Ungi hermaðurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 6

94
Ungl hermaðurlnn.
svaraði grátandi: »Hann pabbi minn
er ekki góður; hann drekkur og er
svo oft fullur, hann fær víst ekki að
koma til himinsins. Ó, hvað á eg að
gera ?« Bekkjarforinginn þekti vel
pabba hennar Elsu, hann hafði einu
sinni verið Hjálpræðishermaður, hún
vissi líka að Jesús sá tár litlu stúlk-
unnar og skildi sorg hennar. »Haltu
áfram að biðja Elsa mín«, sagði hún
með trúarvissu, »og þú skalt líka
biðja heima. Jesús getur gert pabba
þinn góðan«. Það var einmitt þessi
hugsun sem hafði komið henni til þess
að fara að bænabekknum. Nú hætti
hún að gráta og hólt áfram að biðja
frelsarann um það sem lá henni þyngst
á hjarta, og svo sagðist hún ætla að
gera það á hverjum degi. Næsta
sunnudagskvöld komu bæði pabbi
hennar og mamma fram að bæna-
bekknum. Svo fljótt svaraöi Guð bæn-
inni hennar Elsu litlu, — já, gaf
henni meira en hún bað um.
ínnnn staðirnir.
»Sjáðu,« sagði Anna við frænku sína,
»nú er eg búin að stoppa þessa vik-
una; hvert einasta gat er stoppað«.
»Og þunnu staðirnir líka?«
»Þunnu staðirnir! Þeim er eg nú
hreint ekki vön að leita að frænka,
það eru nógu mörg göt fyrir það.«
»Þegar eg var lítil stúlka,« sagðl
frænka hennar, »átti eg indæla, gamla
ömmu, sem kendi mór að bæta og
stoppa, og um leið lót hún falla orð
og orð um æðri hluti og gaf mór
marga góða áminningu og tilsögn.
»Gættu að þunnu stöðunum«, var hún
vön að segja, það mun spara þór
marga vinnustund. Einu sinni sagði
hún við mig: »Það eru nokkrir þunn-
ir staðir í skapferli þínu, reyndu að
iaga það, þv/ smágallar geta hæglega
crðið að stórsyndu m.«
Eg skildi ekki vel hvað hún fór;
en svo hólt hún áfram: »Eg só að þú
leggur kápuna þína og hattinn hór
og hvar og mamma þín má hvaö eftir
annað her.gja það á sinn stað, og hún
tekur skóhlífarnar þínar og setur þær
á sinn stað. Eg heyri stundum að þú
svarar ónotum þegar þú ert spurð að
einhverju, þegar þú ert að lesa. Eg
heyröi um daginn að þú lofaðir
mömmu þinni að þú skyldir þurka af
í dagstofunni, en þú hefir víst gleymt
því, svo mamma þín varð að leggja
saumana sína frá sór og gera það
sjálf.«
»Þetta voru þunnu staðirnir sem
amma min vildi minna mig á. Eg
skammaðist mín, en það hjálpaði mér
til þess að muna, að gæta að þessum
göllum áður en þeir voru orðnir gaml-
ir og rótgrónir.«
Anna leit á frænku sína og sagðl:
»Ef þú hefðir ekki nefnt ömmu þína
frænka, þá hefði eg haldið að þú værir
að tala um mig. Þarna standa skóhlíf-
arnar mínar undir ofninum, og eg veit
að það er ekki rótt, að eg lofaði
mömmu að þurka af í dagstofunni,
en gerði það samt ekki. En eg skil
ekki vel hvað hún meinti með þunnu
stööunum.«
»Ef þú getur ekki fundið það Bem
þú leitar að, og þór liggur á, hvað
skeður þá ?«
Anna roðnaði og leit niður.
»Já, eg veit að eg varð reiö, þegar
eg gat ekki íundið lestrarbókina mína,