Ungi hermaðurinn - 01.06.1920, Side 7
Ungi hermaðurinn
4?
svaraði drengurinn. »Eg tala ekki
til hans að fyrra bragði*. Hún
benti manni éínum aftur að koma
að rúminu, og tók í hönd þeirra
beggja, og neytti nú sinna þverr-
andi krafta hin síðustu augnablik
Hfs sins, til þess að sætta þá.
Rétt í andarslitrunum, er hún
gat ekki lengur mælt, lagði hún
hönd hins ósáttfúsa sonar síns í
hönd föðurins — og svo sofnaði
hún. — Þeir horfðu um stund á
hana þegjandi, og loks bráðnaði
hjarta föðurins. Hann faðmaði
son sinn að sér, og voru þeir þá
samstundis alsáttir við banabe5
hinnar látnu.
Syndari! Þessi saga er að eins
litil samlíking, er sýnir að Guð
er fús til að fyrirgefa þér vegna
Krists á krossinum. Eg bið þig
að horfa á undir hans, naglaför-
in i höndum hans og fótum, og
siðusár hans, og eg spyr þig:
»Viltu ekki sættast við Guð?«
hostulinn segir: » Vér biðjum þvi
vegna Krists: Ldtið yður sœtta
*>ið Guð«. (2. Kor. 5, 20).
Grænlendingarinn og kristniboðinn
Ungur röskur Grænlendingur
íorðaðist einhverju sinni yfir
fjöllin með hinum nafnkunna
kristniboða Krans, sem hafði ver-
ið verkfæri í Guðs hendi til að
8núa honum frá myrkri heiðn-
innar. Það varindæl morgunstund,
sólin lyfti sér hátignarlega upp
yfir fjallatindana, sem eins og
sveimuðu milli himins og jarðar
í ljómandi purpurafegurð. Inni-
lega hrærður í huga og gagntek-
inn af tilfinningum sínum nam
Grænlendingurinn staðar, greip
um handleginn á kristniboðanum
og sagði: >Skoðaðu, bróðir, sér
er hver fegurðin og skrautið!
Ó, hversu mikill og dýrðlegur
hlýtur hann þá að vera, sem
hefir skapað alt þetta«.
Attu einnig himininn ?
Dalamaður nokkur, það er að
segja, maður einn úr Dalahéraði
í Svíaríki, var einu sinni í vinnu
hjá auðugum herramanni nálægt
Stokkhólmi. A skemtigöngu sinni
átti hann tal við verkamann
þennan, og spurði hann hvort
hann vissí, hverjum tilheyrði
þessi eða hin landareign. Dala-
maðurinn svaraði: »Nei, hvernig
skyldi eg vita það? »Þá skal eg
segja þér það«, sagði herramað-
urinn, »það á enginn maður ann-
ar en eg. Já alt«, bætti hann við,
»alt, sem þú getur eygt hring-
inn í kringum þig, er eign min«.
Dalamaðutinn stóð kyr stundar-
korn, stakk rekunni niður í jörð-
ina, tók af sér húfu a, og um
leið og hann benti upp í himin-
inn, sagði hann með alvörugefnit