Ungi hermaðurinn - 15.05.1913, Síða 5

Ungl hermaSurinn.
37
gat hún ekki dulið harm sinn og til-
tinningar.
Þegar hún kom inn á flokkstöSvarnar,
gekk hún til kapteinsins og sagSi grát-
^ ou hsfltariaa yas éstööyflfldj,
andi: Kapteinn, eg má ekki kenna
Bellu litlu aS biSja til GuSs, ó hvaS þaS
kvelur mig!
ViS höfum nú líklega séS Hoskins í
síSasta sinn, sagSi maSur á götunni
nokkru eftir þennan atburS, og þrátt
fyrir þaS, aS hann hefir veriS harSur
maSur og getur sjálfum sór um kent
þá fellur mér þaS illa, ef hann verSur
aS missa lífiS á þennan hátt.
En Hoskins hafSi sjálfur ekki búist
viS neinu þess konar. Hann var al-
vanur ökumaSur, og þrátt fyrir þaS
aS hinn ungi hestur var í þaS skiftiS
alveg óviSráSanlegur, hugsaSi Hoskins
aS sér mundi takast meS góSu taum-
haldi aS stilla þessa tryltu skepnu.
ÞaS var um hádegi og gatan full af
fólki; konurnar flýSu inn í portin, en
mennirnir eltu vagninn; Gimsteinn
hafSi aldrei fyr á œfinni fundiS hvaS
svipan er sár og stökk sem tryltur
vœri á hvaS sem fyrir var.
Hoskins sá vel, aS hann meS þess-
ari flugferS hlyti brátt aS nálgast hús
sitt, og hann beit á jaxlinn þegar
hann hugsaSi til konu sinnar, aS hún
mundi sjá hestinn meS vagninn þjóta
fram hjá húsinu. Sjálfur var hann
ekkert hrœddur, þótti líka œriS nóg
aS gjöra konu sína lafhrædda; en ekk-
ert sá hann til hennar, og honum sýnd-
ist gatan auS, aS undantekinni lítilli
hrúgu, sem þar sat. Honum þótti
vænt um aS vera kominn svona langt,
án þess aS neitt óhapp hefSi viljaS til,
en þá sá hann alt í einu þá sjón, sem
næstum því kom hjarta hans til aS
stanza og blóSinu til aS storkna í æS-
um hans. Hann sá litla, hvítklædda
stúlku meS lítinn vagn á eftir sér
koma út á veginn. Þegar hún var
komiu út á miðja götuua, nam bún