Ungi hermaðurinn - 15.05.1913, Qupperneq 6

38
Ungl hermaðurlnn.
Btaðar, kipti í snúruna sem hafði vafist
um eitt hjólið á vagninum hennar.
Hoskins sá þegar að þessi stúlka var
engin önnur en litla Bella dóttir hans,
og hesturinn átti ekki eftir meira en 20
álnir að barninu. Honum rann kalt
vatn milli skinns og hörunds. (Frh.).
Hann gerir aldrei hálft verk.
Haraidur Hansen var á leið heim frá
skóla; þá sá hann að lítill drengur datt
í lækinn; hann hljóp strax að, kastaði
tösku sinni og jakka frá sér og hljóp
út í vatnið, greip drenginn og dró
hann á land, þar sem margar hendur
voru albúar til hjálpar. Kennarinn kall-
aði á Harald litla til þess eg gæti sóð
hann, þegar eg heimsótti skólann nokkru
seinna. Þú ert svo lítill, Haialdur,
sagði eg, og þó hefir þú unnið slikt
þrekvirki, varstu ekki hræddur. Nei,
sagði Haraldur djarflega, ef eg hefði
verið hræddur, þá hefði eg ekki íarið,
en pabbi segir að guð só stór faðir og
hann geri aldrei neitt hálft. Þegar
hann sá hve spyrjandi eg var, útskyrði
hann þetta nánara fyrir mór, og komst
eg að því að hann átti guðhrædda for-
eldra, er báðu sameiginlega hvert kvöld,
það var ennfremur lesið guðs orð og ein-
mitt kvöldið áður var lesið frá Esaias
43. Þegar eg sá drenginn detta í vatn-
ið, sagði Haraldur, duttu mór orðin í
hug: »Óttast þú ekki því eg hefi leyst
þig, eg hef kallað þig með nafni, þú
ert minn«, og svo gat eg ekki hræðst!
í faðmi hins mikla föðurs var Har-
aldur öruggur, hann hefir lofað að vaið-
veita þá sem leggja sig í hans hönd
þegar þeir gera skyldu sína, hann gerir
ftldrei hálft verk.
— t—4US - .......
Félagana eða frelsið.
Þegar eg var lítill drengur, 10—11
ára, sat eg í bekk mfnum í sunnudaga-
skólanum þegar Hjálpræðisherinn fór
framhjá glugganum. Þá hugsaði eg með
mór : í herinn vil eg fara. Og þrá mín
varð dypri og dýpri. En þegar eg hafði
þessa ósk þá fann eg, að eg varð að yfir.
gefa hina vondu fólaga mína ; þess vegna
beið eg nokkurn tíma. — Að endingu
kvaddi eg þá og sagði: Eg fer nú inn
á rótta veginn, þess vegna verð eg að
yfirgefa ykkur, en eg vildi svo gjarna
að þið vilduð vera með. — Eg fór til
hersins og frelsaðist. Fór eg þá strax
að vinna við flokkinn, og fekk áður en
langt um leið skírteini sem liðþjálfi.
Þegar eg hafði haft þá stöðu nokkur
ár varð eg barna-yfirliðþjálfi, og 4 ár
um síðar gjaldkeri flokksins, og í 27 ár
hefi eg starfað sem undirforingi. Dag
nokkurn átti eg tal við einn af skóla-
bræðrum mfnum um sálarástand hans;
sagðist hann ætla að koma á samkomu
og leita hjálpar þar sem hana væri að
finna. Hann kom að bænabekknum, en
næsta dag sagði hann á vinnustað sfn-
um, að hann hefði gert það í gamni. —
Seinna fór hann til sjós og kom aldrei
til baka. Annar fólagi minn áleit það
karlmannlegt að súpa á ölkollunum hjá
þeim fullorðnu. Hann varð drykkju-
maður og varð lagður í gröf drykkju-
mannsius sem árangur heimsku sinnar.
Fólagar mínir fóru hinn ranga veg,
en með Guðs hjálp valdi eg hinn rótta,
og eg vara alla lesendur við því að láta
leiðast af öðrum en Guði, því hann leiðir
til hins rétta.
- a.. ■ > ^1» I
,.t- *