Ungi hermaðurinn - 15.05.1912, Blaðsíða 2

54
Ungl hermaSurlnn.
Hanagal endnrminninganna.
Hugur minn hvarflar aftur í tímann,
til fyrstu bernskuára minna. Þegar eg
var hór um bil fjögra áragömul, var eg
vön a8 leika mór í inndœlum, stórum
garði, með öðrum börnum f sama hús-
inu. Eg man ennþá bvo glögt, hvernig
við komuro þangað með dótið okkar;
hver kom með sínar brúður. Þar að
auki átti Dagmar vöggu, Agnes brúðu
vagn, Etel nokkra smábolla og eg átti
lítið borð og stól og j'ms önnur leik-
föng. Auk þess höfSum við nokkur
skamel og ymsa aðra muni, sem okkur
fanst viS eiga í leikjunum, og þegar svo
mæður okkar, sem oft kom íyrir, höfðu
gefið okkur nokkra aura að kaupa fyrir,
þá geti þið hugsað ykkur, að við gát-
um leikið okkur, og það gerðum við
líka. Við lókum: pabba, mömmu og
börn, kaupmann, gestakomu og margt
fleira. Já, það var reglulega gaman.
Seinna, þegar eg varð stærri, fór eg oft
út í þenna garð, til að rifja upp endur-
minningarnar. Og þá stóð það alt svo
lifandi fyrir hugskotssjónum mínum. Þó
skeði það þá, eins og svo oft ennþá
meðal barna, að leiknum hætti snögg-
lega, annaðhvort af því við urðum ósátt
um eitt eða annað, eða þá að eitthvert
okkar fór, sem maður segir, í fylu, og
þetta seinna kom ekki svo sjaldan fyrir
mig. Hin börnin sögðu að minsta kosti
að eg færi í fýlu, þegar eg, einmitt þeg-
ar leikurinu stóð sem hæst, endilega
vildi fá dótið mitt og fara inn. Enginn
vissi af hverju; eg sagði það sem só
aldrei, en eg vissi það vel sjálf. Og af
hverju haldið þið að það hafi verið? Ja,
það getið þið heldur ekki vitað neitt um.
Eti nú skal eg segja ykkur það :
í garðinum voru nokkur hænsni, og
þegar það kom fyrir að haninn fór alt
í einu að gala, þá kom yfir mig einhver
undarleg tilfinning. Eg get enn þann
dag í dag ekki skilið af hverju þetta
var, en eg hefi oft síöan hugsað um, að
börnin voru ekki alveg laus við að gera
mór órótt, þegar þau án umhugsunar
dæmdu mig, án þess að leita að ástæð-
unni fyrir minni óskiljanlegu, undarlegu
framkomu. Eg var yngst þeirra allra,
og hefði að eins eitthvert hinna eldri
reynt að skilja mig og hjálpa mór yfir
þessa hræðslu, eða hvaða tilfinning sem
það nú var, sem kom yfir mig, þá mundi
eg vissulega ekki oftar hafa spilt þeirra
góðu leikjum. Og það var heldur ekki
ætlun mín. En það var hanagalið, sem
var orsök í þv/.
Oft, þegar eg heyri hana gala, leitar
hugur minn aftur til þessara æskudaga.
Tvent vildi eg gjarna að þú, kœri,
litli vinur, gætir lært af þessum mínum
æHku endurminningum. í fyrsta lagi:
dæmdu ekki önnur börn og hrintu þeim
ekki frá þór, þótt þór finnist þau und-
arleg og kyrlát, en reyndu heldur með
vinsemd og hjálpfysi að ná trausti þeirra,
og þú munt þá finna, að það gjörir barn-
inu gott að finna að þú skilur það. Og
oft munt þú finna, að hin undarlega fram-
koma þess er sprottin af alt öðru en
þú bjóst við. Taktu því sérstaklega
eftir litlu, feimnu stúlkunum og drengj-
unum, og hjálpaðu þeim, eftir þvi sem
þú getur.
í öðru lagi vildi eg að þú hugsaðir
um vald endurminninganna.
Þessi atburöur í æsku minui, minnir
oss á annað hanagal, sem kom manni
nokkrum til að gráta beiskum iðrunar-
tárum. Þú veizt að þesai maður var
Pótur, sem í einlægni hafði lofað að