Ungi hermaðurinn - 01.02.1916, Síða 2

iö
tfngl hermab'urlnn.
cS mefasRálunum.
ÞaS er hœgðarleikur að halda reikn-
ing með hvað niaður þyngist, þegar
pabbi er í stórri verzluu og maður
gotur sótt hann á kvöldin og um leið
látið vigta sig á 8tóru voginui.
Já, það er gaman að sjá hvað mað
ur þyngist viku eftir viku, og svo seg-
ir pabbi:
— Það cr rétt, Kristján, flyttu þór
að verða stór og stcrkur, svo þú getir
hjálpað pabba.
Ög mamma er glöð þegar maður
kemur hlaupaudi inn í stofuna og
segir:
— Hvað heldur þú að eg hafi verið
þuugur í dag mamraa!
Og mamma á auðvitað bágt með að
trúa því að »maður« hafi þyngst eins
mikið og »maður<( hefir í rauuinui gert.
— Þakka þú Guði fyrir það, segir
amma, sem altaf situr í stóluum sínum
og prjónar og er svo guðrœkin og góð.
En pabbi og manima eru nú samt
alveg eins góð.
Það er jíka altaf amma som minnir
á að það só ekki nóg bara að hugsa
Um líkamann, sálin má eigi gleymast,
segir hún. Og þegar hún biður kvöld
. bœnina með »manni«, þá spyr hún
■ altaf að hvort »maður« hafi komið
þannig fram að Guð geti glaðst yfir
? »manni«. Og svo talaði amma um
1 hinar stóru metaskálar Guðs á himuum,
I sem sóu miklu stœrri en þser sem
j pabbi hafi í geymsluhúsinu og sem
\ bver einasta manns sál eitt sinn verði
l vegin á. Jafnvel konungar geti orðið
öf lóttir — amma mín hefir sagt mér
frá einum, en það eru mörg huudruð
ár síðan hann lifði —. Amma segir
að maður vorði að biðja Jesú af öllu
hjarta að bjálpa manni, til þess að fá
að koma þangað sem hann er. Ámma
segir lfka að eg geti verið glaður, sem
fái að fara á baruasamkomur og heyra
talað um Jesús og hvernig só hœgt að
komast til lians; þannig var það ekki
þegar hún var lítil, segir hún, og þess
vegna biður amma á hverju kvöldi
þegar hún er búin að Iesa »Faðir vor«
Guð um að blessa sín börn og hjálpa
þeim, sórstaklega Hjálprœðisherfólkinu
um allan heim til þess að leiða börn-
in iun á Guðs vegu, því þá komast
þau hjá svo miklu slœmu, segir hún.
Gjald þú Guði lieit þín.
Heimili mitt var við sjóinn. Þú
mátt trúa, að það var gaman á veturn-
ar þegar ísinn var spegilslóttur svo
langt sem augað eygði.
Undir eins og pabbi var búinn að
segja að fsinn vœri heldur, þutum við
á stað með skauta og sleða og hvað
annað, sem við gátum notað. En eg
ætlaði nú samt ekki að segja ykkur
frá slíkum skemtilegum vetrardegi.
ísinn var horfinn fyrir löngu og
fjörðurinn var svo brosandi og lygn.
Þess vegna fékk eg og litla systir mfn
leyfi hjá pabba til þess að taka miusta
bátinn og róa dálítið út á fjörðinn.
Við rerum og rerum og tókum ekkert
eftir, hvað langt við fórum, fyr eu
fór að dimma og svo fór að hvessa.
Við flýttum okkur að snúa við, en
stormurinn tók til, og við urðum