stendur full karfa af brauð-
um. Hvert ykkar má taka eitt brauð
°g þið megið korna aftur á hverjum
degi, þangað til Guð gefur betra ár-
ferði.
Börnin þyrptust óðara kring um körf-
una °g kíttu og riíust út af brauðun-
um, af því öll vildu fá stærsta og
fallegasta brauðið; og loks fóiu þau
svo burt, að þau þökkuðu ekki fyrir
sig.
Það var bara hún Fransiska litla ein,
sem mundi eftir að þakka fyrir sig.
Hún var fátæk, en þó þrifaleg. Hún
varð að standa álengdar; þess vegna
fekk hún minsta brauðið sem í körfunni
var. Hún kysti á hönd sína og veifaði
henni til góða rnatinsins, og gekk síðan
stilt og prúðlega heim til sín.
Næsta dag hegðuðu börnin sér eins
heimskulega, og Fransiska fekk þá
brauð, sem var varla helmingur á við
hin brauðin.
En þegar heim kom og mamma henn-
ar braut brauðið í sundur, þá komu
út úr þvr margir silfurpeningar.
Mamma hennar varð hrædd og sagði:
— Farðu undir eins aftur með pen-
ingana, því þeir hafa auðsjáanlega lent
þarna af ógáti.
Fransiska gjörði eins og mamma
hennar sagði henni.
En örláti auðmaðurinn sagði við hana :
— Nei, það var ekkert ógát. Eg
hefi látið leggja peninga innan í minsta
brauðið til þess að umbuna þór, góða
barn. Eg vildi að þú gætir orðið glöð
og ánregð. Sá sem heldur vill fá minna
— þó án peninga só — en að kíta um
hið stærra, mun ætíð færa blessun heim
til sín.
Kæru börn, verið ekki eigingjörn.
Kærleikurinn leitar ekki launa.
Kærleikurinn gleðst þegar öðrum
farnast vel.
Biðjið Guð um að úthella kærleika
sínum í hjörtu yðar með heilögum anda
og þið munuð verða sæl; því yðar mesta
gleði er að gjöra aðra sæla.
Kærleikslaunin eru innifalin í sjálf-
um kærleikanum.