Ungi hermaðurinn - 01.06.1920, Qupperneq 6

46
Ougl bermaðurlnn.
tók því fjarri að það mundi eiga
sér. stað.
Svo lagði hann af stað. En
þótt faðirinn útskúíi barni sínu,
slær móðirin í síðustu lög af því
hendi sinni, því enginn kærleik-
ur hér á jörðu er jafn þolgóður
og þrautseigur sem móðurástin.
Það er margt til, sem skilið get-
ur mann og konu. og svift barn-
ið ást föður síns, en ekkert fær
upprætt ást sannrar móður á barni
sinu. Auðvitað eru þær mæður
til, er með syndsamlegum lifnaði
drepa þessa sterku eðlishvöt. En
hér eru það aðeins sannar mæð-
ur sem eg tala um, og þær kasta
aldrei barni sínu burt.
Móðirin skrifaði nú syni sínum
og iagði að honum að verðafyrri
til með að skrifa föður sinum,
því að liann mundi fyi irgefa hon-
um. En drengurinn svaraði aft-
ur: »Eg fer aldrei heim fyr en
faðir miun biður mig að koma«.
Hún leitaðist þá við af fremsta
megni að fá föðurinn til að skrifa
honum, og biðja hann ura að
liverfa heim, en hann svaraði:
»Þess bið eg hann aldrei«. Loks
veiktist móðirin af sorg og hug-
arangri, og læknarnir fullyrtu að
hún mundi ekki framar stíga á
fætur.
Maður hennar sá nú dauða
..hennar nálgast, og bað hana að
segja sér hvort hún hefði enga
Bérstaka ósk, er hann gæti upp-
fylt áður en hún dæi, Móðirin
horfði á hann um stund og hann
skildi vel augnaráð hennar. Síð-
an sagði hún: »Það er að eins
eitt sem þú gætir gert fyrir mig
— þú getur sent eftir drengnum
minum. Það er hin eina ósk mín
sem þú getur uppfylt, Viljir þú
ekki auðsýna honum meðaumkun
og kærleika þegar eg er dáin,
hver mundi þá gera það?« Hann
svaraði: »Eg skal senda honum
orð, að þú óskir að sjá hann.
»Nei,« svaraði hún. «Eins ogþú
veizt, kemur hann ekki fyrir mín
orð. Eigi eg að fá að sjá hann,
verður þú sjálfur að biðja hann
um að koma.
Eftir nokkra uinhugsun gekk
faðirinn inn í skrifstofu sína, og
8krifaði syni sínum bréf og bað
hann, í sínu eigin nafni, að koma
heim. Samstundis er hann hafði
fengið bréf föður síns, lagði hann
af stað heimleiðis til að sjá sína
deyjandi móður. Þegar hann opn-
aði dyrnar, sá hann móður sína
aðfram komna, og föður sinn sitj-
andi við sæng hennar. Faðirinn
heyrði dyrnar opnast og sá son
sinn koma inn, en í stað þess »ð
ganga á móti honum, vék han*1
til hliðar án þess að heilsa hon-
um. Móðirin greip þá hönd
drengsins. — Æ, hversu leng1
hafði hún þráð aðsjáhann! Húu
kysti hann og sagði: Yrtu á han11
föður þinn, vertu fyrri til að tala
við hann, þá verður alt gley11]t
ykkar á milli«. »Nei, móði1'*!